Oefen RPG Voor Janetje.

Seconden, minuten, uren. Hij wist niet hoelang hij daar op het krukje had gezeten; voorovergebogen, zijn ellebogen steunend op zijn bovenbenen, zijn in elkaar gevouwen handen rustend tegen zijn voorhoofd en zijn hoofd met half gesloten ogen hangend tussen zijn armen. Enkel starend naar de plinten in de vloer en luisterend naar de stemmen die de televisie uitschreeuwde. Hij zag hoe de vloeistof langzaam tussen de voegen stroomde en was benieuwd of de alcohol misschien enig effect kon hebben op de muizen, die hij s’ nachts met hun kleine pootjes hoorde trappelen op het eikenhout. Er was veel dat hem nu even niet meer kon schelen op het moment. Hij snakte naar de rust in zijn hoofd - dezelfde rust die hem de pijn en eenzaamheid bracht in de langdurige stiltes. Maar het was nu het enige wat hem van zijn woede kon bedaren. Hem meemaken als het echt menens was wilde je niet en dat moest voor de meesten ook duidelijk genoeg zijn. Daarbij was het weten van het feit dat er mensen waren die hun einde hadden gevonden in één van zijn woedeaanvallen voor de meesten niet eens noodzakelijk om angst voor hem te koesteren. Ondanks dat alles liet hij nu ook stukken van de kwetsbare ziel achter dat solide masker zien. Hij haatte het. En hij wist dat als een misbaksel nu de houten deur met de gouden knop, die kraakte op de helft van het openen, zou opengooien – hij volledig zijn controle zou verliezen. Agressie was iets wat bij hem naar boven kwam drijven als hij weer eens zich terug trok om te genieten van de alcoholistische dranken. Hoewel hij het verschrikkelijk zou vinden als iemand binnen zou stormen, was hij belemmerd door het eenzame gevoel die hij altijd had. Het gevoel dat hij kreeg toen zijn zusje was gestorven. Een zwakke plek in zijn ziel die zocht naar iets wat het kon versterken.

Kijk, normaal als Elizan ergens heen moest ging ze altijd haarfijn uit werken wáár ze moest zijn. Bleek het niet dat ze nu plotseling ergens heen moest en dus geen idee waar ze op dit moment stond. Ze wist alleen dat het voor haar werk was en zeer urgent. Haar lippen waren in de gebruikelijke rode kleur gestift en haar haar was in een knot opgestoken, waarbij een zonnebril bovenop haar hoofd prijkte. Ze had een grote liefde voor kleding en accessoires, waardoor het nu leek alsof ze een of ander trutje was. Het feit dat ze een donkerblauw jurkje droeg met een donkerbruine riem om haar middel maakte dit helemaal compleet. Maar goed, ze was immers heel spontaan opgebeld dat ze toch wel heel snel weg moest. Tijd om te verkleden had ze dus niet.
Enfin, ze kwam tot de conclusie dat dit waarschijnlijk niet het gebouw was waar zij zo nodig heen moest. Nadat ze een paar keer op wat random deuren had geklopt, en een paar keer hallo had geroepen, had ze nog steeds geen antwoord. En ze kon zich op zich prima redden. Het was niet zo dat ze nu compleet in paniek haar werk ging bellen dat ze volgens haar toch echt flink verkeerd zat. Nee, desnoods zat ze hier morgen nog. Totdat natuurlijk, het heldere moment kwam dat ze een deur zag waar inderdaad geluid achter vandaan kwam. Leven! . Kort hierna gooide ze de deur open, om een man te zien die zo te zien aardig door zijn leven heen zat. Verkeerde deur? Dat dacht ze wel.

Hij kon het al opmaken toen hij enkel met zijn neus even boven haar oranje-rode lokken ging. Blauw jurkje, opmerkelijke accessoires, vrolijk rood haar. En bovenal het bruisende leven zelve. Het rook naar alle verfoeilijke dingen die voor ieder duister persoon als knoflook voor een vampier zou zijn. Walgelijk. Ondanks de sidderingen die ervan over zijn ruggengraat liepen behield hij zijn warme vriendelijke glimlach. Of glimlachje. Hij lachte nooit echt breeduit, en als hij het deed dan was het in negen van de tien gevallen één grote zoetsappige act. Net zoals sommige roofdieren hun prooi om de tuin leidden met bedrieglijke uiterlijke kenmerken. Vragend trok hij zijn wenkbrauwen iets op, de hartelijke uitdrukking daarbij nog steeds aanwezig op zijn gelaat – ‘Ergens waar ik je mee van dienst kan zijn, wellicht?’ siste hij tamelijk serieus, maar met een vleugje spot in zijn stem. Toen hij zich omkeerde op het krukje en de jonge vrouw eens goed onder ogen nam, tikte hij de lege fles aan met zijn voet, die vervolgens met een luide klank in de stille kamer een stukje van hem weg rolde. Hij zweeg weer even terwijl hij met duim en wijsvinger over de pink van zijn andere hand streek, zijn strenge blik intussen niet van het meisje afscheurend. Het was duidelijk dat ze niet verwacht had hem daar aan te treffen, aangezien ze niet op een locatie waren die veel mensen trok. Zelfs Dean was licht verrast door de aanwezigheid van het ‘stijlvolle’ kind in het ranzige, verlaten gebouw. Waarschijnlijk een Amerikaanse.

Ze moest toegeven dat zijn glimlachje haar behoorlijk achterdochtig maakte. Kon je het haar kwalijk nemen? In een verlaten gebouw vond ze hem opeens in een kamer. Genoeg om hem achterdochtig te maken. Bovendien rolde er een lege fles drank door de kamer. Maar goed. Ze moest alsnog informatie hebben over waar die geweldige locatie is. Niet dat ze hem ging vragen. Voordat ze het wist kwam ze ergens in een kelder terecht of zo. Ze toverde een ongemeende glimlach op haar gezicht, waarna ze haar zonnebril iets hoger op haar hoofd plantte. “Nee, ik dénk dat ik het verkeerde gebouw ben ingelopen. Mijn werk moet niet het goede adres hebben gegeven.” Antwoorde ze op zijn vraag, waarna haar glimlach verdween. Een prettige dag nog. Ze had zijn hulp overigens niet nodig. Ze kon het best zelf. Onafhankelijke vrouw weet je wel. Op zulke momenten was ze blij dat ze inderdaad de oude Elizan achter zich had gelaten. Die had heel lief gezegd dat ze zijn hulp inderdaad nodig had. Later zou ze wel even een klein schiet gebedje naar een of andere god sturen. Niet dat ze eigenlijk geloofde. Had ze nooit gedaan. Ze deed alvast een paar stappen naar achteren, maar met voorzorg. Misschien maakte hij een duikvlucht. Je wist maar nooit met dronken mensen.

Afwachtend keek hij richting het roodharige meisje. Zijn strenge gezicht en de blik in zijn blauwgekleurde ogen stonden geduldig, maar iedereen die voor hem stond en ineenkrimp van de intimiderende uitdrukking die hij kon geven moest weten dat het onverstandig was om iemand als hij langer te laten wachten dan nodig was. Vroeg hij iets, dan gaf je antwoord. En als het kon ook een bruikbaar antwoord. Zo simpel was het. “Nee, ik dénk dat ik het verkeerde gebouw ben ingelopen. Mijn werk moet niet het goede adres hebben gegeven.” Iedereen met een beetje verstand zou natuurlijk onwetend een leegstaand pakhuis in wandelen om even rond te gluren of diegene het goede adres had. That makes a lot of sense. In een langzame beweging sloeg Dean zijn armen voor zijn borst over elkaar. Hij moest zijn hoofd iets kantelen om nog enig oogcontact te kunnen leggen nu ze gauw een paar stappen naar achteren deed. Het kennelijk toch Britse dametje had wel lef om zo’n gebouw binnen te lopen. Dean had het idee dat achter het ‘hipster’ uiterlijk en de verschrikkelijke neppe glimlach er een heel klein fragiel meisje zat, breekbaar. Maar hey, blame it the alcohol, want hij kan immers ook ongelijk hebben. ‘Oh, Dearie, ben je nou zo naïef om zo’n griezelig gebouw in te wandelen als één of ander meisje uit een modeblad, of zit je nu glashard in mijn gezicht te liegen?’ De toon in zijn stem had iets sarcastisch gekregen en hij kon de ironie er welzeker in zien, aangezien hij all-in bood op het tweede.