How to find freedom in unexpected places

De trainingszaal was zo goed als leeg, de dummies hingen er levenloos bij. Op het eerste gezicht leek de hele zaal verlaten, maar als je goed keek zag je een onregelmatigheid in de perfect ingerichte ruimte. Een van de grijze matten, die bedoeld waren om het vallen op de grond wat minder onaangenaam te maken, was versleept. In plaats van in het midden van de zaal lag deze nu in een van de hoeken. En als je nog beter keek was er een gedaante op het grijze ding te onderscheiden.

Sinds zijn binnenkomst had Emilio vooral genoten van de vrijheid. Voor veel andere rekruten klonk dat vast raar in de oren, ze werden immers verplicht om naar bepaalde lessen te komen en waren ook niet vrij om het eiland te verlaten, maar voor hem was het een enorme verbetering. Hij had de afgelopen weken doorgebracht in een van de best beveiligde gevangenissen in Engeland en het leven daar was geen pretje. Laten we het erop houden dat hij in de straten van Londen heel wat was, maar dat in de gevangenis het tegendeel bleek.

Vechten en trainen was echter niet zijn ding. En onder dwang al helemaal niet. Niet dat hij er slecht in was, hij kon zich prima redden in een gevecht en was ook zeker niet slap, maar hij was kortweg lui. Geen zin om een vinger uit te steken. Daarom had hij, toen iedereen uit de zaal weg was gegaan om te eten, een van de matten versleept. Nu lag hij languit met zijn ogen dicht, iPod in zijn oren, bijna in slaap. Eindelijk geen gezeur meer aan zijn hoofd.

Steeds vaker had Sareth het gevoel dat alles veranderd was. Ze voelde zich lang niet zo interessant meer als ze ooit was geweest. Ze voelde zich lang niet zo sexy meer. Het baarde haar enige zorgen. Vroeger had ze altijd verwacht dat dit gevoel pas zou komen als ze oud en versleten zou zijn. Als haar rimpels niet meer op te spuiten waren en zelfs haar lievelingslichaamsdelen ergens op haar buik hingen. Ze had nooit verwacht dat dat gevoel al zou komen nu ze nog strak in haar vel zat. Nu er nog geen enkele rimpel te besparen was op haar spierwitte huid en ze nog trots kon zijn op haar boezem.
Sareth kennende zou ze iets moeten doen tegen dit gevoel. Nooit, maar dan ook nooit, zou ze accepteren dat dit was hoe het zou eindigen. Dat ze haar looks op twintigjarige leeftijd al zou verliezen, puur omdat ze terecht was gekomen op een bijzonder angstaanjagend eiland. Nóóit. Helaas waren er op dit eiland niet veel plekken waar ze erkenning kon vinden voor waar zij zo trots op was. Er waren geen plekken waar ze openlijk kon drinken met mensen die ze na een nacht nooit meer zou zien, er waren geen plekken waar ze gewillige mannen vandaan kon halen. Haar tijd werd voornamelijk gevuld door de trainingen en de lessen. De dingen waar ze niet in geïnteresseerd was en die haar af en toe deden hopen dat ze misschien toch voor de andere weg kon kiezen. De enige plek op dit hele eiland waar ze nog wel eens geluk kon hebben, de enige plek waar ze de meeste kans had op het vinden van een geschikte prooi, was in de sportzalen.
Hier was ze dan ook zo vaak als het mogelijk was. Zelden deed ze ook echt mee aan trainingen, zelden deed ze echt haar best. Het enige waar ze nog enkele interesse in kon tonen was het sparren. Ze was er goed in op haar eigen manier. Ze wist hoe ze mensen moest vloeren, hoe ze mensen moest afleiden. Ze beleefde er vooral plezier in om te zien hoe verschrikt mensen waren wanneer ze zichzelf op de grond vonden, met Sareth bovenop hen.
Deze keer verveelde ze zich gewoon. Het was niet haar intentie geweest om naar de trainingszalen te gaan en in de eerste instantie was ze daar ook niet geweest. Het had haar drie sigaretten gekost en een hele hoop irritatie om in te zien dat ze echt, écht aandacht nodig had. Op naar de trainingszalen dus.
De ruimte was niet zoals ze hem de vorige keer achter gelaten had. De matten waarop ze zo veel plezier kon beleven, waren aan de kant geschoven. Het vreemdste was het figuur dat volledig nieuw was voor haar. Het kostte haar even om te beseffen dat het een persoon was, een jongen. De teleurstelling die ze eerder had gevoeld omdat de zaal leeg leek te zijn, verdween. Een glimlach gleed over haar lippen. Ze kon het toch proberen?
'Hallo?' probeerde ze. Haar stem droeg de dagelijkse dosis verleiding, arrogantie en ja, laten we het toegeven, verbazing.

Geheel in zijn eigen wereld, had hij meisje niet zien aankomen. Hij genoot van de eenzaamheid, maar ergens was hij toch niet helemaal tevreden. In de gevangenis had hij ook alleen kunnen zijn. Misschien had hij juist een gebrek aan gezelschap, al weigerde hij het toe te geven. Diep in gedachten, denkend aan zijn verleden, de leden van zijn gang waar hij altijd mee rondhing, de meisjes waar hij mee geweest was... Het deed hem pijn, hij miste het. Waarom moest hij godverdomme gepakt worden? Zijn leven was tot dat moment helemaal prima geweest, al kwam hij niet helemaal eerlijk aan zijn geld.

De stem van het meisje maakte dat hij in één keer verlost werd uit zijn heimwee-wereld en overeind sprong. Nouja, zo voelde het voor hem. Het enige wat hij deed was zijn muziek uitzetten, zijn oortjes uitdoen en deze opbergen. Hij ging enigszins rechtop zitten, zodat hij haar kon zien. Alle bewegingen die hij deed waren rustig, alsof hij alle tijd van de wereld bezat. Vervolgens bekeek hij het meisje dat hem had gestoord. Ze was knap, zonder twijfel. Gelukkig maar, dacht Emilio, anders had ze waarschijnlijk een snauw naar haar gezicht gekregen. 'Als je hier komt om te vechten moeten je misschien naar iemand anders op zoek,' zei hij terwijl hij haar aan bleef kijken. Ze kon het misschien zo opvatten dat hij geen gezelschap wilde, maar zo was de opmerking niet bedoeld. Hij bedoelde het zoals hij het zei, het was gewoon zo en hij wilde haar meteen laten weten dat hij niet zo'n type was. Want ook al had hij hier maar een paar dagen doorgebracht, het was hem maar al te duidelijk dat ze die types hier in overvloed hadden. Agressieve vechtersbaasjes die maar niet ophielden met trainen en mensen in elkaar slaan. 'Maar als je hier bent om een goed gesprek te hebben, mag je erbij komen zitten.' Hij schoof een stukje op zodat ze kon gaan zitten als ze wilde.

Oh nee, Sareth haar intentie was niet geweest om te vechten. De verplaatste matten maakten het sowieso vrij onmogelijk om het nu, in een opwelling, alsnog te doen. Om deze reden schudde ze dan ook haar hoofd.
'Ik ben bang dat ik niemand anders zou vinden,' antwoordde ze hem met een zachte glimlach rond haar lippen. Nu hij overeind kwam, was het voor haar makkelijker om hem in zich op te nemen. Hij was knap, dat mocht ze wel zeggen. Zijn kapsel, zijn donkere ogen. Het was als vanzelfsprekend dat ze naast hem zou komen zitten. 'Dus ik denk dat ik maar hier blijf. Ik moet er niet aan denken om weer in mijn eentje op mijn kamer te zitten. Zelfs dát gaat vervelen.' De laatste zin werd vooral met aardig wat spot uitgesproken. Met een zucht nam ze naast de jongen plaats, waarna ze een pluk wit haar uit haar gezicht veegde.
'Maar ik weet niet of ik wel zo spraakzaam ben.' Nadat ze dit had gezegd, liet ze een zacht lachje horen. Het had iets weg van een giechel, waarschijnlijk was dat het gewoon. 'Maar als ik anders weg moet, wil ik best een uitzondering maken.' Weer glimlachte ze. Ze deed niet subtiel met het werpen van haar blik, ze nam de jongen volledig in zich op. Zijn ogen, zijn huid, zijn kleren. Alles werd tot in de detail bekeken. Ze moest toegeven dat wat ze zag, haar wel beviel. Oh ja.

Natuurlijk had hij door dat ze hem in haar op nam, hem bekeek alsof hij een kunstwerk was en ongetwijfeld een mening vormde. Maar Emilio gaf niet zo veel om de mening van anderen en daarbij had hij ergens het idee dat het meisje niet negatief over hem dacht. Hij leunde op zijn handen en keek naar haar terwijl ze hem bekeek. Hij was blij dat ze bij hem bleef, inging op zijn aanbod om bij hem te komen zitten. Vroeger kwam hij nog wel eens angstaanjagend over - misschien door de scene waar hij inzat - wat behoorlijk wat mensen afschrok. Gelukkig waren er genoeg meiden die een goede crimineel maar al te aantrekkelijk vonden.

'Het geeft niet,' antwoordde hij toen ze zei dat ze misschien niet zo spraakzaam was. Hij had immers hetzelfde kunnen zeggen. Emilio beschreef zichzelf niet als een vlotte babbelaar. Niet dat hij weinig sprak, maar hij was niet zo'n gladjakker die meisjes inpalmde met cliché versiertrucs. 'Ik kan wel wat gezelschap gebruiken.' Sinds hij hier was had hij nauwelijks met iemand gesproken, iedereen leek bezig te zijn met van alles en zich prima thuis te voelen. Hij voelde zich ook wel thuis, maar om nou te zeggen dat hij zijn plekje had gevonden... Nee, dat was niet het geval. 'En waarom ben jij hier terecht gekomen?' Vroeg hij, als poging om het ijs een beetje te breken en om wat meer over haar te weten te komen.

Sareth was al lang blij dat ze niet terughoefde. Ze was niet het persoon om alleen te zijn, ze was niet het persoon om alleen gelaten te worden. Want als dat gebeurde, dan zou ze zelf op zoek gaan naar gezelschap en God, Sareth was niet kieskeurig. Natuurlijk, ze zat liever aan tafel met iemand die aardig wat geld op zak had en een fijn uiterlijk, maar ook tegen een jongen ergens in een donker steegje zou ze waarschijnlijk geen nee zeggen. Niet in een goede bui, in ieder geval. Ze had immers zo'n twee jaar tijd van haar leven moeten zien te teren op de jongens in de zijstraatjes. Ze had haar vader achtergelaten zonder duidelijke reden, om direct op de straat terecht te komen. Als het niet voor die jongens was, had ze geen slaapplek gehad, geen voedsel. Al waren dit de figuren geweest die haar aan de drank hadden geholpen, zonder had ze waarschijnlijk niet overleefd.
Ze lachte een zwak, misschien zelfs treurig lachje als beginnend antwoord op zijn vraag. 'Shotjes,' ging ze verder. Een ietswat uitdagende glimlach hing rond haar lippen. 'Shotjes.' Ze trok haar knieën op en plaatste haar elleboog hierop. 'Op een avond was ik ongelofelijk dronken. Ik besloot een jongen te trakteren op een drankje. Een werden er twee, twee werden drie en uiteindelijk waren het er genoeg voor hem om iets los t laten over Het Plot. Ik kan me amper iets herinneren van die nacht, ik was immers stomdronken maar ik heb het idee dat hij alleen de naam liet vallen. Wel, en de volgende dag werd ik wakker op de boot.' Even viel ze stil, de glimlach hing nog steeds rond haar lippen. 'Jij?'