It's like I'm sleepwalking

Lang en wit. Lang en wit, de enige woorden die Sareth leek te kennen in deze gigantische gang. Het waren de enige woorden waarmee je de gang leek te kunnen omschrijven. Er waren geen tegels om je een besef te geven van hoe ver je al had gelopen. Er waren geen lampen, alles leek ongelofelijk schoon. Dat van de lampen, zat Sareth aardig dwars. Het was nog altijd mogelijk voor haar om te zien waar ze liep, dus waar kwam dat verdomde licht dan verdaan? Ergens vermoedde ze dat er lampen achter de witte 'behuizing' van de gang zaten, maar zeker wist ze het ook niet. Ook het feit dat de vloer, de muren en het plafond van precies hetzelfde materiaal gemaakt waren, stoorde haar. Negen van de tien keer had ze het gevoel dat ze op het plafond liep, in plaats van op de vloer. Ook vond ze het ongelofelijk vervelend dat het geluid van de hakken aan haar voeten, enorm versterkt werd. Het leek wel alsof het geluid overal was, alsof het duizenden malen harder werd.
God, hoe was ze in vredesnaam in deze gang terecht gekomen? Sterker, hoe kwam ze er weer uit? Het idee dat ze hier al uren wandelde, wilde maar niet weggaan. Het gevoel werd juist steeds sterker. Waarom was ze in vredesnaam die gigantische, witte deur ingelopen? Wat had haar in hemelsnaam bezield toen ze had gedacht dat daar wel eens iets interessants achter had kunnen zitten? Waarom had ze zich niet direct omgedraaid toen ze die gigantische, witte gang voor zich had gezien? Waarom?
Net op het moment dat Sareth bang was dat ze volledig gek zou worden, zag ze in haar ooghoek iets voorbijschieten. In een reflex gilde Sareth en op dat moment wist ze zeker dat ze gek begon te worden. In deze witte, steriele ruimte kon er moeilijk iets kleins voorbijschieten. Het was onmogelijk dat hier een klein wezen met een staart voorbij zou rennen. Het was onmogelijk dat hier múizen zaten, toch? Toch?

Lucas kon erop zweren dat het nooit zijn bedoeling was geweest om te verdwalen. Eerlijk waar. Zo’n fervent aanhanger van tijd verprutsen was hij nu ook weer niet. Maar hij kon zich niet eens meer voor de geest halen hoe hij hier was geraakt – zolang had hij al het idee hier te zitten. Of misschien was zijn geheugen gewoon compleet verpest. Dat was nog waarschijnlijker ook. Hoe dan ook, uiteindelijk was het allemaal niet zo belangrijk. Het ging er nu eerder om dat hij in één of andere gang zat die hem deed denken aan een ziekenhuisgang. Maar dan zonder deuren, zonder bedrijvigheid, zonder enigszins een teken van leven. Het was…eng. Hallo, als ze hier een horrorfilm zouden draaien, zou hij de komende vijf maanden niet meer alleen door witte gangen lopen? Of misschien kon hij niet zo goed tegen horror. Niet dat hij dat nu zo snel zou toegeven. Het was hoogstwaarschijnlijk een gek idee, maar zo nu en dan kon hij iets wegstoppen om het er nooit over te hebben. Zo nu en dan. We gaan nu ook weer niet overdrijven. Maar hè, er was nog altijd meer dan genoeg over om over te praten. Te beginnen met waar was in hemelsnaam het einde van deze gang? Of alvast een uitgang?
Maar hè, luister, wat vaag geluid. Dus begon hij, hopend op gezelschap, sneller te lopen door de gang, sloeg één of andere bocht – wat deed een bocht hier? Hallo? – in en zag iemand. Ja, iemand. Duidelijk toch? ‘Hallo?’ meldde hij, terwijl hij zich afvroeg waarom ze er zo…geschrokken uitzag. Heh? Degene die hij had gepromoveerd tot gezelschap van dienst had licht haar, zo van dat haar waarvan je je afvroeg of diegene wilde opgaan in de sneeuw. Of misschien was dat iets wat hij zich gewoon afvroeg. En ze kwam hem bekend voor eigenlijk. Hij had haar sowieso ergens gezien, maar kon niet direct op haar naam komen. Oeps. Nu ja, hoe dan ook.