De muffinmeet

Lucas zat in een refter. Tenminste, dat dacht hij. Niet dat het nu zo heel veel uitmaakte, want hij had een voorraad muffins bij en was op zoek naar een tafelhebbende zaal geweest. En kijk, hier zat hij. Hij zette zijn muffins netjes op rijtjes. Hij had er elf, kon hij nu tellen. Dus zijn rijtjes van drie kwamen niet mooi uit. Oei. Nu ja, hij zette zijn tanden in een muffin en besloot de ander aan iemand anders te voeren. Muffinmaatjes. Hij had de zak met muffins in zijn handen gekregen doordat hij ze had zien staan in de toiletten. Voor het geval iemand het zich afvroeg. Hij was niet naar de bakker geweest – helaas. Hoe dan ook. In de toiletten had hij ze dus gevonden en hij had aan de aanwezige toiletbezoekers gevraagd of het van één van hen was, maar nee, dat was het geval niet. Ze hadden hem gek aangekeken. Wat best raar was. Hij vroeg maar wat. Nu ja, hij had de zak dan maar meegenomen, erin gekeken en tot zijn vreugde de verse geur van muffins geroken. Lucas hield nu eenmaal van muffins. Muffins. Muffins. Muffins. Hoe dan ook, hij had dus muffins.
In de refterachtige zaal was hij niet alleen. Er was nog een stelletje onvriendelijk uitziende mensen waarop hij wijselijk besloot niet af te stappen. Kijk, er was een verschil tussen vijandigheid en geslotenheid. Nu lagen deze twee heel erg dicht bij elkaar, maar zelfs hij kon bedenken dat het een verdomme slecht idee was om op mensen af te stappen die in een groep waren waar de norm erop neerkwam dat ze alles en iedereen haatten en dat ook echt toonden. Ze waren alleen maar gemeen tegen je als je niet dezelfde visie had. Lucas kon er zonder problemen van meespreken. Nee, dan praatte hij liever tegen het gesloten en verlegen soort. Soms kleurden ze echt rood en dat vond hij dan keischattig. Maar sowieso hield hij gewoon van het wezen dat de mens was. Gewoon. Moest hij dat uitleggen? Nee toch? Hallelujah, hij hield gewoon van mensen. Misantropen genoeg, leek hem zo.

Winter weigerde te eten op een plaats of tijdstip wanneer ze op iedereens bord moest staren en iedereen op dat van haar. Tja, zo was Winter nu eenmaal. Ze was normaal niet erg kieskeurig, tuttig of verwend, maar als het op eten aankwam, had ze zo haar voorkeuren en irritaties. Vooral dat laatste kwam vaak voor. Winter haatte het om te moeten toekijken hoe mensen als een stel varkens al die vieze troep naar binnen wisten te krijgen. Winter was niet zo’n fan van eten. Ze deed het zelf omdat het moest, omdat ze het nodig had, maar ze at dan ook niet meer dan drie keer per dag wat brood of groente en fruit, en aan al het andere had ze een hekel. Vlees, bijvoorbeeld, was iets dat ze weigerde aan te raken. Ze vertikte het gewoon om iets te éten dat nog geen week geleden waarschijnlijk ergens rondgelopen had – of niet. Vegetarisme was niet de levensstijl die ze speciaal gekozen had omdat ze medelijden had met die oh zo zielige diertjes. Ze at gewoon geen vlees. Punt.
Nu was Winter onderweg naar dat ding dat een kantine of wat dan ook genoemd werd. Speciaal op dit tijdstip, jazeker, want Winter verwachtte dat iedereen nu ongeveer in de trainingszalen zou zitten en dat ze nu ongestoord wat eten zou kunnen jatten. Dat bleek aardig tegen te vallen toen ze de zaal instapte. Hier en daar zaten wat personen, waaraan Winter amper aandacht schonk. Allemaal leken ze hier nogal nutteloos te zijn, aangezien Winter bijna niemand van hen zag eten. Konden ze dan niet gewoon wegwezen, of zo?
Hoe dan ook, Winter wilde eten. Omdat haar maag daar behoefte aan had. Geen andere redenen. Ze was niet van plan om zich vol te stoppen met, tja… Muffins, bijvoorbeeld. Zoals die jongen daar verderop, die blijkbaar wel van plan was om elf muffins achter elkaar naar binnen te werken. Of misschien ook niet. Winter kon geen gedachten lezen. Hoewel ze niet op een muffin te wachten zat, liep ze toch naar de jongeman toe. Want hij had eten, ja, en dat had hij vast ergens vandaan gehaald. ‘Mag ik vragen hoe je aan die muffins komt?’ vroeg ze, zonder een begroeting. Winter was niet zo aardig tegen vreemdelingen. Was Winter eigenlijk wel eens aardig?

Lucas slikte zijn hap door en antwoordde toen pas op het meisje, vrouw, hoe je zulke creaturen ook benoemde. Ze was even op hem afgestapt en daar was hij blij mee. Hij kon het niet uitstaan als hij niemand had om mee – tegen – te praten. Karaktertrekje. Hoe dan ook. ‘De zak lag bij de lavabo, zo bij de toiletten. Zo in de rechtervleugel. Daar ben je weleens geweest, denk ik? Nu ja, maakt niet uit. Maar de zak lag dus daar en ik zat mijn handen te wassen en toen viel de zak me op. Ik heb rondgevraagd of het van iemand was, maar dat was niet het geval. Toen heb ik ‘m meegenomen en het rook gewoon vers, dus ja. En toen ging ik hiernaartoe en heb ik ze…geordend. Hoezo?’ was zijn antwoord. Wat was hij toch kort en bondig!
Lucas was één van die mensen die vond dat je altijd elkanders naam moest kennen. Hij beschikte zelfs over het vermogen andermans naam te kennen. ‘Trouwens, ik heet Lucas,’ zei hij – goh – dan ook, ‘hoe heet jij?’ Want mensen konden niet verzinnen dat je hun naam wilde weten als je die van jou zei. Tja. Nu ja, maakte niet uit.
‘Wil je er eentje?’ vroeg hij. Drie seconden later had hij al een muffin in haar handen geduwd. ‘Ik hoop dat je van,’ hij keek er even naar, ‘bosbessen houdt? Vast wel. Bosbessen zijn echt keilekker! Tenminste, dat vind ik. Vind jij dat ook?’ Lucas, staph. Neuh. Hoe dan ook, bosbessen waren echt lekker, hoor. Hij hield van bosbessen. Net zoals van muffins.

Deze jongen – Lucas – leek nogal enthousiast te zijn over zijn muffins. Nu behoorden muffins niet tot het soort voedsel waar ze een verschrikkelijke hekel aan had, maar het feit dat hij de gevonden had in de toiletten, vertrouwde Winter nog niet zo. Winter vond de plaats waar mensen hun behoefte moesten doen namelijk net zo erg als de plaats waar mensen moesten eten waardoor ze hun behoefte moesten doen. Maar goed, de muffins waren vers. Zoveel kon er niet mee gebeurd zijn.
Ze kon niet eens antwoord geven op zijn vragen – hoe snel praatte hij wel niet? – toen hij al een muffin in haar hand drukte. Bedankt, Lucas. Winter had absoluut geen zin in een vrolijk gesprek over muffins en bosbessen, maar aangezien ze niet veel beters te doen had en er niets voor voelde om bij een stel chagrijnige aanwezigen te gaan zitten, schoof ze een stoel naar achteren en ging ze tegenover hem aan tafel zitten. ‘Winter,’ zei ze, en ze hoopte dat hij zou vatten dat dit het antwoord op zijn “Hoe heet jij?”-vraag was. Ze keek naar de muffin in haar handen. Bosbessen. Winter moest toegeven dat ze bijna nooit bosbessen of muffins at. ‘Of ik van bosbessen houd? We zullen het eens testen,’ zei ze, terwijl ze aan de muffin begon te plukken en zich afvroeg of ze het ding wel weg zou kunnen krijgen. ‘Vertel eens, Lucas. Waarom orden je je muffins?’ Wauw, Winter was vandaag wel erg spraakzaam. Haar stem klonk nog altijd kil, maar het was al heel wat dat ze hem iets gevraagd had. Misschien dat mensen als Lucas – mensen die er blijkbaar geen moeite mee hadden onzin uit te kramen zonder dat het negatief gezeik was – wel positieve invloed op haar hadden. Wie weet.

Lucas keek ietwat verward. ‘Winter wat? Of wacht, is dat je naam?’ Als je luidop nadacht, was je alvast zeker van feedback. Wat leuk. ‘Dat is het, hè,’ vroeg hij om bevestiging. Vast wel.
‘Waarom ik muffins orden?’ herhaalde hij de vraag, terwijl hij nadacht waarom hij dat eigenlijk deed, ‘dat weet ik niet eens zo precies. Gewoon. Ik heb niet echt iets anders te doen, behalve muffins te eten en ik denk dat ik gewoon wilde weten welke muffins erin zaten. Meestal orden ik geen muffins, hoor. Het kwam niet eens mooi uit. Nu ja, maakt niet uit.’ Wat een geweldige uitleg! Hij zou een prijs moeten krijgen hiervoor. Oké, nee, hoefde hij niet. Hij kraamde zoals gewoonlijk wat onzin uit die hijzelf best interessant vond. Wacht, nee, hij dacht gewoon constant luidop. Hij was er het type niet voor om heel stilletjes rond te kijken en na te denken en uiteindelijk met een doordachte conclusie te komen. Nee, dan dacht hij liever hardop. Dat was een stuk minder stil, weet je, en hij had een gloeiende hekel aan stilte. Er moest een hoop gebeuren om hem daarvan af te kunnen brengen. Maar oké.
‘Wat vind je nu eigenlijk van de bosbessen?’ vroeg hij, terwijl hij een hap nam van zijn muffin. Als ze Winter heette, dan was onze Winter vanaf nu zijn Muffinmaatje. Wat leuk toch? Muffinmaatje klonk leuk. Winter klonk ook leuk. Muffin klonk ook leuk. Alles klonk leuk. Muffins waren leuk. En hij benoemde de dingen te vaak met leuk. Maar nu ja, hij was niet zo van adjectieven die klonken als een medische ziekte en zo heel geleerd klonken. Niet dat hij die adjectieven echt begreep. Maar ach.