Bulletproof, nothing to lose

Seconden, minuten, uren. Hij wist niet hoelang hij daar op het krukje had gezeten; voorovergebogen, zijn ellebogen steunend op zijn bovenbenen, zijn in elkaar gevouwen handen rustend tegen zijn voorhoofd en zijn hoofd met half gesloten ogen hangend tussen zijn armen. Enkel starend naar de plinten in de vloer en luisterend naar de stemmen die de televisie uitschreeuwde. Hij zag hoe de vloeistof langzaam tussen de voegen stroomde en was benieuwd of de alcohol misschien enig effect kon hebben op de muizen, die hij s’ nachts met hun kleine pootjes hoorde trappelen op het eikenhout. Er was veel dat hem nu even niet meer kon schelen op het moment. Hij snakte naar de rust in zijn hoofd - dezelfde rust die hem de pijn en eenzaamheid bracht in de langdurige stiltes. Maar het was nu het enige wat hem van zijn woede kon bedaren. Hem meemaken als het echt menens was wilde je niet en dat moest voor de meesten ook duidelijk genoeg zijn. Daarbij was het weten van het feit dat er mensen waren die hun einde hadden gevonden in één van zijn woedeaanvallen voor de meesten niet eens noodzakelijk om angst voor hem te koesteren. Ondanks dat alles liet hij nu ook stukken van de kwetsbare ziel achter dat solide masker zien. Hij haatte het. En hij wist dat als een misbaksel nu de houten deur met de gouden knop, die kraakte op de helft van het openen, zou opengooien – hij volledig zijn controle zou verliezen. Agressie was iets wat bij hem naar boven kwam drijven als hij weer eens zich terug trok om te genieten van de alcoholistische dranken. Hoewel hij het verschrikkelijk zou vinden als iemand binnen zou stormen, was hij belemmerd door het eenzame gevoel die hij altijd had. Het gevoel dat hij kreeg toen zijn zusje was gestorven. Een zwakke plek in zijn ziel die zocht naar iets wat het kon versterken.

Zacht neuriënd in zichzelf liep ze door de witte, schone gangen, gekleed in de splinternieuwe kleding die ze van het Plot had gekregen. Het neuriën hield haar bezig terwijl ze haar kamer weer zocht, wetend dat die hier ergens moest zijn, al wist ze niet meer zeker welke van de witte deuren naar haar kamer zou leiden. Haar zoektocht werd tot een halt geroepen toen ze iets hoorde vanuit een andere kamer. Stemmen, maar ook andere geluiden. Het duurde even voor ze het kon thuisbrengen, omdat het zo lang geleden leek dat ze dit soort geluiden had gehoord. Een tv. Dat hoorde niets bijzonders te zijn, maar in deze afgesloten wereld... Ze wist dat het geluid uit de kamer aan de linkerkant van de gang kwam, en ze wist ook dat dat hoogstwaarschijnlijk een kamer van iemand was en dat ze dus niet mocht gaan kijken. Maar als ze zichzelf gewoon bleef voorhouden dat het misschien wel een normale kamer was, heel toevallig natuurlijk, dan zou ze in ieder geval mogen kijken. Daarbij, de deur was niet eens helemaal gesloten, niet helemaal in het slot gevallen, zodat hij op een kleine kier stond. Na een korte aarzeling nam de nieuwsgierigheid de overhand en duwde ze zachtjes tegen de deur. Ze zag niet wat ze verwachtte te zien - natuurlijk had ze niet verwacht dat er niemand zou zijn, maar de jongen die met zijn rug naar haar toe zat op het krukje had ze ook niet helemaal zien aankomen. Er hing een vreemde sfeer in de kamer, al kon ze niet goed uitleggen wat het was. Het onbehagelijke gevoel dat ze hier niet hoorde te zijn, dat ze iets heel persoonlijks zag door hier te staan, en eigenlijk wilde ze meteen weer weg, maar ze stond aan de grond genageld, met haar ene hand nog op de deurklink rustend en met haar voeten nauwelijks over de lijn die de scheiding tussen de gang en de kamer aangaf.