Elynn en zo

titel under constructions

Flynn vroeg zich af hoe lang het zou duren voor hij zichzelf van ellende van een klif zou werpen, of zoiets. Hij was hier nog maar een paar uur, hoogstens, en hij had nu al het gevoel dat hij het hier nog geen week zou overleven. Discipline, regels, op je tellen passen, het waren allemaal dingen die hem absoluut niet vertrouwd waren. Ook waren het allemaal dingen die hij hier waarschijnlijk nodig had. De toespraak van Jeremy bevatte dan niet heel veel informatie, het was in ieder geval genoeg om te weten dat er niets te “maren” viel. Het was omgebracht worden vanwege wat je wist, of dit. En als Flynn dan moest kiezen, koos hij liever voor het laatste.
Het spul wat ze toegediend gekregen hadden – Flynn vermoedde dat het een soort drugs was – was volledig uitgewerkt, waardoor het eiland niet meer zo vrolijk en fel leek als hij gedacht had toen hij in een andere staat verkeerde. Het gebouw dat in zijn gedachte paars was, bleek in werkelijkheid grijs te zijn en nu hij wist wat deze plek inhield, stonden de diepgroene kleuren van de natuur op het eiland nogal mismaakt. Het water voor hem was nog steeds blauw, maar diende nu als een muur, een omheining die hem gevangen hield op een plek waar hij helemaal niet hoorde te zijn.
Het was een van de zeldzame momenten waarop Flynn rust wilde, tijd om na te denken. Hij was niet in het gebouw gebleven, zoals enkele anderen, maar was de kant uit gegaan waar de boot in zijn nogal vage herinnering aangelegd had. Nu zat hij op een van de stranden en keek hij naar het blauwe water dat aanspoelde en zich vervolgens weer terugtrok, om zich klaar te maken voor een nieuwe golf. Hij was zijn oriëntatiegevoel in ieder geval kwijt – waar hij precies zat op dit eiland, wist hij niet. Achter hem was alleen maar bos. Veel interessantere dingen had het eiland niet te bieden.

Elizan had lucht nodig gehad. Veel lucht. Zo gauw ze uit de ruimte weg kon, deed ze dit ook. Nog steeds had ze knikkende knieën, een stotende ademhaling en vreselijke hoofdpijn. Ze wist nu, dat het een soort drugs was geweest. Ze wist nu ook dat ze dat de volgende keer niet zou overleven. Ze had trouwens ook nodig behoefte aan een douche. Ze had gezweet, waardoor haar haar op verschillende plekken aan haar voorhoofd en nek vast plakte. Haar jurkje, zat eveneens vastgeplakt. Zelfs haar make-up was enigszins uitgelopen, waardoor ze net een horror figuur leek. Prachtig.
Ze had besloten om buiten rond te lopen, in de hoop haar lichaam wat rust te geven. Deze stress zou haar jaren van haar leven kosten. Nu was ze nooit echt een ster geweest in haar lichaam kalmeren. Ze kon zich nog herinneren dat haar ouders haar in een opwelling op yoga hadden gezet. Als er één ding vreselijk was, was het dat wel.
Tot haar verbazing, waren er stranden op het eiland. Stránden Ze vroeg haar zelf af of ze het zouden toelaten dat je hier in de zomer lekker ging bruin bakken. Vast niet. Ze liep het strand op, waarna ze haar schoenen uit deed, en deze vervolgens in haar hand meenam. Ze liep het strand over, totdat ze plotseling stil bleef staan. Een figuur zat op het strand. Ze deed een paar stappen dichterbij, totdat plotseling een gil haar mond verliet. Want die figuur kende ze. Ze kende hem zelfs heel goed. Hij was zelfs haar crush geweest. Totdat ze natuurlijk plotseling verhuisde. Maar híj kon hier niet zijn. Ze hallucineerde. Flynn, was hier niet.

Hij vroeg zich af hoe lang het zou duren voor ze achter je aan kwamen wanneer je een vluchtpoging deed. Niet omdat hij het van plan was – zo dom was hij nu ook weer niet, en hij durfde te wedden dat het nog geen halve dag zou duren voor ze je uit de zee visten. Het leek er ook niet op dat er een andere manier was om het eiland te verlaten dan de boot waarmee ze gebracht waren, een boot die nu spoorloos leek.
Hij was zo in gedachten verzonken, dat hij de persoon niet over het strand had zien aankomen. Pas toen hij de gil hoorde, keek hij op en zelfs toen duurde het een paar tellen voor hij haar herkende. Haar opvallende, bijna oranjekleurige haren zaten warrig, haar make-up zat niet helemaal meer op de juiste plaats en over het algemeen maakte ze een verwilderde indruk, maar het was ongetwijfeld Elizan die hier voor hem op het strand stond. ‘Elizan?’ zei hij op een ongelovige toon. Het doordringen nam enkele seconden in beslag en Flynn twijfelde er nu aan of die drugs wel écht uitgewerkt was. Want Elizan, hier? Dat kon niet. Ze konden haar niet meegenomen hebben. Hij wist best dat Elizan geweldig was, maar haar meenemen naar het Plot? Dat was onmogelijk.
Hij was als een idioot overeind gesprongen en stond nu, ietwat aarzelend, voor haar. ‘Wat doe je in godsnaam hier?’ vroeg hij, en zonder op een antwoord te wachten sloot hij haar al in een misschien wat enthousiaste omhelzing. Hij voelde zich inderdaad op slag beter, ja, want als dit echt was, zou het leven op dit eiland een stuk minder erg worden. Áls dit echt was.

De hallucinatie bewoog, hij praatte, en voordat ze het wist werd ze omhelsd. Ze was verward. Ze wou dolgraag dat het Flynn was, haar Flynn. Maar ze had geen idee of haar brein gewoon een gemene grap met haar aan het uithalen was. “Flynn…” Haar handen hielden beide kanten van zijn gezicht beet. Ze wou, nee moest weten of hij echt was. Hij voelde echt. Maar ze durfde nu niet te denken dat hij echt was, en dat hij later vervaagde. Maar een hallucinatie, dat voelde toch niet zo echt. Toch? Ze nam één keer diep adem, en sloot haar ogen even. Één van haar handen gleed naar zijn borst, waar zijn hart zat. Hij had een hartslag. Dat was voor haar genoeg redenen om te denken dat hij echt was. Tranen sprongen in haar ogen. Ze wist dat het vreselijk zou zijn in het Plot, maar nu hij er was, zou het een stuk beter zijn. “Ik, mijn broer, ze…” hoe moest ze dit gaan uitleggen? Ze kon zelf amper herinneren hoe ze hier ook alweer was gekomen. En niet te vergeten dat Flynn niks wist van haar crush, dus ze kon hem nu moeilijk zomaar gaan zoenen. En geloof me, dat wou ze eigenlijk wel. Maar ze moest zich inhouden, stel dat ze hem nu kwijt zou raken.

Ze was hier. Elizan. En ze raakte hem aan. Hij kon niet verhinderen dat de plaats waar haar handpalmen zijn huid raakten, begon te gloeien. Haar gezicht was te dichtbij, hij hoefde alleen maar de kleine afstand tussen hun lippen te overbruggen om- Nee, dat kon hij absoluut niet maken. Hij dacht ondertussen wel van die geheime liefde voor Elizan af te zijn, dat hij na een jaar die crush wel achter zich gelaten had, maar nu bleek maar weer dat hij zijn gevoelens toch verkeerd had ingeschat. Ja, hij was er inderdaad kapot van geweest toen ze plotseling verhuisd was, maar hij had gedacht dat hij het depressieve gevoel kon onderdrukken en over haar heen kon komen. Gedácht, ja.
Zijn hart besloot op dat moment ook nog in een vlugger tempo te gaan kloppen. God, hoe erg kon het nog worden? Hij hoopte dat ze het niet merkte – wat een nogal nutteloze hoop was, aangezien haar hand op zijn borst lag en ze nu overduidelijk zou kunnen voelen hoe zijn hart plotseling als een idioot tekeer ging. Hij haalde diep adem en probeerde zich op haar woorden te concentreren, iets wat haast onmogelijk was met de kleine afstand tussen hen in. ‘Je broer? Lucian?’ Flynn had Lucian niet erg goed gekend, maar goed genoeg om te weten dat Merilyn hem waarschijnlijk meer gemogen zou hebben als hij had gedaan. Hij zou er geen problemen mee hebben gehad om haar nogmaals te omhelzen – of haar gewoon meteen te zoenen alsof er niets aan de hand was – maar het dit keer was hij wel zo beleefd om op antwoord te wachten. Hij had trouwens ook niet het idee dat Elizan op zijn kus te wachten zat. Het was immers een jaar geleden – waarschijnlijk was ze hem al zo goed als vergeten, tot hij haar hier op dit eiland tegenkwam.

Hij liet haar los, iets wat ze eigenlijk niet wou. Het leek alsof een stukje warmte weg ging. Ze moest toegeven, dat ze de omhelzing eigenlijk wel prettig vond. Ze merkte op, hoe zijn hart vlugger ging kloppen. Een lichte glimlach verscheen rond haar lippen, maar dit verdrong de tranen die prikten in haar ogen niet. Ze knikte, op zijn simpele vraag. “Ja, ze kwamen om, om hem mee te nemen. Hij weigerde, en ze, ze brachten hem om.” Ze beet op haar lip, waarna ze haar blik naar benden draaide. Ook haar hand haalde ze van zijn borst weg, zodat ze daar stond, met haar armen langs haar zijde. Het was eigenlijk dom, om om Lucian te gaan huilen. Want zoals ze al zo vaak had gezegd, hij was veel anders dan haar, en ze had hem zó vaak dood gewenst. Maar ze had hem dood zien gaan. En dat wou niemand, toch? De tranen, verlieten langzaam haar ogen. Het was gewoon dom. Ze wou niet meer huilen, ze wou op eigen benen staan. Waarom deed ze dat dan niet? Het was toch hetgene wat ze zichzelf had voorgenomen? Waarom viel ze dan terug in oude gewoontes. Met een vlug gebaar veegde ze de tranen weg. Hopend, dat Flynn het niet merkte.

Hij ademde langzaam in, boog zijn hoofd en zuchtte vervolgens zacht, niet goed wetend wat hij moest doen. ‘Het spijt me, van je broer,’ mompelde hij. Misschien was het niet helemaal eerlijk, misschien hoorde hij nu meelevend te zeggen dat Lucian een geweldig persoon was geweest en dat hij met haar meevoelde, maar in feite deed een huilende Elizan meer met hem dan het bericht dat haar broer omgebracht was omdat hij weigerde mee te gaan. Want hij had ze wel gezien, de tranen, die ze met een vlug gebaar weggeveegd had, maar er overduidelijk geweest waren. En het deed hem pijn. Het deed hem op een één of andere manier pijn om Elizan zo te zien, zo gebroken, zo anders dan de Elizan die hij zich van een jaar geleden herinnerde. Elizan, die met haar eigen ogen had gezien hoe ze haar bloedeigen broer ombrachten, om vervolgens zelf mee te moeten. Nee, dat wilde niemand. Ze had het volste recht om te huilen.
Hij wilde iets doen. Hij weigerde haar op deze manier te laten staan, machteloos, kwetsbaar. Maar wat had het voor zin? Welk nut had het om troostende woorden uit te spreken, als ze hier toch niet vandaan kwamen? Ze zaten hier voorlopig nog vast en het was maar de vraag hoe ver ze zouden komen. Ze waren allemaal machteloos tegenover het Plot.
Het was nogal impulsief. Een opwelling. Een stomme poging tot een troostend, meelevend gebaar. Hij had haar op haar wang willen kussen, één keer, alleen om te laten weten dat hij er voor haar was. In plaats daarvan vonden zijn lippen die van haar, automatisch, als een magnetische kracht die hij niet kon blokkeren of stopzetten. Hij dacht er niet eens over na – voor hij het wist was de kleine afstand tussen hun gezichten verdwenen. Flynn voelde er weinig voor om zich nu van haar los te maken. Het was waarschijnlijk toch al te laat om te doen alsof er niets gebeurd was.