Up in the woods

I'm up in the woods
I'm down on my mind
I'm building a still
To slow down the time

Hij liep langs het hoofdgebouw, de plek waar hij was gedumpt, hij uitgekozen was om trainingen te volgen om vervolgens mensen te doden. Wat een fijn einde zal het hem geven, badend in het zweet als oude man, denkend aan de herinneringen van vroeger. Het vroeger die hij had kon je dan niet lachend op terugkijken, nee, hij zal de angstige blikken zien schreeuwen in zijn gedachten, hem raken tot in de ziel. Later. Allemaal door het gebouw met de mensen erin die daarvoor zouden zorgen. Gelukkig moest hij nu niet hier wezen, maar in het bos verderop. Het donkere bos, dat in dit seizoen haar schimmige en lugubere uitstraling ook vervangen had voor walgelijk groen en leven en bloei, maar waar op z'n minst bomen beladen met bladeren waren om die snikhete zon tegen te gaan. Genoeg schaduwen waar hij zich in kon verplaatsen. Een beetje koelheid was geen overbodige luxe, zoals hij gehuld in net maar warm pak voor dit weer rondliep. Met een nijdige ruk trok hij de zoom van zijn overjas los uit een paar doornstruiken waarin hij bleef haken en wankelde zijn evenwicht hervindend een pad op dat eindeloos tussen berken aan beide kanten doorliep. Eindelijk. Redelijke wandelgrond. Uiteraard was hij niet de persoon om vrolijk een wandelingetje te maken met dit weer. En hij probeerde zoveel mogelijk bij mensen uit de buurt te blijven, personen die hij tegen kon komen. Want wezens en bosdieren waren volop in de weer met paren, sommigen hadden zelfs al jongen - en niet alle soorten waardeerden het als er een dwazig mens bij in de buurt kwam. Dat kon een naïef persoon een oog kosten, of een verbrijzeld ledemaat nalaten. In ieder geval zouden ze een lange periode op de ziekenzaal moeten verblijven en hij had geen behoefte om hen dan te redden.Hij gunde hen zijn hulp niet. Nors liep hij over het pad verder, maar ondanks zijn oplettendheid was hij er zich niet bewust van dat hij niet de enige op het moment in het woud was.

Demetria's zwarte legerkisten lagen op de grond naast haar, terwijl zijzelf in kleermakerszit onder een boom, op haar ligt grijze vestje zat. Ze had haar ogen gesloten en leunde met haar rug tegen een boom. De warme zon en het heerlijke briesje deden haar denken aan thuis, ondanks dat dat een plek was waar ze zich sinds de dood van haar vader niet bepaald veilig en thuis had gevoeld, maar dat was niet meer van belang, ze heette nu Demetria en ze moest haar oude leven achter zich laten - tenslotte was ze voor de rest van de wereld toch dood. Ze opende binnen enkele momenten haar grote, blauw-groene ogen toen ze geritsel van de struiken hoorde, niet veel verderop. Demetria zocht haar rust van in het groene bos en vaak vond ze die daar dan ook - jammer genoeg zonder jachtgeweer, maar niet alles kon tenslotte zo zijn zoals thuis. Het Plot was dan wel haar huis, het leek momenteel nog niet echt op een thuis, wie weet zou het ooit komen, maar ik ga weer te ver door op alle bullshit emoties, die niemand interessant vindt. Stilletjes stond deze ranke dame op van de grond - feitelijk gezien van haar vest; maar die lag tenslotte op de grond - en speurde ze de omgeving af, om te zien of het mogelijk een beer - of wat dan ook - was, of een mede-Plot-lotgenoot. Gezien de kleding en de bouw, leek het haar geen beer - of het moest een gespierde, niet zo behaarde en geklede beer zijn, maar die had ze al in geen tijden gezien, die waren waarschijnlijk gewoon uitgestorven. Waarschijnlijk zou het spierwitte shirt en het gebrek aan volledig bedekte benen haar wel verraden, maar als hij - het leek haar tenslotte een hij - een mede-Plotgenoot was, zou hij haar niet vermoorden, leek haar althans.

Hij draaide zijn hand er niet voor om; het aanbreken van het seizoen van groei en bloei was volop in proces. Langzaam maar zeker maakte de barre winter plaats voor de lente, en dat was merkbaar. Voelbaar ook, tot zijn grootste ergernis. Als er iets was dat hij haatte, dan waren het wel de lange broeierige zomermaanden of, zoals nu, nog erger; het frisse groene gras dat her en der tussen nog niet gesmolten sneeuwbanken zichtbaar was, knoppen van krokussen die na de lange wintermaanden uit de harde grond omhoog staken en het volop aanwezige gekwetter van vogels die elkaar tussen de boomtakken achterna zaten. Het zou niet lang meer duren voor de bomen zwaarder beladen zouden zijn met het leven van hun bladeren dan ze ooit zijn beladen met sneeuw, en de jonge lentezon al het nieuwe leven zou belichten. De grond die hier en daar nog een beetje bevroren leek te zijn van de laatste kilte knerpte onder zijn schoenzolen terwijl Dean het grasveld overstak en het pad over beende dat hem verder van Het Plot verwijderde. In zijn ooghoeken verschenen blonde lokken,waarna hij zijn hoofd een stuk omdraaide om te zien wie er achter het haar zich schuil hield. Een jongedame, zittend op een grijs vestje met de zwarte schoenen naast haar, genietend van de zon. Hij was haar opgevallen, helaas deerde het hem weinig, waarna hij met ferme stappen doorliep om een eindje verderop te gaan zittend. Iets verder van het meisje vandaan, dan dat hij van plan was. Hij had namelijk geen behoefte om de gentlemen uit te hangen en haar zeer liefdevol te moeten begroeten. Nee, Dean had wel wat beters te doen, like, roken of drinken. Ja, dat was zeker veel nuttiger dan het meisje met de blonde lokken, waar hij naar zijn idee nu al te veel tijd in had gestoken in zijn gedachten.

Omdat de jongen overduidelijk geen trainer was, besloot ze dat het geen probleem zou zijn als ze een sigaret op zou steken en dat was dus ook precies wat ze deed. Ze pakte het grijze vest op van de grond en liep richting de jongeman die een eindje verderop van haar was gaan zitten, nadat ze haar sigaret had opgestoken. Terwijl ze traag een hijs van haar sigaret nam en indien mogelijk nog trager richting die jongen liep, nam ze hem rustig in zich op. 'Wil je ook een sigaretje?' vroeg ze, terwijl ze het pakje naar hem uit stak, voordat ze nog een trekje van de sigaret nam. Nu ze in het geheim moest roken, genoot ze meer van elke sigaret, tenslotte kon ze veel minder roken en moest ze gebruik maken van de momenten waarop het wel kon. Ze haalde kort een hand door haar haren, op het moment dat ze een hijs nam - hé, je denkt toch niet dat ze met een peuk tussen d'r vingers aan d'r haar gaat zitten, toch? Nee, dat is niet iets voor onze lieve - ahum - Demetria. Ze nam hem onopvallend nog steeds in zich op, zoals ze eigenlijk bij iedereen deed - de moord op haar vader had haar achterdochtig gemaakt en probeerde ze zoveel mogelijk alles te weten over de personen waarmee ze te maken had - welke hand ze gebruikten, sterke punten, zwakke punten, alles wat ze zo snel in zich op kon nemen.