Hide and seek

Godzijdank was er een bibliotheek hier. Ze keek pas om zich heen toen ze de witte deur achter zich had gesloten. De bibliotheek had drie verdiepingen, en hoewel bijna de hele ruimte schreeuwde om moderniteit (volgens mijn spellingchecker is dat een woord ok) behalve de boeken. Je kon zien hoe oud sommigen waren, donkere kaften en vergeelde bladzijden, de geur van boeken zweefde door de hele ruimte. Na een seconde stilte begon ze te lopen, eerst langzaam, maar met steeds snellere passen. Ze had niet eens een idee wat voor boek ze wilde, of ze überhaupt wel een boek wilde lezen, het ging haar meer om de stilte die hier rondhing, niet al die stemmen en al die mensen die tegen elkaar praatten. Een korte zucht ontsnapte haar lippen en ze liep een van de rijen met boekenkasten in, een tijdje doelloos rondlopend voor ze zich op de grond liet neerzinken en even haar ogen sloot. Ze kon niet geloven wat er in de afgelopen vierentwintig uur allemaal gebeurd was. Ze zat hier op een afgelegen eiland samen met een geheime overheidsorganisatie en ze leek nog steeds niet te kunnen bevatten wat voor keuze ze net had gemaakt. Ze wist ook wel dat het niet echt een keuze was, dat ze haar zonder aarzeling hadden vermoord als ze had geweigerd omdat ze teveel wist, maar toch. Nu zat ze hieraan vast, er was geen weg terug meer. Wat een drama. Ze wreef met haar vingers over haar voorhoofd, alsof dat de zorgen zou laten verdwijnen en het beklemmende gevoel dat al de hele dag op haar borst rustte zou weghalen. Na even zo gezeten te hebben draaide ze zich half om en keek ze naar de kast achter zich. Zonder echt op te letten pakte ze daar een boek uit en eveneens zonder op te letten sloeg ze het open en staarde ze naar de letters op de eerste bladzijde, al was het zonder echt te lezen.

Het was één van zijn betere dagen. Hoewel, echt een goede dag was het niet. Slecht wilde hij het niet per se noemen, sinds hij dat een te grote benaming vond en het daarbij niet de hele gebeurtenis kon omarmen. Het ene woord was lang niet genoeg voor de stroom aan nieuwe herinneringen die hij zojuist had verkregen. Vreemd was eerder het woord dat hij zocht. Het was vreemd, deze hele dag was vreemd en voelde als willekeur, in plaats van een overdacht georganiseerde operatie. Hij had meer verwacht van een geheime overheidsorganisatie, hoewel hij tot voor kort geen echte standaarden aan een geheime overheidsorganisatie had bevestigd. Tot voor kort wist hij niet eens van het bestaan van dit soort organisaties af. Of organisatie, want misschien was het wel alleen het Plot. Misschien waren alleen Engeland en de Verenigde Staten zo achterlijk om een dergelijk verbond te sluiten. Dat was wat Victoria hen had verteld, dat dit een verbond was tussen Engeland en de V.S. De overige landen hadden niets met deze organisatie te maken, wisten hier niets van af en zelfs binnen de organisatielanden waren er weinig mensen die er kennis van hadden. Het maakte ook niet uit, het ging er om dat dit wel degelijk één van zijn betere dagen waren. Hij had niet het gevoel dat zijn emoties en gedrag snel zouden omslaan, maar dat kon misschien komen door de middelen die hem waren toegediend. Dat hij er van bijgekomen was, betekende namelijk niet meteen dat ze niet meer in zijn bloedbaan zaten. Misschien was dat wel de reden dat zijn beide kanten kalm bleven, misschien zelfs nog in de roes van die middelen waren. Daarom had hij geen last van ze. Daarom kon hij zichzelf zijn, dat was wat hij concludeerde en voor het eerst sinds tijden was hij gelukkig met het feit dat hij gedrogeerd was geweest. Hoe gelukkig kon je daarmee zijn? Dat zou wel niet de goede indruk wekken, maar hij was allang blij dat hij niet snel in één of ander monster zou veranderen. Iets overdrevener dan hijzelf en dan één van de twee kanten. Hij was de enige die tegelijk was, daarnaast had hij alleen uitersten. Oké, dat deed er niet toe. Hij had zijn kleren - die waar hij mee was binnengekomen - in zijn kamer al omgeruild met die van het Plot. Hij kon zijn lot net zo goed accepteren, een stel kleren zou daar weinig verschil in maken. Het was dit of sterven, dus dan volgde hij toch liever protocol. Hij had een zwart ooglapje over zijn rechteroog, hoewel het litteken aan beide kanten onder het ooglapje vandaan kwam. Hij kon ook niet verwachten dat er iets groot genoeg was om het litteken helemaal te verbergen. Het maakte niet uit. Hij was naar de bibliotheek gelopen - want thank god was die er, gewoon om zijn gedachten af te kunnen leiden van de voorgaande gebeurtenissen. Niet dat hij wist wat hij wilde lezen, maar da maakte niet uit. De bibliotheek was enorm, precies zoals je van een bibliotheek zou verwachten, maar alles was - net zoals in de rest van het gebouw - wit. Het riep om moderniteit en het enige wat het niet modern maakte, waren de boeken die in de kasten stonden. De hele ruimte rook naar boeken. De geur van oud papier, vergeelde bladzijden verwelkomde hem bij binnenkomst en hij snoof de geur op, terwijl hij een willekeurig pad inliep. Hij wist niet of er nog meer mensen waren, dat kon hij ook niet zien, sinds de ruimte veel te groot was om een degelijk overzicht te houden, maar het was stil. Prettig stil en zijn vingers gleden over de kaften die hij tegenkwam, terwijl hij ergens halverwege een boek van de plank pakte. Edgar A Poe, schrijver en dichter als hij het goed had. Good.

Zodra ze het geluid van de deur hoorde keek Shae op. Ze had haar gedachten even laten afdwalen en het boek lag nutteloos opengeslagen op haar schoot, alsof iemand het er had neer gegooid en er nu geen aandacht meer aan wilde besteden. Ze kon niet direct zien wie er binnenkwam, maar aan de voetstappen te horen was het slechts een persoon. Niet dat als ze degene wel had gezien, ze hem of haar meteen herkend had. De enige gezichten die haar bekend voor zouden komen waren die van de anderen waarmee ze in de groep had gezeten toen ze aankwamen en die van Victoria Walken, hun begeleidster, al moest ze toegeven dat ze betwijfelde of ze iedereen direct zou herkennen. Tijdens de uitleg had ze vooral op Victoria gelet en daarvoor was ze nu niet bepaald helder geweest. Een korte aarzeling later schoof Shae het boek stilletjes terug tussen de andere boeken in de kast en keek even om zich heen... De witte kasten waren afgesloten en ze wist dat als ze iemand wilde zien, ze helemaal om de kast heen zou moeten lopen. De vraag was alleen of ze wel iemand wilde zien. Ze was heus niet zo anti-sociaal als veel mensen van haar dachten, maar af en toe wat alone-time kon wat haar betreft ook geen kwaad. Aan de andere kant, als het slechts een persoon was en diegene ook alleen de rust van de bibliotheek opzocht vond ze het niet erg. De voetstappen waren dichtbij haar opgehouden en ze vermoedde dat de persoon in kwestie nu een boek aan het uitzoeken was aan de andere kant van de kast waar ze tegenaan zat. Was het slim om nu op te staan? Waarschijnlijk. Ging ze het ook echt doen? Nee. Ze wist niet wat voor indruk ze zou maken als ze zittend op de grond van een bibliotheek gevonden zou worden, maar plotseling begreep ze dat dat haar geen bal uitmaakte. Ze wilde rust, hier vond ze rust. Deal with it.

Zijn andere oog - hetgeen wat niet bedekt was met een ooglapje - schitterde gefascineerd op het moment dat hij het klein gevormde boekje in zijn handen opensloeg. De pagina’s waren getekend met een lettertype dat gekalligrafeerd leek en dansten sierlijk over de licht vergeelde pagina’s. Het boek rook naar nostalgie. Oude herinneringen en papier dat lange tijd op elkaar had gelegen. Het boek was verpakt in een roodachtig fluweel en op de voorkant was alleen de naam van de dichter gedrukt, Edgar Allen Poe. Een dichtbundel, hij had een dichtbundel gepakt en voor enkele seconde krulde er een glimlach om zijn lippen, enkel en alleen door het besef van dit ene feit. Het feit was namelijk dat hij zich zelden aangetrokken voelde tot poëtisch gezwets. Gedichten waren niet de eerste vorm van literatuur die hem aantrok en toch, wist iets aan dit boek hem te interesseren. Deze teksten fascineerde hem, waren anders dan anders dan anderen en met een glimlach sloeg hij het boek weer dicht. Hij klemde het tussen zijn vingers en zijn voetstappen verplaatsten zich van de kast, naar ergens in het midden van de ruimte. Tussen het wit van de muren en de kasten. Tussen het wit van de koude vloer en het zachte tapijt, het wit van de stoelen en tafels. De boeken waren verspilde klodders verf die de enige kleuren in het spierwitte geheel vormden, sommigen kleuren vaal en oud. Anderen helder en nieuw. Boeken waren de enige toevoeging van kleur in de hele ruimte, of zo leek het. Boeken en mensen gaven kleur aan deze ruimte, aan het hele gebouw, maar voor zover hij kon ontdekken was hij alleen. Niet dat hij bijster veel moeite deed om te zoeken naar gezelschap, want eerlijk gezegd kon dat hem niet bijzonder veel schelen. Daarbij was het te veel werk om alle door boekenkasten gevormde paden te onderzoeken en op dit moment kwam hij alleen voor ontspanning naar deze plek. Om te ontsnappen en onderzoeken hoorde niet noodzakelijk bij ontsnappen, ontspannen. Dus, deed hij dit niet. Ondanks een nieuwsgierigheid die in zijn borstkas kietelde, zakte hij neer op één van de stoelen in de ruimte en legde hij het boek op de tafel voor hem. Een houten tafelblad, lichtgekleurd hout dat bovendien nog eens witgeschilderd was, maar het was beter dan tafels die hij tot dusverre was tegengekomen. Hout had iets rustieks, gaf vrede aan de lichte ruimte en hij maakte het zich gemakkelijk op de stoel waar hij had plaats genomen, door lichtjes onderuit te zakken. Hij legde zijn benen op de tafel en het boek op zijn schoot, waarna hij zijn blik op de tekst richtte en zich afsloot voor wie er dan ook was, voor wie er dan nog mocht komen.

Opnieuw de voetstappen, eerst weer dichterbij maar enkele seconden later ook weer verderaf. Ze probeerde zichzelf voor te houden dat het haar niet uitmaakte dat ze degene die zich nu ook in de kamer bevond niet kon zien, maar na een tijdje kon ze de nieuwsgierigheid in haar lichaam voelen toenemen. Om eerlijk te zijn had ze niet verwacht dat er veel mensen, nieuwe aspiranten, waren die graag de rust van een bibliotheek opzochten. Haar slanke vingers plukten wat aan de mouwen van het nieuwe maar simpele vest wat ze van het Plot had gekregen. De zwarte broek en het witte t-shirt, alles had perfect gepast, alsof het voor haar op maat was gemaakt, maar ze kon zich niet herinneren dat ze ooit haar maten had genomen. Na opnieuw een tijdje stilte wist Shae dat ze niet lang meer zo kon wachten. Ze krabbelde stilletjes op, heel zachtjes, en ze liep een stukje door het gangpad. Ze besefte dat ze niet zomaar aan kon komen lopen, zonder iets bij zich te hebben, dus keek ze maar naar de boeken. Ze herkende geen van de schrijvers aan deze kant van de kast, geen van de titels van de boeken en even werd ze afgeleid door de fascinerende, roodbruine omslag van een van de boeken. Ze liet haar wijsvinger over de rug van het boek glijden en haalde het toen voorzichtig uit de kast. De tekst op de rug was een beetje vervaagd van de vele vingers die al over de kaft waren gegleden. Toch wel echt nieuwsgierig naar dit oude boek, liep ze terug door het gangpad, op zoek naar een plek waar ze normaal kon zitten. Pas toen ze daar aankwam en de jongeman zag zitten, met zijn voeten op tafel en een boek op zijn schoot herinnerde ze zich waarom ze was opgestaan van de vloer. Ze keek even naar hem en ze besefte dat ze zijn gezicht herkende. Hij had bij haar in de groep gezeten. Zonder iets te zeggen ging ze tegenover hem aan de tafel zitten, het boek openslaand, dit keer wel degelijk geïnteresseerd.

Het t-shirt dat hij van het Plot had gekregen was net zoals veel in het gebouw leek te zijn, spierwit van kleur en spande strak, precies gepast om zijn borstkas. De hals van het shirt liep uit in een v, hoewel het niet veel dieper was dan de hals van een gewoon t-shirt. Het was echter wel diep genoeg om de ketting op zijn blote huid te laten vallen en het koele zilver van het kruis dat aan zijn ketting hing, drukte zachtjes op zijn borstkas, terwijl de twee hartjes op het ritme van zijn ademhaling tegen zijn huid aantikten. De hartjes waren nauwelijks zichtbaar, maar voelde hij elke keer als hij de lucht inademde en weer uitademde en het gaf hem een vreemd soort vertrouwen om de aanwezigheid van de kleine, zilveren bedeltjes te kunnen blijven voelen. Het was lang geleden dat hij zijn zusjes voor het laatst had gezien en hij had geen idee hoe ze het maakten, of ze de opvoeding van ouders overleefden of er net zo als hem uit zouden komen. Littekens die zowel fysiek als mentaal waren en een persoonlijkheid die in stukken was gescheurd. Hij hoopte het niet, hij hoopte het beste, maar hij kon niets met zekerheid zeggen. Hij kon geen enkele mogelijkheid uitsluiten en dat beangstigde hem. En een moment schoot er een stekende pijn door zijn borst, bij het besef dat ze zijn zusjes zouden doen geloven dat hij dood was. Een seconde bleef de zeurderige pijn in zijn borstkas hangen, zoemde achter zijn ogen en in zijn hoofd, voordat hij weer wegvloog en hij in één ademtocht het besloot los te laten. Zijn aandacht werd getrokken door zachte voetstappen niet ver van hem vandaan en een moment keek hij op, om een meisje tussen de boekenkasten vandaan zien te komen. In haar hand hield ze een boek, terwijl ze zonder een woord te zeggen zijn kant op schuifelde en tegenover hem plaatsnam. Automatisch verschoven zijn benen lichtjes, zodat ze meer ruimte had en niet tegen alleen zijn benen aan zou kijken - mocht ze besluiten hem aan te kijken - waarna hij zijn blik weer omlaag richtte en de tekst op de pagina’s bestudeerde. Het meisje tegenover hem herkende hij, of dacht hij te herkennen van de “inwijding” die nog niet zo heel lang geleden had plaatsgevonden. Hoe ze heette wist hij niet, of was hij vergeten. Eén van die twee, want er waren wel degelijk namen geroepen. Zes namen, waaronder de zijne, maar hij had simpelweg niet opgelet. Hij had afgewacht tot zijn naam werd geroepen, in spanning en vervolgens was hij zo snel mogelijk weggegaan. Ook al was hij in de eerste instantie verdwaald in de witte gangen, maar dat maakte niet uit. Zijn linkeroog volgde de regels in een regelmatig tempo, terwijl hij een pluk van zijn blonde haar voor zijn rechteroog - die met het ooglapje - wegstreek. Niet dat het uitmaakte, maar het irriteerde hem gewoon.

Het ooglapje viel Shae pas op toen ze goed en wel tegenover hem zat, het boek voor haar op tafel gelegen en ze even naar hem opkeek. Donkerblond haar, het ene oog dat op de bladzijde gericht was en het andere wat verhuld werd door een zwart ooglapje. Ze vroeg zich af of het het litteken was wat hij probeerde te verbergen, maar als dat het geval was ging het niet al te best. Aan beide kanten zag je een dun lijntje lopen. Ze had zelf geen littekens, niet zulke grote in ieder geval. Misschien van toen ze gevallen was toen ze klein was, maar dit zag er niet uit als een ongelukje. Pas na een paar seconden besefte ze dat het ontzettend onbeleefd was om iemand zo aan te blijven staren en wendde ze haar blik af, vlug weer naar het boek voor haar kijkend. Ze probeerde te bedenken wat zijn naam was, die moest ze immers gehoord hebben toen alle namen werden opgenoemd, een paar uur geleden, maar ze wist het niet meer. Iets met een D, dat was wat ze zich nog kon herinneren, maar meer dan dat was het niet. Af en toe begreep ze niet hoe haar geheugen nou eigenlijk in elkaar zat. Een beetje afwezig sloeg ze een bladzijde om en verstrengelde haar vingers met elkaar, om die vervolgens op het boek te leggen om de bladzijden van elkaar te houden. Het papier was vergeeld door de lange tijd dat het al in de boekenkast moest staan, en het zag er breekbaar uit. Haar ene hand streek even door haar haar terwijl ze zich focuste op de tekst op de bladzijden voor haar. Ook de zwarte inkt begon te vervagen, al was hij nog steeds goed leesbaar - goed genoeg, in ieder geval. Maar op de een of andere manier wilde haar hoofd niet bij het boek blijven. In plaats daarvan dwaalden haar gedachten af naar de volgende dag, of de dag daarna. Ze was verteld dat ze getraind zouden worden in vechtsporten, op missies zouden moeten gaan. Ze wist heus wel waarom ze haar hier wilde hebben, ze wist alleen niet of ze ze zou kunnen geven wat ze wilden. Het meisje dat de trekker zomaar kon overhalen, geen gedachten, geen twijfels. Ze wist niet hoe ver die versie van haar verstopt zat en hoe ze die weer tevoorschijn zou kunnen halen, zou dat nodig zijn.

Hij had zich altijd afgevraagd hoe het kwam dat mensen aanvoelden als een anders naar hen keek. Hij had zich altijd afgevraagd waar het gevoel vandaan kwam: het idee dat je werd aangestaard, zelfs zonder ervoor op te hoeven kijken. Het was maar een vreemd fenomeen, het aanvoelen van precies dat soort dingen, terwijl je bij andere omstandigheden volledig in het duister tastte. Hij voelde wel degelijk aan dat ze naar hem keek, hoewel hij niet precies kon zien waar ze naar keek. Zijn litteken waarschijnlijk, want het feit was dat het ooglapje alles behalve de aandacht afleidde. Het trok wellicht nog meer aandacht, dan dat het afstootte. Daarbij verhulde het niet wat er achter was, sinds het litteken in een dunne lijn achter zijn ooglapje vandaan kwam. Het enige geheim was waarschijnlijk dat hij blind was aan dat oog, want dat viel aan de buitenkant niet zozeer te zien, maar als je maar lang genoeg speculeerde over waarom hij het ooglapje eigenlijk droeg, was dat ook iets wat je je kon bedenken. Hij droeg het ooglapje ook lang niet altijd, maar met lezen prefereerde hij het. Gewoon, omdat het voelde alsof hij niet las als hij het niet bedekte. Het voelde alsof hij niet écht las, omdat zijn rechteroog nooit meedeed met wat zijn linkeroog deed. Daarbij was het in de meeste gevallen niet echt een fraai gezicht, want zijn oog zag er gehavend een aangedaan uit. Het blauw was vaal en melkachtig van kleur, alsof zijn oogwit in de kleur van zijn iris was overgelopen en dan was er ook nog het litteken dat schuin over zijn oog liep. Het mes had zijn oog ook beschadigd, wat behalve de kleur ook te zien was in een soort oneffenheid op de oogbol. Dus, soms leek het hem gewoon beter een ooglapje te dragen. Zelfs al verborg het zijn litteken niet en was het niet moeilijk om achter hem geheim van zijn blindzijn te komen, maar dat maakte hem niet uit. Hij probeerde haar blik te negeren, zich te concentreren op het boek op zijn schoot, maar zelfs nadat haar blik weer van hem af was gegleden kon hij zich niet op de woorden concentreren die over de vergeelde pagina’s dansten. Nieuwsgierigheid was iets aparts, dat viel wel te zeggen. Nieuwsgierigheid kriebelde in zijn borst en leidde hem af, zorgde ervoor dat hij zich niet kon concentreren. Hij kon er gewoon niet tegen dat hij haar naam niet wist, terwijl hij er zeker van was haar tijdens de “inwijding” te hebben gezien. Hij wilde weten met wie hij te maken had, wie ze was. Het kon best van pas komen en daarbij, het was vast niet verkeerd om mensen te leren kennen, of wel soms? ‘Wat lees je?’ Zijn stem was warm, terwijl hij omhoog keek en haar zo aankeek. Oké, wat ze las was niet echt iets waar hij geïnteresseerd was, maar hij moest op de één of andere manier het gesprek zien te starten. Het leek er namelijk niet op dat zij dat snel zou doen en dan zat er niets anders op dan dat hij begon, want waar hij wel in geïnteresseerd was, was wie zij was. Wat haar naam was, dat op zijn minst.

Zijn warme stem kwam bijna als een opluchting, zodat ze zich niet meer gedwongen voelde naar het boek te staren. Waarom zit je hier dan nog? Goede vraag. Ze keek opnieuw even naar het boek voor ze zijn blik weer ontmoette. Zelfs met een oog was die doordringend en ze glimlachte even. 'Eerlijk? Ik heb geen idee.' Dat vereiste waarschijnlijk nadere uitleg. 'Ik kwam hier voornamelijk om even weg te zijn van de groep. Ik wilde misschien wat lezen, maar,' ze haalde kort haar schouders op, 'ik kan me niet echt concentreren. Het spijt me als ik je rust heb verstoord,' voegde ze eraan toe. Haar stem bleef ten alle tijden kalm en helder, toch duidelijk hoorbaar in de stilte van de bibliotheek. Haar blik bleef op hem gericht in de stilte die volgde, voor ze toch maar verder ging. 'We zaten in dezelfde groep, toch?' Ze had geen bevestiging nodig, ze wist dat ze hem daar had gezien, maar het was een manier om op de volgende vraag over te stappen. 'Ik moet bekennen dat ik je naam niet heb meegekregen.' Haar handen rustten nu op haar schoot, haar vingers opnieuw verstrengeld, al duurde het niet lang voor ze ze weer ontrafelde. Ze wist niet eens of hij daadwerkelijk geïnteresseerd was geweest toen hij haar had gevraagd wat ze las, of dat het alleen maar een formaliteit was dat hij haar had aangesproken, daar zou ze zo wel achter komen. Ze wist dat dat waarschijnlijk wel het laatste was wat ze nu zou moeten denken, toch vroeg ze zich af welk verhaal zich had verscholen achter het ooglapje dat hij droeg. Ze kon zich niet voorstellen dat hij dat zomaar droeg, zeker niet door het litteken dat nog steeds zichtbaar was. Ze liet het niet merken, doorstond zijn blik in rust, zonder weg te kijken.

Een ademhaling ontsnapte haar lippen op het moment dat hij haar aansprak, hoewel haar blik in de eerste instantie op het boek bleef gerust. Haar lichte ogen bestudeerden de pagina’s die voor haar lagen opengeslagen, hoewel ze niet leek te lezen welke woorden de letters op het papier vormden. Het was een houding die ze zichzelf gaf, maar al snel keek ze weer op en een glimlach gleed over haar smalle gezicht, terwijl ze zijn blik ontmoette. Haar ogen waren licht en groenblauw van kleur zag hij zodra ze opkeek. Ze stonden opvallend in haar gezicht, waarvan de huid egaal blank was. Haar gezicht leek een licht kleurenpalet met haar donkere haren als scherp contrast. Het gaf balans aan haar voorkomen en hij glimlachte licht, zodra ze opmerkte dat ze eigenlijk geen idee had wat ze aan het lezen was. Dat ze hier eigenlijk alleen was om voor een moment aan de groep te kunnen ontsnappen en de rust op te zoeken, ze had heus willen lezen, maar ze had zich tot dusverre niet kunnen concentreren op het boek dat ze had meegenomen van de boekenkasten. En vervolgens verschuldigde zich voor iets wat ze niet op haar geweten had, maar gewoon om zeker te zijn toch benoemde. Het speet haar als ze zijn rust had verstoord en een moment kwam de glimlach om zijn lippen, als een geluid over zijn lippen. Een zachte lach, terwijl hij zijn hoofd schudde en glimlachte. ‘Het is niet erg. Ik was hier eigenlijk ook alleen om even de stilte op te zoeken. De informatie die we hebben gekregen te verwerken.’ Hij sloeg het boek in zijn schoot dicht, waarna hij het voor zich op de tafel legde, hoewel hij zijn benen niet van de tafel haalde om een iets formelere situatie te creëren. Het was prettig om even te ontspannen en hij had niet het idee dat ze zich ergerde aan zijn houding. ‘Ja, volgens mij heb je gelijk. Hoewel ik er niet helemaal bij was met mijn gedachten, maar goed.’ Opnieuw lachte hij zachtjes, waarna hij een hand door zijn haren haalde en deze vervolgens naar haar uitstak. ‘Mijn naam is Dominic Johnson, maar gewoon Dominic of Nic volstaat. Aangenaam.’ Hij wist niet zeker of ze zijn hand zou aannemen, maar dat maakte hem ook niet uit. Hij zou hem wel weer laten vallen als dat niet geval was, gezien sommigen mensen gewoon niet graag op die manier met anderen in contact kwamen. Mensenschuw en dergelijke, hoewel hij niet vermoedde dat zij dat was, maar ja, wat wist hij nou? Hij wist immers nog niet bijster veel van haar. ‘En ik moet toegeven dat ik jouw naam ook niet echt heb meegekregen.’

Op de momenten dat hij sprak nam ze zelf de tijd hem eens goed te bekijken, en dan niet alleen het ene, helderblauwe oog dat haar aankeek. Zijn haar stond in warrige pieken overeind, een effect dat hij alleen maar versterkte door er weer doorheen te strijken met zijn hand. Hij deelde mee dat hij haar niet kwalijk nam dat ze erbij was komen zitten, en hoewel ze dat niet echt had verwacht, leek het toch voor een soort opluchting te zorgen. Ze ontspande zich iets meer, liet haar schouders zakken en volgde zijn voorbeeld door ook het boek dat voor haar lag dicht te slaan. Ze was niet eens verder gekomen dan de eerste bladzijde, iets wat haar niet vaak gebeurde. Gewoonlijk was Shae een lezer, iemand die zich urenlang door boeken en verhalen, zinnen en letters kon laten omringen zonder iets of iemand anders nodig te hebben. Misschien was dat ook wel veranderd. Of misschien lag het gewoon aan wat hij net al noemde, alle informatie die ze net te verduren hadden gekregen. Het was ook niet zomaar iets om te horen dat je deel uitmaakte van een geheime organisatie. Hij stemde ermee in dat ze in dezelfde groep hadden gezeten, maar gaf tegelijkertijd toe dat hij er ook niet helemaal bij was geweest en stelde zich vervolgens aan haar voor. Dominic, Dominic Johnson. Nic. Die naam ging ze wel onthouden. Het was makkelijk om zijn gezicht aan zijn naam te linken, alsof het klikte in haar hoofd. Toen hij vervolgens zijn hand naar haar uitstak, reikte ze naar voren om die te schudden. Zijn hand was stevig, zijn huid warm tegen die van haar. Toen ze zijn hand weer losliet, beantwoordde ze zijn onuitgesproken vraag door haar eigen naam te vertellen. 'Shae,' antwoordde ze, opnieuw met een glimlachje op haar gezicht, 'Shae Knight.'

Haar huid was blank en op de één of andere manier had hij een blanke huidskleur altijd gekoppeld aan een kou, aan een koude handdruk en koele aanrakingen, maar haar huid verschilde van wat hij zich altijd in het hoofd had gehouden. Haar handen waren warm, voelden klein in de zijne en een moment wist het beeld dat hij bij blank had naar de achtergrond te vervagen. Hij moest ook niet van al zijn herinneringen uitgaan. Zijn ouders waren simpelweg koud geweest, zelfs al stookte koorts hun temperatuur op, altijd als hij ze een handdruk had gegeven voelde ze koel. Koel en afstandelijk, alsof zelfs dat kleine gebaar onwillig was en waarschijnlijk was dat het ook, maar de hand van Shae was niet koel. Niet koel en dus automatisch niet afstandelijk, eerder verwelkomend. Hem accepterend als een kennis, als een nieuw gezicht en een moment krulde een glimlach om zijn lippen, terwijl hij meeging op de beweging van het handen schudden. En zodra ze zijn hand had losgelaten, vertelde ze haar naam, ook al had hij er niet duidelijk naar gevraagd, maar ze bleken hier allebei een beetje subtiel in. Zij had immers ook niet om zijn naam gevraagd, maar die had hij haar ook gegeven. Ze stelde zich voor als Shae, Shae Knight. Een naam die waarschijnlijk niet moeilijk te onthouden was, simpelweg omdat het een naam was die hij pas voor de eerste keer hoorde. Hij vond het altijd makkelijker weinig voorkomende namen te onthouden, omdat hij ze dan als “unieke” naam aan één persoon koppelde en aan niemand anders. Op die momenten vond hij het niet moeilijk namen te onthouden, maar zodra iemand Lauren heette en hij kende al een Lauren, was hij geneigd die namen sneller te vergeten. Het was niet eens zo dat hij iemand gewoon bij de verkeerde naam noemde, de naam ontschoot hem gewoon. Terwijl het helemaal niet moeilijk hoefde te zijn, maar goed, dat was nu eenmaal iets wat hij had met namen. Shae zou daarom niet moeilijk te onthouden zijn. Haar naam viel in zijn hoofd samen met het beeld dat hij van haar had en hij knikte, om aan te geven dat hij het begrepen had. ‘Prettig kennismaken.’ Merkte hij op, terwijl hij zijn hand weer in zijn schoot liet vallen en haar aankeek.

Shae knikte, ten teken dat ze met hem instemde wat betreft het prettig kennismaken. 'Insgelijks,' was haar antwoord. Dominic leek wel het soort persoon waar ze mee overweg kon, al was het alleen al door het feit dat hij zijn rust zocht in de bibliotheek, net als zij. Die overeenkomst was iets wat hem in haar hoofd automatisch een voordeel gaf, al wist ze ook wel dat ze daar niet zomaar vanuit kon gaan. Hoe voorzichtig ze ook kon zijn, vooroordelen en aannames bleven onvermijdelijk en ze vielen er allemaal ten prooi aan, vroeg of laat. En dat terwijl ze hem pas net had ontmoet, slechts zijn naam wist. Ze wendde haar blik even af om om hen heen te kijken. Hoewel het licht niet kwam van felle tl-buizen, was het ook geen daglicht, was het niet natuurlijk. Er was nergens in de ruimte ook maar één klein raam te bekennen. Er waren überhaupt geen ramen in het hele gebouw, niet dat zij gezien had in ieder geval. Haar blik ontmoette die van hem weer op de weg terug naar zijn gezicht. 'Wat vind je ervan?' vroeg ze na een korte stilte, doelend op de organisatie, het gebouw, de procedure. Alles eigenlijk, wat ze tot dan toe te zien en te horen hadden gekregen. Haar ogen schoten even naar een van de camera's in de hoek, al richtte ze zich vlug weer tot hem. Dat was iets anders wat haar al snel was opgevallen - geen ramen maar in plaats daarvan bijna overal camera's. Ze moesten hen natuurlijk goed in de gaten houden, elke seconde van het leven dat ze hier leidden. Ze konden zich het niet veroorloven dat een aspirant op het idee komt met de buitenwereld contact te maken, dat was duidelijk gebleken uit wat Victoria Walken had gezegd tijdens hun... introductie.

Haar blik verliet zijn gezicht en zweefde voor een moment door de ruimte die helder verlicht was, ondanks het feit dat er geen felle tl-buizen aan het hoge plafond boven hen waren bevestigd, noch kwam het licht van ramen, sinds die nergens in het gebouw gevonden leken te kunnen worden. Hij had niet gekeken of het gebouw van buitenaf gezien ramen had, maar van binnen leken alle muren massief en gesloten, zonder enige opening. Elke mogelijkheid van ontsnappen was in rekening genomen bij het ontwerpen van dit gebouw en in de kiem gesmoord door het specifieke ontwerp. Er waren geen ramen, alleen spierwitte muren waar personen fel tegen afstaken in hun kleding van het Plot en zelfs hun huidskleur was fel met de muren te onderscheiden. Het was alsof ze expres voor deze kleur hadden gekozen, alleen maar om er zeker van te kunnen zijn niets ongewoons over het hoofd te zien. Wat nog meer opviel, behalve het feit dat er geen ramen leken te zijn en elke ruimte bovendien spierwit was geverfd, was bovendien dat in vrijwel elke ruimte één of meerdere camera’s te zien waren. Hoewel het ook heel waarschijnlijk was dat er nog een onzichtbaar aantal op andere plekken was, maar dat kon hij niet met zekerheid zeggen. Vanaf deze plaats kon hij in ieder geval al meerdere camera’s van het wit van de muur onderscheiden en het idee dat ze hem bij elk van zijn passen volgden, zorgde ervoor dat een rilling over zijn rug liep. Hij had geen camera gezien in zijn slaapvertrek, godzijdank en hij keek op toen Shae hem een vraag stelde. Wat vond hij ervan? Hij wist niet precies wat hij ervan moest vinden, want eerlijk gezegd, voelde de hele gebeurtenis nog altijd onwerkelijk. Alsof hij elk moment uit een droom - of was het een nachtmerrie - kon ontwaken en verder kon met zijn gewone leven. Hij wist niet precies wat deze gebeurtenissen, deze nieuwe ervaringen in hem losmaakten en hij wist niet of hij het fijn vond of niet, dus in de eerste instantie haalde hij zijn schouders op. Hoewel hij er al snel iets aan toevoegde. ‘Het is in ieder geval duidelijk dat ze niet bereid zijn fouten te maken, wat betreft deze hele organisatie. En dat ze niet bang zijn hun fouten, mochten ze die toch maken, op te ruimen.’ Hij trok een gezicht, terwijl hij zijn hand opnieuw door zijn haren haalde en zijn ooglapje daarbij kort aanraakte. ‘Ik weet niet of het me moet geruststellen of beangstigen. Op dit moment voel ik eigenlijk niets, namelijk. En jij?’

Terwijl hij tegen haar praatte hield ze haar blik op hem gericht, dat leek haar nu wel zo beleefd, en daarbij was het geen straf hem aan te moeten kijken. Ze knikte toen hij zei dat de organisatie koste wat het kost geen fouten wilde maken, dat was haar ook wel duidelijk geworden. Alle camera's, de "keuze" die ze hadden moeten maken, nergens ramen en een eiland midden op zee waar je alleen weg kon komen met de boot die slechts vaarde als daar opdracht voor werd gegeven. Het Plot deed er alles aan om ervoor te zorgen dat niemand, buiten de mensen waarvan zij wilden dat ze het wisten, iets over hun bestaan te weten kwam. Wat als dat wel zou gebeuren? Shae wist zeker dat dat niet lichtjes opgevat zou worden door de buitenwereld. Zo dacht ze er nu al over, de buitenwereld. Het was niet meer haar wereld, haar leven speelde zich niet meer daar af. Alle kranten zouden vol staan en het Plot zou zeker weten in de problemen komen. Weg, geheim bestaan, weg, verborgen eiland waar niemand iets van af wist. Het zou allemaal voor niets geweest zijn. Ze hadden vast wel een noodplan voor als er iets dergelijks zou gebeuren, maar desondanks leek het haar geen optie, wat het Plot betreft. Hij vervolgde dat hij nog niet helemaal zeker wist of dit alles iets goeds of iets slechts was en ook daar stemde ze mee in. 'Het lijkt allemaal heel snel gegaan, ik weet niet goed of ik het al... objectief kan bekijken. Het voelt zo onwerkelijk dat we hier zitten, dat dit allemaal gebeurt.' Ze haalde een keer adem. 'Ik ben volgens mij allang blij dat ik weer een beetje helder kan nadenken en me niet meer zo duf voel als daarstraks.' Zeker nu ze eraan terugdacht was het een verschrikkelijk gevoel, het niet helder kunnen nadenken. Destijds had ze er niet bij stil gestaan - had ze er niet bij stil kunnen staan, maar nu des te meer.