Beginning of the End - Group 2

Begeleider: Victoria Walker
In deze groep zitten:

• Daniël Clayton/Dean
  
• Elizan de Desirae
  
• Rosanio Cantharella
  
• Shae Knight
  
• Demetria Anagenisis
  
• Dominic Johnson

Groep twee meert precies een halfuur na de eerste groep aan bij het eiland van Het Plot en wordt ook naar het hoofdkwartier begeleid. Op hen staat een jonge vrouw te wachten, die er op het eerste gezicht niet bijzonder gevaarlijk uitziet en zelfs een vriendelijke glimlach op haar gezicht heeft. Ze stelt zich voor als Victoria Walken, waarna ze de groep vraagt haar te volgen. Ook deze groep wordt naar een soort vergaderruimte gebracht, waar het niet dat deze ruimte zich precies aan de andere kant bevindt van waar de eerste groep is. Ook de tweede groep moet eerst door een netwerk van lege en spierwitte gangen, voordat ze bij de ruimte aankomen. De tweede vergaderruimte is bijna identiek aan de ruimte waar de eerste groep zicht bevindt, maar staat precies de andere kant op. Hoewel iedereen uit de tweede - of de eerste - groep daar natuurlijk geen idee van heeft. Ook deze ruimte is groot en wit en in verschillende hoeken zijn camera-ogen zichtbaar, maar once again dat is waarschijnlijk wel het laatste dat je opvalt. Er zijn precies genoeg stoelen om iedereen een plaatst te kunnen geven, exclusief Victoria die voorin de ruimte blijft staan. Haar ogen dwalen een moment over de menigte en blijven slechts bij een aantal mensen hangen, alsof ze hiermee haar twijfels over de desbetreffende personen wilt uitdrukken. Ze vertelt kort iets over de ruimte en wat de bedoeling hiervan is. Ze legt uit dat dit ontnuchteringsruimte B is - wat automatisch betekend dat de eerste groep zich in ontnuchteringsruimte A bevindt - en dat het de bedoeling is dat elk van jullie hier bijkomt van de middelen die zijn toegediend voordat jullie op de boot naar deze plek zijn gezet. Na deze korte uitleg draait ze zich om en verlaat de ruimte. Ook Victoria laat precies een halfuur voorbij gaan, voordat ze terug de ruimte inloopt en iedereen opnieuw een moment bekijkt, om er zo zeker van te zijn dat iedereen bijgekomen is van de verdovende middelen waar ze een halfuur geleden nog zo door beïnvloed werden. Als ze concludeert dat iedereen weer volledig bij zinnen is, verandert de uitdrukking op haar gezicht naar iets dat op leedvermaak lijkt en steekt ze van wal met haar verhaal. Ze legt in een aantal grote lijnen uit wat Het Plot is en wat ze doen, waarbij ze niet bang is om de nadruk te leggen om een aantal “verdwijningen” die dankzij Het Plot plaatsvonden. Ze licht de groep kort in over wat er is gebeurd en wat hun opties zijn. Zodra je toestemt worden standaard procedures in gang gezet en wordt jij, nu al aspirant direct in het trainingstraject gedonderd. Geen gemaar, geen wat dan ook. Welkom bij Het Plot.

Voor de duidelijkheid: De tweede groep heeft meer informatie dan de eerste groep over wat Het Plot is en wat Het Plot doet. Dit dankzij Victoria die simpelweg meer vertelt dan Jeremy, hierdoor hebben de mensen uit deze groep een lichte voorsprong op het vlak van informatie. Het is aan deze mensen wat ze voor de rest met deze informatie doen.
Als je instemt mee te werken met Het Plot, zal je dood in scène worden gezet en begint je leven bij Het Plot. Je wordt vrijwel direct naar het trainingstraject gestuurd, waar je voor het eerst in aanraking komt met de overige aspiranten - die uit de andere groep. Vanaf dit moment leer je zowel als team te werken, als individueel te handelen. Victoria Walker bereidt de studenten voor op missies, zorgt ervoor dat ze alles hebben wat ze nodig zullen hebben en weten wat ze moeten weten. Jake Adams geeft de studenten les in verschillende vecht- en verdedigingssporten en Martin Scott leert de studenten zijn kunsten in het computerlokaal, aangezien ook zij basiskennis moeten kennen.
Dit onderdeel van het RPG, het begin zoals we het noemen is om iedereen voor het eerst kennis te laten maken met het RPG. We verplichten iedereen minimaal één keer op zijn eigen groepstopic te reageren, voordat jullie met het RPG verder kunnen gaan. Bovenstaande informatie kun je allemaal gebruiken voor je post in dit topic. Let er op, alle personages zijn gedrogeerd nog voor ze op de boot stapten. Pas na het eerste halfuur in de ontnuchteringsruimte kunnen ze weer volledig beseffen wat er gebeurd en hier duidelijk op reageren. Veel heeft je personage hier nog niet te doen, behalve luisteren en instemmen met de regels. Daarna is je personage vrij de ontnuchteringsruimte weer te verlaten.

Haar vingers klemden zich om de stof van haar vest heen tot haar knokkels wit werden, alsof dat zou helpen tegen het bonkende gevoel in haar hoofd. Het was een beetje alsof iets een last op haar schouder duwde en ze liet haar rug tegen de muur leunen, haar hand vlak naast zich, om haar evenwicht nog een beetje te behouden. Ze hield al niet van wilde zeeën, maar dit maakte het allemaal nog tien keer zo erg. Ze kon niet eens helder nadenken, alles leek omhult door een dikke, ondoordringbare mist. Elk stukje normale kennis wat ze bezat leek van haar afgesloten te zijn. De boot deinde een beetje en Shae zonk neer op de grond, waar ze het gevoel had nog een beetje stabiel te zijn. Telkens als ze haar ogen sloot flitsten er beelden van de momenten dat ze nog een beetje had kunnen nadenken voor ze haar dit spul toedienden door haar hoofd, wat de hoofdpijn er nu niet bepaald fijner op maakte. Het was alsof er een grote, massieve muur in haar hoofd stond, waarachter heldere gedachten scholen, maar hoezeer ze er ook naar zocht, het deed alleen maar pijn om te proberen door die muur heen te komen. Ze zag iemand langslopen en vroeg zich af hoe die zich normaal kon bewegen, zonder om te vallen. Het kwam niet bij haar op dat het misschien iemand was die niet gedrogeerd was, en dus bleef ze stilletjes zitten, haar ogen een beetje samengeknepen in een poging de beelden om haar heen scherp te stellen, maar ook dit werkte niet zo goed als ze gehoopt had. Ze wist niet eens of ze normaal had kunnen praten. Ze wist niet eens of dat haar echt iets uitmaakte. Haar hand ging langzaam en zo gecontroleerd mogelijk naar haar slaap en wreef daar overheen, maar ook dit haalde niets uit tegen het gevoel dat iemand met een hamer op haar hoofd sloeg. Hoorde de pijn haar niet een beetje bij te houden? Blijkbaar niet. De rest van haar lichaam voelde compleet, op zo'n manier dat het haar niet echt uitmaakte of ze het slim was om in het midden van de gang te gaan zitten, want als iemand op haar zou gaan staan zou ze het waarschijnlijk nauwelijks doorhebben. Haar achterhoofd rustte en haar benen lagen voor haar, voeten tegen de andere kant van de smalle gang waar ze in zat. Als ze gewoon zo zou blijven zitten moest ze deze reis wel doorkomen... Uiteindelijk begreep Shae niet goed hoe ze het voor elkaar had gekregen op te staan en naar de witte kamer waar ze nu in zat te lopen zonder een keer om te vallen, al vermoedde ze dat het iets te maken had met het feit dat er hier constant muren waren waar ze zich aan vast kon houden. De witte stoelen waar ze op zaten voelden nog gemakkelijk, al zou dat een stuk minder goed aanvallen als ze niet meer zo gedrogeerd waren allemaal. Shae staarde voor zich uit, in stilte, en langzaam, heel langzaam leek het erop dat de mist in haar hoofd begon op te trekken. Haar ogen gingen iets meer open en het gebonk stopte. Ze was zich veel meer bewust van de vaste grond onder haar voeten en het koele tafelblad waar haar vingers op rustten. Na een tijdje zo gezeten te hebben, langzaam beseffend waar ze nu eigenlijk was, tot de vrouw, die hen ook hierheen had gebracht, besefte ze nu, weer binnenkwam en zich aan het voorstelde als Victoria Walken. En nu maar hopen dat ze die naam niet ging vergeten, want de vrouw zag er niet uit als iemand die dat erg op prijs zou stellen.

Het voelde alsof iemand een ballon in zijn hoofd had opgeblazen en ze de rol van zijn hersenen had overgenomen. Het voelde alsof die ballon bovendien elk moment uit elkaar kon klappen en zijn hoofd zo exploderen, wat ongetwijfeld geen fraai tafereel zou zijn. Straks zou hij er verantwoordelijk voor zijn dat iemand de stukjes van zijn hoofd - of wat er nog van over was - moest opruimen, want op dit moment durfde hij daadwerkelijk te geloven dat zoiets dergelijks kon gebeuren. Dat een ballon de ruimte achter zijn schedel bezette en dat die het bot en zijn huid weg zou duwen en zou exploderen. Dat kon gebeuren, toch? Er was niets onmogelijk. Satan en God hadden speling over elke gebeurtenis. Ze waren groter dan de grootste kracht en gingen buiten hemel en aarde om. Ze waren sterker dan dat, goden van zowel goed als kwaad en goden hadden macht over elk aspect van het menselijk leven. Goden speelden met de levens van mensen. Creëerden gebeurtenissen, herinneringen goed of slecht. Satan en God hadden die krachten, dus waarom zou het niet mogelijk zijn. Dominic legde zijn handpalm op zijn voorhoofd. Probeerde aan te voelen wat er achter zijn voorhoofd was, behalve de leegte die als een koele ademtocht door zijn hoofd speelde. De boot bewoog op het ritme van de golven en hij moest zich vasthouden aan de reling om niet voorover te vallen. Om überhaupt overeind te blijven, want het voelde alsof zijn lichaam niet van hem was. Hij had geen enkele macht over zijn zenuwen en spieren en het voelde alsof ze elk moment neer zouden storten, ook al stonden ze nu als staalkabels strak gespannen. Hij stond kaarsrecht overeind en zijn handen waren stevig om de reling geklemd, hard genoeg om zijn knokkels wit weg te laten trekken. En hij dreigde om te vallen toen de boot tegen de kade sloeg en met een schok tot stilstand kwam. De kapitein snoerde de boot met touwen vast aan de stijger en blafte met barse stem dat ze van de boot moesten komen, waarna ze met een andere man een smal paadje op werden gestuurd. Hoeveel mensen waren hier eigenlijk? Oké, zoveel had er nog niet gezien, maar dit eiland leek onbewoond. Er konden er onmogelijk zo veel zijn. Hoewel, misschien ook niet. Misschien waren er toch veel mensen, concludeerde Dominic toen ze voor een massief gebouw stil werden gehouden. Het gebouw reikte tot de horizon en was grijs van kleur. Net een fort. Misschien was het wel een fort, maar daar werd in ieder geval niets over gezegd door de jongedame voor de ingang van het gebouw. Ze stelde zich voor als Victoria Walker en vroeg de groep haar te volgen. Binnenin was het alles wit. Spierwit en er was geen gang van de anderen te onderscheiden. Overal waren deuren, maar slechts een spaarzaam aantal hadden bordjes naast de deuren hangen. Aan het einde van de gang waren twee deuren die aan elkaar grensden, duidelijk voor dezelfde ruimte en de jongedame bonjourde hen een grote zaal in. Ze wees de stoelen aan als zitplaatsen, bekeek een aantal uit de groep en keerde vervolgens om, waarna ze de kamer uitliep. Dominic plofte op één van de lichtgewicht stoeltjes neer, dat een moment kreunde en vervolgens keurig rechtop bleef staan. Het verbaasde hem werkelijk dat de stoel zijn gewicht wist te houden, maar goed. Dat was waarschijnlijk wel een van zijn laatste zorgen Ik bedoel, zijn hoofd stond nog steeds op ontploffen, toch? Of niet? Misschien. Oké, hij was alleen met een hele andere groep. Wat was eigenlijk de bedoeling van dit hele gebeuren? Hij kende niemand en waar was dit eigenlijk? Het voelde alsof de ballon in zijn hoofd langzaam lucht verloor en hem zijn hersenen teruggaf. Op het moment dat Victoria weer binnenkwam, was de lucht in zijn hoofd verdwenen en voelde het alleen alsof hij op zijn hoofd was geslagen. Voor de rest was zijn hoofd helder. Het ging prima, hoewel, hij wist niet hoelang dat nog zou duren.

Dat ze op een boot waren realiseerde Rosanio zich, maar verder eigenlijk niets. Hij merkte niet dat de boot zich steeds verder van het vaste land verwijderde en hij merkte ook niet dat hij niet de enige was die op de boot aanwezig was. Meteen na het betreden van de boot was hij gaan zitten om omvallen te voorkomen. Het voelde alsof hij zijn eigen lichaam niet meer onder controle had. Zijn ledematen, armen, benen en hoofd bewogen mee met de bewegingen van de boot. Heen en weer in een misselijkmakend ritme.
Hoe hoger de golven hoe erger hij door elkaar werd geschud.
Toen de boot plotseling stopte viel hij voorover met zijn hoofd op zijn knieën. De klap maakte dat zijn maag zich omdraaide en hij braakneigingen kreeg.
Ze waren aangekomen bij de kade, naja waarschijnlijk dan. Met die mist in zijn hoofd kon Rosanio geen andere reden verzinnen waarom de boot gestopt zou zijn. Hij stond op. Haar viel voor zijn gezicht en hij veegde het weg. Hij zou zo net een of andere gek lijken. Hij had het in een staart moeten doen. Waar je je als man al geen zorgen over maakte op een onbekende plek.
Met wankelende passen, proberend zoveel mogelijk op de reling te steunen om zijn evenwicht te bewaren liep hij naar de loopplank die de boot met de kade verbond. Het liefste wat hij nu wou was van de boot af en wel meteen. Ze zee maakte hem nog misselijker dan hij voor hij de boot betrad was geweest.
Toen hij op de kade stond realiseerde hij zich dat ze met een hele groep waren. Tellen lukte hem niet, maar het waren er zeker toch wel vijf. Waren die ook allemaal op de boot aanwezig geweest? Hij had ze niet gezien.
Iets verderop stond een jonge vrouw te wachten. Ze glimlachte vriendelijk, stelde zich voor als Victoria Walken en vroeg of ze haar wouden volgen. Eigenlijk had Rosanio daar totaal geen zin in aangezien hij het gevoel had dat zijn benen het elk moment konden begeven, maar hij gehoorzaamde maar. Zijn instinct zij dat dat de beste oplossing was.
Ze betraden een groot gebouw waar het eerste wat je te zien kreeg de kleur wit was. Wit, wit en nog eens wit overal waar je keek. Een felle kleur wit die pijn deed aan Rosanio’s ogen. De groep volgde Victoria die gemakkelijk door het doolhof aan witte gangen wandelde. Het leek of ze de plattegrond uit haar hoofd kende, wat waarschijnlijk ook het geval was. Ze opende een deur, een witte deur. Rosanio begon inmiddels een hekel te krijgen aan de kleur wit. De kamer die ze betraden was ook wit evenals het weinige meubilair dat er in stond. Een paar anderen lieten zich op de stoelen zakken en Rosanio volgde hun voorbeeld.
Victoria begon te praten. De ruimte bleek ontnuchteringsruimte B te zijn en ze moesten hier bijkomen van de verdovende middelen. Verdovende middelen? Drugs? Natuurlijk daarom voelde zijn lichaam als een lappenpop en kon hij niet bijhouden wat er allemaal gebeurde. Victoria verliet de ruimte en Rosanio sloot zijn ogen. Hij probeerde te ontspannen en meester te worden over de drugs die in zijn lichaam aanwezig waren.
Hoe meer tijd verstreek hoe meer van zijn zintuigen weer goed begonnen te werken. Hij kon weer helder zien en horen.
Hij bevond zich in een ruimte met een groep van vijf andere mensen. Zes in totaal. Iedereen zat op stoeltjes en leek verward of nog steeds suf door de drugs. Hoeveel tijd was er verstreken? Hij wist het niet. Zijn hoofd voelde nog steeds zwaar. Hetzelfde gevoel dat je had als je net wakker werd.
De deur ging weer open en dezelfde vrouw als net, Victoria Walker, kwam binnen. Waarschijnlijk zouden ze nu uitleg krijgen wat er precies aan de hand was.

Demetria's benen leken met lood gevuld te zijn en haar maag leek gevuld met een gigantisch betonblok, terwijl de deining van de boot haar ook nog eens misselijk maakte - ondanks dat ze zich nauwelijks bewust was van wat er gebeurde. Ze wist alleen wel dat het niet bepaald comfortabel was om een leren broek te dragen als je tegen de balustrade van een boot zat en je broek eigenlijk meer was bedoeld om een hele dag in te staan - eigen schuld ofzo? Ze merkte het niet eens toen de boot aanmeerde en omdat haar oogleden leken vastgeplakt aan haar onderste rij wimpers, terwijl ze met geblaf de boot af werden geleid - geblaf van een mens, niet van een hand. Ze liepen een gebouw binnen, waar ze een kort moment probeerde haar ogen groter te maken dan een stel spleetjes, maar de spierwitte muren brandden in haar ogen, die voor een onbepaalde tijd al geen licht hadden gezien en door de plotselinge blootstelling aan de felle, witte muren, was dat geen prettig eerste gezicht. Zij en alle anderen namen plaats op de stoelen in de ruimte, waarvan ze enkel kon zien dat die ook wit was en haar hoofd voelde aan alsof iemand er een voor een steentjes in gooide en haar hersenen eruit had gehaald. Nadat de dame - die Victoria was blijkbaar - de zaal had verlaten, leken de steentjes er langzaam uitgehaald te worden, en tegen de tijd dat de vrouw terug kwam, was ze zo goed als helemaal wakker.

Ze had het idee alsof ze moest overgeven, wat eigenlijk wel eens mogelijk zou kunnen zijn. Elizan en boten was nooit een goede combinatie geweest. Elizan en drugs was dat dan ook helemaal niet. Zie je het al voor je? Lieve, onschuldige Elizan die drugs gebruikt. Het zou een goede April fools grap zijn geweest. Ach, in ieder geval was de lieve Elizan nu ver weg. Er kwamen onverstaanbare, mompelende vloeken over haar rode lippen. Haar hoofd voelde opeens 3 keer zo groot. Braaksel kwam bijna omhoog, toen de boot over een hoge golf ging. Als ze dit zou overleven, dan zou ze een schietgebedje naar een god versturen. Als ze dan nog goed kon nadenken, het waren nu onsamenhangende beelden. Haar broer, die iets in slow – motion zegt. Haar kamer, welke met flikkerende beelden in gedachten kwam. Ze vocht met moeite tegen het zwarte gat welke telkens terugkwam. Ze ging toch niet dood? Nee, ze mocht niet dood gaan. Er was iets belangrijks, iets….. ze herinnerde niks meer. Zweetdruppels gleden over haar hals, irriteerde haar huid. Als iemand, die nu volledig bij bewust zijn was langs haar liep, dacht deze zeker dat Elizan ter plekke overleed. Haar ogen waren enigszins naar achteren gerold, wat haar gezicht belemmerde. Al lang geleden had ze deze dan al ook gesloten. Nee, haar en drugs waren geen combinatie. Ze was net een lappenpop, overgelaten aan de bewegingen van de boot. Deze kwam overigens met een schok tot stilstand, tot zover mogelijk. Onmiddellijk schoot haar bovenlichaam een stuk naar voren, waardoor ze haar ogen opende. Nog steeds was er een dikke mist in haar hoofd, wat duidelijk nadenken onmogelijk maakte. Ze moest opstaan, ze moest lopen. Vaag registreerde ze de bewegingen die ze maakte. Haar losse haren waren op verschillende plekken vastgeplakt aan haar hals, het jurkje een beetje verfrommeld rond haar lichaam. Ze zag de vrouw, welke zichzelf voorstelde als Victoria Walken. Bijna automatisch volgde Elizan haar, licht strompelend door de spierwitte gangen. Het deed pijn aan haar ogen, waardoor ze haar pas, voor zover dit mogelijk was, versnelde. Ze ging zitten op de eerste stoel die ze tegenkwam, haar hoofd tussen haar knieën geklemd. Langzaam maar zeker, trok de mist in haar hoofd weg. Ze knipperde een paar keer met haar ogen, merkte dat haar zicht duidelijker werd. Na een paar minuten durfde ze rechtop te gaan zitten. Ze had een vreselijke hoofdpijn, en de randen van haar zicht waren nog steeds een beetje wazig. Maar haar oriëntatie, - voor zover mogelijk – was terug. Ze zat in een witte ruimte, op een stoel. Dat was het enige wat ze wist op te merken. Én dat er meer mensen waren natuurlijk. Ze zag de vrouw opnieuw binnenkomen, waarna haar geheugen vaag Victoria naar boven liet drijven. Hoe ze dat wist, kon ze zelf niet meer bedenken.

Zijn handen zochten naar houvast, zodra hij door had te gaan vallen, weg te glijden in de verbitterde diepte van zijn bewustzijn. Alweer. Hij voelde de golven onder hem dansen, een geïmproviseerde, maar zeer ruige dans. Het deed hem duizelen, nog meer dan dat de rotzooi in zijn bloed deed. De zee speelde met hem, testte Dean hij wel sterk genoeg was voor de uitdaging, om wakker te blijven zodra de vloeistof in zijn bloed was. Het was een strijd, een gevecht die hij verloor, een conflict die zijn ogen deden sluiten. Nu had hij niet eens meer de kracht om ze te openen, zijn oogleden omhoog te tillen en zijn ijsblauwe ogen beelden op te laten vangen. Een manier bedenken om te kunnen zien was dan wel het laatste wat belangrijk was, aangezien het bonzende leed die de hoofdpijn met zich meebracht niet bepaald plezant was. Zijn lippen voelden kurkdroog en zijn keel kon je vergelijken met een vochtloze woestijn waar de kleinste diertjes niet konden overleven. Een reling had hij vastgegrepen, een ijzeren stang die hem moest weerhouden om te vallen. Plotseling was Dean afhankelijk van een stuk metaal die ervoor moest zorgen dat hij niet zijn kop in elkaar viel en hem moest beschermen om niet weer zijn bewustzijn kwijt te raken. Plotseling schoten zijn ogen open toen er een hand zijn arm vastpakte en hem commandeerde mee te lopen. Hij volgde de man aangezien hij niet veel anders kon, niet meer opties in zijn gedachten kon laten binnendringen. Zijn geest was verlamd, evenals zijn lichaam waarbij de drugs de pijn onderdrukte van een klap die hij maakte toen hij buiten bewustzijn was. Het was uiterst triest om de sinistere en sterke man te zien strompelen met een lege blik in zijn ogen, alsof hij dwars door je heen keek. Plotseling zat hij, had hij blijkbaar plaats genomen op een zeer fragiel stoeltje en betrapte zichzelf op levenloos staren. Hij keek voor hem, hoewel niets bij hem doordrong en pas na enkele minuten zag hij wat er voor hem was. Een vrouw die haar naam noemde, immers, dat dacht hij. Victoria Walker, aangenaam. Hij wilde antwoorden, vertellen dat zijn naam Dean was en graag wilde weten wat er aan de hand was, maar toen zijn lippen van elkaar weekte praatte ze verder, gericht op meerdere personen in de ruimte. Een klein zuchtje rolde alleen maar over lippen, in plaats van de woorden die hij had bedacht om te vertellen. Hij luisterde, maar kon de woorden amper plaatsen en knikte voor een moment, waarna hij langzaam de omgeving bespeurde, zoekend naar stervelingen die hij duidelijk nog niet had gezien.

Victoria Walker
Ze was aan regels gebonden. Honderden regels die het leven op het Plot ideaal maakten, hoewel nieuwkomers haar hierover zouden tegenspreken, maar structuur was niet te missen in een organisatie als deze. Regels zorgden voor overzicht en er was haar geleerd deze regels te volgens, anders stond je voor de onprettige gevolgen in en er was niemand die je daarbij zou helpen. De seconde dat de klok het voorbijgegane halfuur inluidde, stond ze op van de stoel waar ze op had gezeten en betrad ze opnieuw de ruimte. Hier had ze de zes personen uit haar groep achtergelaten, ontnuchteringsruimte B. Bedoeld voor groep B, of groep twee, wat je lekkerder over de tong vond rollen. De groep van Jeremy was naar ontnuchteringsruimte A gebracht, die precies aan de andere kant van het gebouw gelegen was. Ze hadden twaalf mogelijk nieuwe aspiranten onder zich en die waren verdeeld in twee groepen. Haar groep bestond uit een drietal jongens: Daniël, Rosanio, Dominic en een drietal meisjes: Shae, Elizan, Demetria. Als begeleider van deze groep had ze de nodige informatie over elk individu gekregen. Daniël was de manipulator, Rosanio en Dominic de geharde - hoewel het geharde in Dominic dubieus leek, maar zijn kwaliteiten hadden de aandacht van het Plot getrokken. Demetria was van de dames veruit de sterkste, voor zover ze had begrepen en Shae was de hersenen. Elizan was uit pure noodzaak meegenomen, maar als ze niets in zich had gehad, was allang al dood geweest, dus ook zij had kwaliteiten. En dat was gewoon over het algemeen gezien, want ze hadden elk nog kenmerken waardoor ze zich van de anderen onderscheidden. Ze waren elk uniek met vaardigheden waar het Plot meer in had gezien en het was aan haar de taak om ze in te lichten over hun lot. Haar passen weergalmden door de kale, witte ruimte terwijl ze naar voren liep en een plek vond pal voor de groep van zes. Centraal tussen de zes stoelen die kriskras door de kamer waren verspreid en waar iedereen uiteindelijk op had plaatsgenomen. Haar lippen waren een mierzoete glimlach, terwijl ze haar handen in elkaar sloeg om zo hun aandacht te trekken. ‘Welkom.’ Haar stem was zacht, zonder enige moeite te doen boven het mogelijke rumoer en de verwarring uit te komen, maar klonk dreigend. Het geluid van een slang, een sis die zich laag in haar keel bevond en zich uiteindelijk als een grom uitte. Toch een leeuwin dan, misschien, maar haar stem bleef boven alles kalm en beheerst, warm en - bijna - verwelkomend. Hoewel haar ogen een sadistische glans hadden, puur leedvermaak zag ze in de verwarring. In alle emoties die ze op gezichten en uit lichaamstaal las. ‘Welkom op Het Plot.’ Ze negeerde het feit of er naar haar geluisterd werd of niet en glimlachte, opnieuw. Terwijl een uitleg haar lippen verliet. Ze vertelde in grote lijnen wat er met hen gebeurd was en wat het Plot was, wat het deed, waar ze verantwoordelijk voor waren. Net genoeg informatie om het voorlopig mee te redden, net de weinig om er ook daadwerkelijk iets mee te kunnen. ‘Jullie zijn gekozen om jullie kwaliteiten in het dagelijkse leven. Kenmerken die het Plot zijn opgevallen en die het Plot kan gebruiken. Jullie zijn uit alle mensen gerekruteerd om je bij het Plot te voegen en deze keuze is simpel: of je volgt onze regels en volgt het Plot, of je ziet een onprettig einde tegemoet. Het Plot doet niet aan teruggaven. Zodra je ons kent, ben je van ons. Dood of levend. Dus, de keuze is aan jullie.’ Vervolgens riep ze één voor één de namen uit haar groep op. Are they in or are they out.

Wit. Alles was wit. Sneeuw? Ongecontroleerd probeerde hij de witte massa aan te raken. Het was wel koud, maar niet nat en zacht. Geen sneeuw dus, maar bedenken wat het wel was lukte hem ook niet. Ruw werd hij door de gangen geleid, terwijl hij zich nog in een warrige wereld bevond. De mensen die met hem mee liepen hadden een felle discussie gehad, veel had hij er niet van meegekregen, maar het leek alsof ze hem vergeten waren.

Tot een paar minuten geleden had hij rustig liggen slapen in een hoekje van het schip, terwijl de andere rekruten eraf waren gestapt. Hoewel de meesten in paniek raakten van de verwarring die de drug veroorzaakte, maakte het Emilio rustig. Hij was vrijwel meteen in een diepe, fantasierijke slaap gevallen en had al het tumult om hem heen niet opgemerkt. Het enige wat hij opmerkte toen hij wakker werd, was de ongelooflijke pijn in zijn hoofd. Net een kater, dacht hij bij zichzelf. Herinneren hoe hij hier terecht was gekomen of waar hij een kater van zou kunnen hebben, lukte hem niet. Het laatste wat hij zich voor de geest kon halen, was de kale, koude cel waar hij opgesloten had gezeten.

Hoe verder ze in de witte wereld toetraden, hoe duidelijker de contouren van de muren werden. De mist in zijn hoofd werd minder en de 'kater' leek af te nemen. Nog steeds een beetje slaperig slofte hij door de gangen. Een deur ging open en voor hem verscheen een tevens witte zaal waar een groep mensen zaten, die er nog erger aan toe leken dan hij. Er was echter één uitzondering: de vrouw die voor de tafel stond, met een houding alsof de hele wereld van haar was, zag eruit om door een ringetje te halen. De mannen die hem hadden gebracht knikten even naar haar, om vervolgens de ruimte te verlaten en hem bij deze vreemde bende achter te laten. 'Sorry, volgens mij ben ik ergens door heen geslapen,' mompelde hij terwijl hij op de laatste vrije stoel ging zitten. Misschien dat ze hem nu eens zouden vertellen waarom hij in godsnaam niet meer in zijn gevangeniscel zat.