Poisoned Roses

Haar ogen zijn kristallen die het groezelige licht van de omgeving weerkaatsen. Haar lippen zijn de zoetste kersen die nooit op die van een ander zullen liggen, want haar huid is zo lelieblank dat hij haar maagdelijke onschuld bewijst.
Alessa haar vingers sloegen zich met een uiterste kalmte om de hoek van een bladzijde, terwijl haar donkerbruine ogen regel voor regel volgden in het boek dat ze uit pure willekeur had opengeslagen. Het was verveling die haar juist deze teksten had laten kiezen. Het was pure desinteresse die de woorden bij haar uitlokten, maar toch weigerden haar handen het boek weg te leggen. Ze had de laatste tijd weinig interessants om te doen. Het verbeteren van haar technieken begon haar te vervelen, een last te worden op haar toch zo smalle schouders en uiteindelijk had ze pogingen van het leren hoe ze met een pistool moest omgaan, opgegeven. Natuurlijk wist ze dat ze geen natuurlijke aanleg had voor vuurwapens, maar iets in haar dwong het keer op keer te proberen, zelfs al wist haar binnenste dat het hopeloos was. De training met een pistool was één van de hopeloze vaardigheden waarvan ze wist dat ze het moest opgeven; dat ze het moest accepteren, maar iets dwong haar de passen te verzetten om het toch opnieuw te proberen. Het was nog geen uur geleden dat ze het geprobeerd had en de geur van buskruit hing als een zwaar gordijn om haar heen, gepaard met de flauwe geur van rook die ze al kauwend op een stuk kauwgom uit haar mond probeerde te verjagen. Het was strikt verboden te roken op het terrein van het Plot, maar iets in haar wist altijd die ene uitweg te vinden om toch die zeldzame vijf minuten rust te pakken. Meer had ze niet nodig om één sigaret op te roken en daarna voelde ze zich voor korte tijd op haar gemak gesteld, gekalmeerd door de verstikkende smaak van nicotine in haar keel. Het was simpelweg niet zo gemakkelijk om oude gewoonten af te leren. Hoe konden ze dan ook van haar verwachten dat ze, alleen omdat haar leven nu niet meer zo veilig was als vroeger, haar verslaving zou afkappen. Zoiets moest rustig afgebouwd worden en daar had ze overigens ook geen trek in. Ze zat, even voor de duidelijkheid trouwens nog steeds in één van de verschillende trainingsruimte op het Plot. Waar ze het boek vandaan had gehaald was nog de vraag, maar ze verwachtte niet dat die haar bijster snel gesteld zou worden. De trainingsbegeleider had nog niet zo lang geleden de ruimte verlaten en was hierbij vergeten de deur achter zich dicht te doen en wel, de trainingsruimte bood gewilde rust en kalmte. Daarbij was het zeker drie keer de kamer die ze als slaapvertrek had aangewezen, wat het sowieso al minder verstikkend maakte om in te verblijven. Nee, ze kon de vier muren van haar slaapvertrek op dit moment gewoon niet verdragen. Deze vier muren, precies hier echter, waren weer een heel ander verhaal. Prima zelfs en een glimlach krulde om haar rozerode lippen, terwijl ze haar in een leren broek gehulde benen over elkaar heen sloeg. Ja, het beviel haar hier wel.

Met ferme stappen liep hij door de fel kunstmatige belichtte ruimte, terwijl hij de kilte als een mantel om zich heen had geslagen. In zijn handen droeg hij een ketting, met een klein kistje als hanger, die hij telkens kantelde in de voegen van zijn handen. De voetstappen die hij verzette, klonken echoënd door de spookachtige gang, waarbij de sfeer van de gezelligheid en het knusse ver onder het nulpunt was gedaald. In de zak van zijn spijkerbroek voelde hij het flesje met bijna pure alcohol tegen zijn been aan schuren, terwijl hij duidelijk zocht naar een plekje waar hij dat in alle rust in zijn keel kon laten branden. Hij werd aangetrokken door een grote deur met daarnaast een klein bordje met: “Trainingsruimte” en opende deze vervolgens, om uit te komen in een redelijk grote ruimte, met de onderdelen om je technieken in het strijdveld te verbeteren. Dean was altijd dol op dit soort ruimtes, waardoor hij al gauw de behoefte kreeg om binnen te treden en zich te nestelen bij één van de grote trainingsapparaten. Maar nee, hij had iets veel belangrijker te doen; zijn verslaving laten kalmeren. Zonder dat hij er erg in had was hij binnen en zag hij de jongedame, zittend, met een boek in haar handen geklemd. Zijn ogen kregen weer die sinistere blik en zijn lippen deden zich sieren met de vermakelijke glimlach. Als je naar hem keek zag je iets van macht in hem, verstopt in zijn blik en houding. Een klein stukje bij hem vandaan stond een turnkast, die werd gebruikt om te oefenen met springen bijvoorbeeld en hoe je moest landen als je ergens vanaf viel. Dean besloot hem even als leunobject te gebruiken en liep er met sluipende stappen naartoe, hopend om het meisje niet te onderbreken. Hij stond stil, waarna hij zijn ellebogen op de kast plaatste en zijn handen in elkaar vouwde. Boven zijn handen bleef hij de jongedame een tijd roerloos aanstaren, alsof hij onduidelijk een hint gaf dat hij verlangde naar begroeting of misschien een kleine opmerking. Uiteindelijk, na wat wel een eeuwigheid leek te hebben geduurd, haalde hij zijn handen uit de gevouwen positie. ‘Hallo, Dearie, stoor ik je?’ Sceptisch gingen zijn beide wenkbrauwen omhoog bij zijn zachte sissende stem. Natuurlijk stoorde hij haar, ze zat tenslotte hevig kauwend naar de bladzijdes met woorden voor haar te staren. Nadat hij de woorden over zijn lippen had laten rollen, liet hij zijn linkerhand naar zijn broekzak gaan en pakte het flesje met drank, waarna hij kalm de dop eraf draaide, een flinke teug van de vloeistof nam en voldaan weer licht geamuseerd naar de jongedame keek. De geur van alcohol vulde zijn omgeving en hij genoot van het branderige gevoel in zijn keel. Het deerde hem vrij weinig wat de vrouw over hem dacht, moest ze maar niet zielig en alleen in een hoekje een boekje gaan lezen, op een plek die normaal gesloten hoorde te zijn.

Het zag er mogelijk uit alsof ze een poging deed de deur met alleen haar smalle, fragiele postuur te breken en haar rug duwde krachtig tegen het massieve, witgeverfde beton aan. Haar ruggengraat schaafde langs de muur die niet zacht of zelfs maar gelijk was gemaakt. Het voelde alsof hij bewerkt was met textuurverf, wat ook heel waarschijnlijk was. De ruimte was voor training bedoeld en de trainingen bij het Plot gingen er niet zachtzinnig aan toe. Waarom zouden de muren dan wel soepel of glad moeten zijn? Het was onnodig, belangeloos om de muren een zachtheid te geven, aangezien ze even hard aanvoelden zodra er tegenaan geduwd werd. Het was inderdaad zo dat deze muren daarbij nog meer schade konden toebrengen, maar wanneer je eenmaal klaar was met de training was de muur wel één van de minste pijnen waar je mee kennis had gemaakt. Ze wist eigenlijk niet goed waarom ze zo haar best deed haar rug op deze manier te beschadigen. Ze wist niet waarom ze pijn op deze manier aan zichzelf opdrong of misschien wist ze het wel, maar durfde ze het niet uit te spreken. Ze durfde de gedachte niet te erkennen van waarom ze dit deed. Het was belachelijk, klonk alleen in haar hoofd al bespottelijk en daarom hield ze haar lippen op elkaar geklemd, zelfs al was er niemand om haar te horen als ze deze gedachte nu wel uitsprak. Hoewel, zo snel als die gedachte door haar hoofd ging, opende iets of iemand de deur en in de eerste instantie wilde ze opstaan. In de eerste instantie wilde ze haar boek dichtslaan en negeren dat ze hier zonder toestemming aanwezig was geweest, maar toen ze tussen haar wimpers door een andere jongeman binnen zag komen, liet ze haar benen - die ze voor hem moment had opgetrokken - weer naar de grond zakken. Haar handen volgden de leren stof om haar benen en langzaam krulden haar vingers zich om haar enkels, die ze vervolgens naar zich toe trok en in een kleermakerszit vouwde, waarna ze gedachteloos weer naar het boek zweefden. Zijn aanwezigheid was een feit, de vraag was echter of ze besloot zich daardoor te laten afleiden of niet. Het antwoord daarop was: niet. Op het korte moment gluren tussen haar lange, donkere wimpers door besteedde ze geen aandacht aan de man. Of nee, dat was niet helemaal waar. Ze besloot niet naar hem te kijken, een impuls die ze in de eerste instantie altijd had. Ze besloot haar ogen weer op het boek te richten en in plaats daarvan alleen te luisteren. Te luisteren naar zijn licht raspende ademhaling, alsof hij had gerend, maar waarvan ze vermoedde dat dit niet het geval was. Het was ongetwijfeld iets dat bij hem hoorde, net zoals zijn trage, iets wat slepende, misschien zelfs sluipende passen. Hij treuzelde, misschien om op haar zenuwen te werken en niet ver bij haar vandaan bleef hij stilstaan. Zijn ademhaling was schuin voor haar, zijn weg was niet bijzonder lang geweest, dus moest hij bij één van de turnkasten staan. Ze negeerde hem of ze deed heel hard haar best om zijn aanwezigheid te negeren, terwijl haar lippen enkele centimeters van elkaar weken en een luchtige kauwgombel lieten ontsnappen. De klap was iets wat luid door de verder stille ruimte klonk, naast hun ademhalingen die langzaam met elkaar versmolten en het ruisen van de bladzijden, elke keer als ze er één omsloeg. Ze was een snelle lezer, want in de seconden - of hadden die al minuten gevormd? - was ze alweer zo’n zes bladzijden verder en pas toen ze zijn stem hoorde, keek ze weg van de bladzijden en zocht ze zijn gezicht. En het eerste wat ze zag waren een paar ijsblauwe ogen, die een sinister blik vasthielden. Zijn lippen waren tot een nonchalante glimlach gekruld, terwijl hij een slok nam van iets dat sterk naar alcohol rook. Ze trok haar neus op en keek hem ongeïnteresseerd aan. Haar donkerbruine ogen schitterden in het fletse licht van de trainingsruimte en ze haalde haar schouders op. ‘Misschien, maar wat doet het er toe? Het is niet alsof je dat nu nog ongedaan kan maken.’ Haar stem klonk anders dan de zijne. Vloeiender en zonder de dreigende, sinistere sis die achter in zijn keel werd geproduceerd. Het enige wat ze gemeen hadden, was waarschijnlijk dat ze net zo kil klonk, net zo emotieloos. ‘Wat doe je hier?’ Merkte ze vervolgens op en haar handen klopten onzichtbare stofdeeltjes van haar broek, terwijl ze langzaam opstond om tegen de muur te blijven staan.

Hij betrapte zich er pas veel later op dat de blik waarmee hij op het zittende meisje neerkeek haast ijzig oogde. Maar het stelde hem immers niet gerust. Niet het feit dat ze hier zo alleen en onbeschermd zat tussen alle bronzige trainingsapparaten, oh nee. Het lag meer aan dát, Het geweldig belangrijke boek. Een grandioze concurrentie, onzinnige literatuur waar ze zich met haar geest eerder aan zou wijden dan aan zijn aanwezigheid. De neiging die hij kreeg om het boek uit haar handen te rukken was gigantisch. Hij kon gerust all-in zetten op het feit dat zij hem al opgemerkt had, wat een jackpot had hij dan gewonnen. De ademhaling van hen beide en het slikken van de alcohol was het enige wat door de echoënde zaal klonk, iets waar hij van walgde, van die innige stiltes die hem lieten zwijgen, maar vervolgens weer verplicht maakte om een geluid te produceren. De klap die de kauwgombal maakte, zorgde ervoor dat de jongeheer de verplichting uit kon stellen, om weer verder te gaan met het zwijgen en het bekijken van de jongedame. Met nog steeds die sinistere blik in zijn ogen en de valse glimlach op zijn lippen bestempeld. Hij bekeek haar van top tot teen, haast starend, naar de zwartleren broek die om haar goedgevormde heupen was gebonden. Het witte T-shirt, strak zittend, met één of ander vaag Amerikaans gezwets erop geprint en het bordeaux kleurige overhemd, dat losjes over haar schouders hing. Tot slot droeg ze nog een zilveren ketting, met daaraan een boksbeugel als hanger, iets wat hij wel kon appreciëren. Alsof ze het bij zich had om te laten weten dat er niet met haar te stangen viel. Hij vervolgde door naar haar gezicht te kijken, waarlangs de crèmekleurige lokken met hier en daar wat lichtere plukken hingen, de ogen kreeg hij pas te zien toen ze ongeïnteresseerd haar neus optrok - als blijk dat ze zijn aanwezigheid niet bepaald kon waarderen. De donkerbruine diamantjes twinkelden in het kunstmatige licht. Schouder ophalend beantwoordde ze zijn vraag, nog ongeïnteresseerder dan haar blik. “Wat doe je hier?” Hij kon haar precies hetzelfde vragen, dear desert blossom. ‘Probably, het tegenovergestelde wat jij hier doet, mijn liefste,’ luidde zijn, hoe kon het ook anders, onbekommerde kalme antwoord dat droop van het sarcasme. ‘Hoewel het vanzelfsprekend is wat jij hier doet natuurlijk, kan je in het vervolg misschien de prachtige literatuur neerleggen, om een blik te werpen op mijn activiteiten.’ Hij sloeg geen acht op hoe sarcastisch de toon in zijn stem klonk, vurig hopend opdat het als een klein steuntje in haar rug zou zijn om in het vervolg minder onhandig over te komen.

Zijn woorden waren niet bijzonder amusant. Het feit was zelfs dat er in geen van zijn woorden werkelijk een vleugje amuse was te bespeuren, niet eens een klein beetje dat zijn best deed grappig te zijn. Zijn stem was overgoten van sarcasme en spot en hoewel dat praktisch hetzelfde was, wist de jongeman het handig als twee afgesplitste kenmerken te gebruiken. Bleek het dat hij in ieder geval één gave had. En die gave was niet hoe hij haar kon interesseren, bleek uit de verveelde blik die in haar ogen bleef hangen bij de woorden die zijn smalle lippen verlieten. Wel, die gave kon nog altijd komen. Misschien, als hij er zijn best voor deed, wat hij waarschijnlijk niet zou doen, maar goed. Alessa besefte heus dat zijn woorden niet grappig, noch als vermaak waren bedoeld en toch rolde een prettige, warme lach over haar tong waarna deze zich net zo lang aan haar lippen opdrong tot ze niets anders kon dan hem vrijlaten. Ze had een prettige lach, hoewel de sporen van amuse en desinteresse niet aan de toon ontbroken en met een nonchalante beweging vouwde ze haar armen over elkaar, terwijl ze één van haar wenkbrauwen optrok. Het boek wisten haar handen nog altijd in haar bezit te houden en haar nagel gleed langs de bladzijden alsof ze zo bereid was het boek weer open te slaan en hem verder te negeren. Daar was ze ook toe in staat, maar ze deed het niet. Nog niet, tenminste. ‘Ik duw nog liever dit boek door mijn strot, dan dat ik aandacht besteed aan wat jij in vredesnaam aan het doen bent.’ En een glimlach krulde zich bij deze woorden om haar lippen, charmant, maar vervuld van iets dat te gemaakt was om ook maar oprecht over te komen. Haar vrije hand bracht ze een moment naar haar nek en haar vingertoppen raakten eerste de V-hals van het shirt dat ze droeg, alvorens naar haar ketting door te schieten en de zilveren hanger tussen haar vingers beet te nemen. Beschermen en beschermd worden. Vervolgens gleed haar blik over het lichaam van de jongeman en in haar hoofd durfde ze best toe te geven dat hij er niet slecht uit zag. In haar hoofd, want dat zou ze nooit hardop zeggen. Ze zou nog liever oude wonden openhalen of iets dergelijks, iets dat in ieder geval plezieriger was dan aan hem toe te geven dat hij er goed uitzag, want iets aan zijn houding verried dat hij best wist hoe hij er uit zag. Hij leek een verleider, het type om naïeve jongedames te gebruiken en vervolgens af te danken en ze was niet van plan hem die voldoening te brengen. Hij had een wit t-shirt om zijn, toch enigszins gespierde borstkas hangen en de donkere jeans aan zijn benen werd met een dikke, zwarte riem rond zijn middel vast gehouden. Hoewel de riem niet voorkwam dat de rand van zijn boxershort boven zijn jeans tevoorschijn kwamen. Dat was tegenwoordig opwindend, dat soort dingen waren sexy. Reuze charmant. En zonder dat hij nog een woord had gezegd, rolde ze met haar ogen. Het viel trouwens op dat hij ook een ketting om zijn hals had hangen, hoewel ze niet kon zien wat er aan het zilveren kettinkje vastzat. Ze wist niet of ze dat wilde weten, maar haar hersenen waren in ieder geval bereid voor iets meer informatie, iets dichterbij te komen en met trage passen liep ze op de turnkast af. Het boek glipte - zowel per ongeluk, als expres - tussen haar vingers vandaan en kwam op de grond terecht en terwijl ze pal voor hem ging staan, weken haar lippen opnieuw een stukje van elkaar om een grote kauwgombel door te laten die vervolgens vlak voor zijn gezicht stuk knapte, maar geen stress. Ze zorgde wel dat de kauwgom zijn voor hem vast belangrijke gezichtje niet besmeurde, ze zou niet durven.

De prettige en warm bedoelde glimlach die om haar lippen sierde, waarschuwde hem voor het volgende dat zou gaan komen. Haar antwoord op zijn wanhopige vraag naar aandacht. Hij voelde dat het niet een antwoord was die hij niet kon verwachten, noch hem kon teleurstellen. Toch had ze nog steeds die verveelde blik die hem tot het uiterste dreef om haar te stangen, te prikkelen totdat die ongeïnteresseerde kijk naar hem van haar gezicht weggewimpeld was. De ironie die ze duidelijk zag in het feit dat ze, enkel en alleen om hem te irriteren, het boek weer open wilde slaan liet hem zijn ijsblauwe ogen tot spleetjes maken. Het was een uitnodiging om verder te gaan met haar handelingen en dat hij zo de uitdaging aan ging. De woorden die daarna volgde lieten hem doen grijnzen. De zwakke amusante grijns kon hij niet onderdrukken toen haar woorden als werpsterren richting hem werden gegooid. De glimlach die ze had, werd nog groter na het uitspreken van de woorden en hij had het idee dat ze de tegenslag richting hem als een heuse overwinning zag. Nee, onze heer Dean liet zich niet zo gemakkelijk uit het veld slaan en toen ze de boksbeugels in haar sierlijke slanke vingers nam, kreeg hij het idee alsof ze hem bijna aan het bedreigen was. Het was nu zijn beurt om met zijn ogen te rollen toen ze langzaam naar hem toe kwam lopen, en zogenaamd geheel geconcentreerd op hem, per ongeluk het boek uit haar handen liet glippen. Zijn ellebogen steunden nog steeds op de kast, terwijl hij nu zijn vingers op elkaar drukte en een dof tikkend geluid maakte, vervolgens liet hij ze één voor één op de ander liet neerkomen. Eenmaal toen ze vlak voor hem stond kon hij goed in haar bruine ogen kijken en vond hij de amuse, die hij ook in haar glimlach had gezien. Zijn lippen waren inmiddels weer gevormd naar het zwakke gecharmeerde glimlachje, terwijl zijn blik nog steeds kil en sinisters naar haar keek. ‘Ach, Dearie, misschien moet je alvast gaan kokhalzen, want ik zou je met alle liefde willen helpen om het mooie boek in je keelgat te krijgen,’ siste hij zachtjes, terwijl hij een hand langs haar tedere wang deed strelen. ‘Geloof me, aan mijn hulp heb je een hoop, en dat daarbij, ik zou dolgraag willen zien hoe dit mooie meisje een boek in haar…’ nadenkend stopte hij zijn zin en met zijn andere hand tikte hij even wijs tegen zijn kin, terwijl hij voor een moment omhoog keek. ‘…Hoe noemde je het ook alweer, Lovely? Achja, strot... gaat stoppen.’ De ironie, het idee dat het meisje voorstelde om liever een boek door te slikken dan hem aandacht te schenken. Hij gaf langzaam aan haar toe, kon haar humor wel degelijk adoreren, aangezien hij niet had verwacht dat de jongedame met de crèmekleurige lokken nog iets fels in haar had zitten.

Uiteindelijk lieten haar vingers de zilveren hanger los en ze sloot haar ogen voor niet meer dan een seconde, toen ze het koele metaal tegen haar getinte huid voelde ketsen. Ze kon zich niet meer herinneren hoe lang de ketting al in haar bezit was, noch of ze hem gekregen had of zelf aangeschaft. Toen ze jong was, kon niemand lachen om het meisje dat altijd met haar neus in de boeken zat. Er was niets amusants aan een kind dat geen oog had voor de wereld die niet precies in haar boeken was beschreven, want die wereld bestond slechts voor haar en niemand anders. Een ieder had een andere interpretatie van de wereld, zo kon ze niet zeggen dat haar wereld dezelfde zou zijn als die van de jongeman voor haar, maar dat was wat haar misschien wel zo intrigeerde aan de mens. Dat elk van hen anders was. Bijzonder op een eigen manier met gewoonten die zij wellicht als bespottelijk zou bestempelen, maar voor hen niet minder dan natuurlijk was. Haar principes verschilden van die van een ander en dat was de reden dat ze zich interesseerde in het bestuderen van de mens. Hoewel het begonnen was als verdedigingsmechanisme. Een noodzaak om zichzelf te beschermen voor jaloezie die een mens tot waanzin kon drijven, het was meer dan dat geworden. Het was niet alleen kennis opdoen. Een persoon leren kennen zonder ooit met hem of haar een woord te hoeven spreken, het was een wereld die voor openging. Elk afzonderlijk persoon, het kon zo ontzetten interessant zijn en wellicht, heel misschien was deze jongeman ook wel interessanter dan ze in de eerste instantie vermoedde. Haar donkere ogen glinsterden, maar boos was ze niet. Daar waren haar ogen te licht, te helder voor, want wat opviel als ze boos was, was dat haar ogen donker kleurden. Alsof woede een vergif was dat zich door haar lichaam verspreidde en zo langzaamaan bezit nam van haar donkerbruine ogen. Ze vroeg zich af of zijn ogen hetzelfde deden als hij zich irriteerde of als een oprecht gevoel van woede of haat bezit van hem nam. Zijn ogen waren intens met een kleur zo vederlicht dat ze er misschien wel op zou kunnen balanceren. Als ze haar balans tenminste wist te behouden, want zo licht als zijn ogen waren, zo ijzig koud waren ze ook. Er was een schaatsbaan op zijn irissen aangelegd en ze hoefde alleen haar schaatsen aan te trekken om een tocht langs zijn ogen te maken. Rondom zijn gitzwarte pupillen en over de puntige ijsschotsen die zijn pupil als een kroon omsloten. Zo dichtbij was te zien dat er een donkere rand om zowel zijn pupil zat als om de verste rand van zijn irissen. De schaatsbaan was niet open voor publiek, het was zijn eigen sinistere winterwonderland. De sis die in zijn stem overheerste, gaf zijn stem een dreigende toon, maar toegegeven was dat niet wat haar angstig maakte. Zijn vingers op haar wangen waren eerder een punt van kritiek en ze merkte hoe een rilling over haar toch warme huid sloop. Ze hield er niet van als mensen haar aanraakten. Hij was geen vriend van haar, dus waarom zou hij een reden te hebben haar aan te raken? En zonder twijfelen schoot haar rechterhand naar omhoog, waar haar vingers zich soepel om zijn pols sloten en haar nagels zich voorzichtig tegen binnenkant van de desbetreffende pols zette. Ze had geen probleem met het feit dat ze hiermee halve maantjes op zijn verder egale huid creëerde en haar ogen werden inderdaad donkerder, al was het slechts een verwaarloosbare tint donkerder. ‘Ik zou het waarderen als je met je poten van me afblijft. Ik heb niet zo’n behoefte aan jouw handen, waar dan ook op mijn lichaam. Daar kies ik toch écht een ander soort persoon voor uit.’ En haar hand schoot een stuk omhoog, waarbij ze zijn hand mee omhoog sleurde en haar t-shirt kwam een stukje omhoog, waardoor er tegelijkertijd een deel van het litteken bij haar heupen bloot kwam te liggen. Vervolgens liet ze hem los en trok ze de stof van haar shirt weer omlaag. ‘En, hoe graag ik dat ook zou willen. Ik ben toch van mening dat dat een verspilling van mijn tijd is, want met een boek in mijn strot ben ik nog altijd niet blind voor jouw bespottelijke aanwezigheid.’ En opnieuw krulde er een fijne glimlach om haar lippen, terwijl ze haar handen op de turnbank voor haar zette.

Toen hij zijn vingers, sierlijk, langs haar tedere wang had gehaald voelde hij de warme rilling bij haar omhoog trekken. Een soort overwinning waar hij op zat te wachten, misschien omdat ze dan van hem walgde, hem vreesde. Het was precies de negatieve aandacht waar Dean uit op was, wat hem trots op zichzelf deed maken. Hij wilde dat ze hem aandacht schonk, misschien op een manier die anderen wat minder fijn zouden vinden, maar hem alleen maar voldaan kon laten grijnzen. Eenmaal toen zijn hand weggehaald werd door de hare was de interactie die hij op haar uitoefende compleet. Hij voelde hoe haar scherpe nagels in zijn huid boorde en hij zag in zijn ooghoeken hoe het bloed langs haar nagels tevoorschijn kwam. Een branderige en vooral zeurderige pijn voelde hij door zijn pols gaan, maar hij besloot geen spiertje te vertrekken. Zijn kille, amusante blik op zijn gericht te houden, kijkend naar de bruine ogen die met het moment donkerder werden, angstaanjagender. Dean genoot van haar aanwezigheid, haar woede die langzaam bij haar binnen trad, alsof hij de frenesie in haar had laten vloeien. Heerlijk. Er was een tijd dat Dean niet zo was, alleen maar deed smachten naar positieve aandacht, toen zijn zusje nog in leven was tenminste. Daarna was elke liefdevolle en gemeende grijns voor hem al nep, hatend. Alsof de mensen in zijn ziel konden kruipen en zagen wat voor verdriet hij had, hoe eenzaam hij was en hem daarom steunde met een ondeugdelijke glimlach. Nee, Dean trapte niet meer in die listige valkuilen en daarom zou hij alleen nog maar vragen om negatieve aandacht. En als iemand vriendelijk tegen hem deed, oprecht, dan zou hij er voor zorgen dat de ontmoeting niet soepel zou verlopen. Hij luisterde naar de woorden die het meisje, terwijl hij keek naar het litteken die tevoorschijn kwam op haar heup. Zijn wenkbrauwen schoten vermakelijk omhoog, waarna hij haar weer aankeek. ‘werkelijk’ kwam er niet bepaald op een vragende of verbaasde toon uit terwijl hij speelde met zijn horloge om zijn linker pols, eerder spottend. Zijn blik was daarbij niet eens op Alessa gericht, maar op het klokje om zijn arm die een zacht tikkend geluid produceerde ‘Ik gok alleen niet dat er vele personen zullen zijn die Dearie willen aanraken en als er iemand is die dat wil, hoop ik niet dat diegene zo’n incompetente dwaas als jou is. – dan neem ik aan dat hij dus geheel een tegenpool van jouw mislukte aard is. Wat betekend –‘ Hij kapte zijn handeling even af om haar een enkele kalme blik toe te werpen. 'Een nieuwe manier om mezelf het plezier te gunnen. Ik zou je bijna willen bedanken.’ Een zwakke zucht verliet zijn dun gevormde lippen ‘En als je mijn bespottelijke aanwezigheid niet kan appreciëren, kunt u het gerust vragen om je anders te pijnigen, bijvoorbeeld met een mooi litteken als eindresultaat op je andere heup. Geheel zoals u wenst, my sweet lady’ zijn stem klonk kalmpjes, kil, met de verbittering en de amuse erin verborgen. Ze wist waarschijnlijk niet wie ze voor zich had. Maar Dean kon duidelijk de ironie in het gesprek vinden, het lachwekkende grietje dat duidelijk niet tegen een beetje teasen kon. Zijn gebruikelijke strelen langs de wangen werd voor haar al te veel. what pathetic. Als ze hem zo graag onder de huid wenste te zitten kon ze het drie keer zo hard van zijn kant terugkrijgen.

Mis•lukt, het voelde alsof elke lettergreep, zelfs al kwamen ze in deze werkwoordsvorm maar met twee, als vuistslagen op haar neerdaalde. Het voelde alsof zijn handen, zonder dat hij ze bewoog om haar hals gleden en de betekenis van haar ketting negeerden. Ze kon zijn vingers bijna op haar huid voelde, koud als ijs dat het bloed in haar aderen er bijna van bevroor. Hoe wist hij dat? Hoe kon hij dat überhaupt weten? Hij kende haar niet. Hij wist niets van haar, maar had ze het recht om zich over dat feit druk te maken? Het feit dat hij háár niet kende? Haar heldere verstand verstopte zich in hoeken waar ze niet bij kon en haar blik werd wazig, terwijl haar nagels in de zachte bovenlaag van de turnkast wegzonken. Een zwakke poging om de kast te pijnigen, hoewel er geen spoor van leven meer in het levenloze voorwerp was te vinden. Een zwakke poging zich tegen dit oordeel te verzetten, zonder dat ze haar mond daarvoor open hoefde te doen of hem hoefde aanraken. Een golf van misselijkheid spoelde door haar heen bij het idee dat ze hem moest aanraken; dat hij haar aanraakte en zijn woorden hadden de kracht van het misselijkheidsgevoel slechts aangedikt. Hij wist niet van haar. Hij was jaloers, dat moest het zijn. Dat was het excuus waar ze zich al die jaren al achter had verscholen, dat mensen jaloers waren, maar ineens wist ze niet meer goed waarop ze jaloers moesten zijn. Hoe kon je jaloers zijn op iemand die het woord mislukt niet eens één keer kon horen. Ze wilde weten wat hij vond, wat er mislukt aan haar was, maar haar lippen voelden kurkdroog en een brok verstikte haar ergens halverwege haar slokdarm. En ze knipperde beduusd met haar ogen, probeerde zijn woorden in haar herinneringen terug te vinden en herhaalde ze tien, misschien twintig keer in haar hoofd, waar ze tegen de binnenkant van haar schedel echoden en haar meer kwaad dan goed deden. ‘Ik gok alleen niet dat er vele personen zullen zijn die Dearie willen aanraken en als er iemand is die dat wil, hoop ik niet dat diegene zo’n incompetente dwaas als jou is. – dan neem ik aan dat hij dus geheel een tegenpool van jouw mislukte aard is.‘ En plotseling ontspanden haar vingers weer en verkleurden haar ogen naar iets dat met zwart te vergelijken viel. Donker van het zwarte gif dat hij - of had ze dat zelf gedaan - haar had ingespoten en haar ogen schitterden, terwijl ze zich met haar handen tegen de turnkast afzette en zich met een ruk omdraaide. ‘Weet je wat? Jij maakt me simpelweg misselijk.’ En terwijl ze enkele passen naar voren verzette, draaide ze zich weer naar hem om en haar ogen glinsterden, maar niet met een emotie die verlies uitdrukte. Ze was niet van plan zich gewonnen te geven aan hém, hém van alle personen die dit misselijke oord vulden. ‘De manier waarop je naar dit soort aandacht lonkt, de laagste vorm van aandacht die er in een mens mogelijk is. Het feit dat je daar belust op bent, dat het je zelfs een gevoel van voldoening weet te geven.’ En een moment klemde ze haar lippen op elkaar, probeerde ze de snaren die haar stem beheersten weer te pakken te krijgen, want ze kon het niet helpen dat haar stem een octaaf in de hoogte was geschoten. Dat er duizend vermengde emoties in schuilgingen, maar ze weigerde het hem bij deze woorden nogmaals aan hem prijs te geven. Hij was wel de laatste persoon aan wie ze zichzelf wilde laten zien. Hij was wel de laatste persoon waar ze haar meest oprechte gevoelens mee wilde delen. ‘Je. Maakt. Me. Ziek. En dat is uiteindelijk je wilt, toch? Nou, gefeliciteerd. Het heeft je precies vijf minuten gekost om te zorgen dat er wéér iemand is die je verafschuwd. Ik wil helemaal niets met je te maken hebben, want-‘ Ze kapte de zin af, terwijl ze haar ogen vernauwde en op hem afstapte. Haar stem was beheerst, zonder een greintje emotie en het kon haar allemaal niets schelen, want op dit moment verdiende hij de emotie niet. Hij verdiende geen respect, noch medeleven voor zijn zielige bestaan. Hij had goed zijn best gedaan huis te houden in een lijst met reputaties en hij had de zijne vergald. ‘Jij ben niet menselijk. Jij bent een op negatieve aandacht beluste rat en ik geef je precies wat je wilt. Dit is precies wat je spannend, belonend vindt.’ En ze greep met haar hand naar de pols die ze al eerder had vast gehad. Haar nagels stonden in bloederige halve maantjes in zijn huid gedrukt en niets aan hem had er ook maar enig probleem mee gehad. ‘En weet je wat? Je doet je best maar. Je gaat je gang maar, want het kan allemaal ook niets meer schelen.’ Haar vingers verlieten zijn pols, aarzelden en in plaats van op de turnbank te vallen, deden ze iets dat de situatie niet paste. Haar hand gleed naar zijn gezicht en zijn vingertoppen duwden tegen zijn wang, terwijl ze hem met glinsterende ogen aan bleef kijken. ‘Want wie denk je nu eigenlijk meer pijn te doen met zulke daden? Dit gaat niet om mij, noch om wie dan ook op dat belachelijke lijstje van je. Ik peins er niet over mijn woorden terug te nemen, maar misschien is het niet dat jíj niet menselijk bent, maar dat er een monster in de krochten van een leeg lichaam huist. En dat monster is de verrotte ziel die jou, jou maakt.’ Haar hand zakte weer omlaag, terwijl ze glimlachte en zich omdraaide. ‘Dat was alles wat ik had te zeggen, Sinister.’ En de klank van haar woorden verraadde de glimlach die zich om haar lippen had gevormd, terwijl ze voorover bukte om haar boek van de grond te rapen.

De pijnlijke blik in haar ogen, wat hem het gevoel van overwinning gaf. Ja, hij had haar geraakt, tot diep in haar ziel. Hij zag haar beduusd knipperen met haar ogen, proberend zich te herstellen. Een zwakke plek bij haar die hij met toeval had ontdekt. Heerlijk was dat gevoel, de voldoening die het gaf om het meisje te slim af te zijn. Haar donkere ogen, verrassend door zijn opmerking, veranderde naar het diepste zwart. De volle woede erin genesteld. Hier zal hij het krijgen, hij zou de tegenspraak met een amusante glimlach ontvangen. Iets wat hij zich al gauw had voorgenomen. Na de eerste woorden veranderde zijn lippen al gauw in een grijns, als bevestiging dat hij walgelijk was. Ze had de rug naar hem toe gekeerd, maar draaide al gauw om. Helaas was de emotie in haar ogen veranderd, was het niet meer dat verlies die hij hoopte te vinden. De grijns werd door het zien weer een zwakke amusante glimlach die niet lang stand meer hield na het volgende dat hij hoorde. Zijn lippen werden meteen een strakke streep, terwijl hij de woorden als messteken door zijn ziel voelde prikken. Ja, ze had gelijk, wist hoe hij was, had door dat hij zeer genoot van dit soort momenten, aangezien hij niet diezelfde voldoening kon krijgen bij andere emoties. Hij wilde de pijn in hun ogen zien, de pijn die hij voelde diep van binnen, als wraak dat hij niet met een werkelijke glimlach rond kon lopen, een lach dat betekende dat hij gelukkig was. Hij wist niet eens meer wie hij echt was, naast de jongen die als een geweldige acteur mensen pijnigden. Hij was niemand. Nu was het zijn beurt om geschrokken haar aan te kijken, terwijl hij dit gauw alweer herstelde, hopend dat ze niet zijn toegevende blik had gezien. Het was zwak om zo zich bloot te stellen, hij zal uitgelachen worden, het pislulletje van heel Engeland genoemd worden. Hij moest sterk blijven, geen emotie doen tonen, maar hij moest de woede en afkeer tegen haar onderdrukken. De afkeer die alleen ontstaan was door de confrontatie met zichzelf. Zelfs toen ze verder ging, terwijl ze dicht bij hem kwam staan, kreeg hij het uiterst benauwd. Hij was ontmaskerd, als een gemaskerde superheld die zijn ware identiteit ten toon stelde. Alleen was hij de schurk in dit verhaal, de Villain die iedereen kwaad deed. Nadat haar woorden waren uitgesproken, kon hij zich alleen maar herstellen op het punt dat ze zich omdraaide, bukte en de boeken van de grond af haalde. Wie dacht het griet wel niet dat ze was, dat ze hem zo kon noemen. Hij moest het ontkennen, anders was er wel degelijk een winnaar in het spel, en dat was niet de fanatieke Dean, die van zichzelf eiste te winnen. Toen ze bukte greep hij zijn kans en zette een paar stappen naar voren, om haar arm vast te pakken en haar lichaam tegen hem aan te drukken. Toen zijn lichaam tegen de hare aanstond, voelde hij de hartslag van het meisje, die schokkend kalm was. De lugubere ogen vol kilte en afkeer keken verlangend naar de jongedame met de crèmekleurige lokken, terwijl hij haar stevig vast had met zijn linkerarm bij haar rug en zijn rechter arm door haar haren heen kamde. ‘Welnee, ik vind het alleen belonend als ik overgevoelige meisjes zoals jij mag zieken, prikkelen tot het uiterste, totdat ze zo’n zielige uitbarsting krijgen zoals jij nu, onzin uitkramend.’ De sissende toon, fluisterend, amusant. Hij bleef zijn vingers doen wrijven door de lokken van het meisje, terwijl hij alleen maar doordringend in haar ogen kon staren. Voorzichtig liet hij zijn rechterhand doen weghalen uit het haar en tilde hij voorzichtig met zijn wijsvinger haar kin omhoog, terwijl hij langzaam zijn lippen van elkaar liet weken. Voorzichtig kwam hij dichtbij haar lippen en hij bleef haar doordringend aankijken, verlangend. ‘Je hebt het geheel verkeerd, Sweet failure.’ Siste hij, nog zachter dan wat hij hiervoor zei. Zijn ruisende ademhaling klonk zwaar, vergeleken dat van haar en samen was dat nog het enige wat klonk in de ruimte. Abrupt liet hij haar los, om soepel op de turnkast te springen en zittend neer te komen. Een grote amusante grijns om zijn lippen getoverd. ‘Die bijnaam; Sinister, die mag je er wel in houden, nice one, Dearie.’

Ze had kunnen verwachten dat hij het niet liet bij het horen van haar woorden. Ze had kunnen weten dat hij niets van wat haar lippen had verlaten, zou willen accepteren en ze had boven alles kunnen weten dat hij elke opening die voorbij kwam, niet ongebruikt liet. Ze had het moeten weten en ze wist het ook. Ze wist hoe kwetsbaar ze zich eigen opstelde door haar rug naar het toe te draaien, door voorover te bukken en haar aandacht van hem af te laten glijden. Zijn voetstappen voelden zwaar, dreunden tegen de houten ondergrond en ze wist dat ze moest omdraaien om zichzelf een kans te geven, maar dat deed ze niet. Ze ging verder in haar handelingen en sloot haar ogen in afwachting voor wat dan ook. Ze kon alles verwachten, elke mogelijkheid stond open en ze moest toegeven dat ze degene die hij vervolgens gebruikte niet verwacht had. Ze had alles verwacht, behalve zijn handen om haar pols en de beweging waarmee hij haar vervolgens tegen zich aandrukte. Ze had het niet verwacht en toch schrok ze niet. Ze opende haar ogen zodra ze zijn vingers voelde, die niet zo koud waren als ze zich had voorgesteld en ze draaide met hem mee in zijn beweging. Ze tolde zijn armen in, die haar vervolgens gevangen hielden, dicht en veel te dicht bij zijn lichaam, maar ze weigerde opnieuw een poging te wagen om zijn behandeling te ontduiken. Dit was precies wie hij was, dit was waar ze niet bang voor moest zijn en ze concentreerde zich voor een moment op de ketting die nog altijd tegen haar huid rustte. Een boksbeugel en hoewel ze er geen in haar bezit had, vond ze alleen in dit symbool de kracht om vol te houden. Zijn hartslag bonkte tegen haar huid, terwijl haar vingers over zijn borstkas gleden en de glimlach die ze voor seconden verloren was, vond een nieuwe weg naar haar lippen en nam bezit van haar smalle gezichtje. Haar donkere ogen glinsterden van iets dat leek op tranen, een zilverachtig vlieslaagje dat zich over haar ogen had gedrapeerd, maar waarvan ze weigerde het los te laten. Ze weigerde te huilen zonder enige aanleiding, ze weigerde zich iets aan te trekken van het oordeel dat hij over haar velde. Ze weigerde en toch beheersten emoties haar meer dan ze eigenlijk wilde. Haar vingers krulden zich om de hanger van zijn ketting, verstopten waar het dan ook symbool voor mocht staan achter haar ranke handen en ondanks de branderige nieuwsgierigheid in haar borst, haar hoofd weigerde ze te kijken naar wat het was. En ergens, leek het alsof ze houvast zocht aan iets dat niet van haar was, aan iets dat niet van haar hoorde te zijn, maar ze brak de regels en deed het toch. Van hem en van haar verloor zijn glans in haar ogen en op dit moment kon het haar niet interesseren. Misschien had ze het gewoon nodig, om te doorstaan wat hij haar in het gezicht smeet. De woorden die hij uitspuwde met een klank die haar als verachtelijk bestempelden. Zijn ijs, ijsblauwe ogen die haar als een mislukking zagen. Misschien had ze het gewoon nodig, van hem en van haar deed er niet toe en ze keek hem in de ogen, terwijl ze op deze manier aan hem bleef hangen. Haar ene hand op de plek waar zijn hart zat, dat ondanks het feit dat ze twijfelde aan zijn menselijkheid, krachtig tegen zijn borst, tegen haar vingertoppen sloeg. En haar andere hand op zíjn ketting gekruld. Opnieuw een sissende toon die in haar gezicht uiteen spatte, amusant fluisterend en ze sloot haar ogen, terwijl ze haar hoofd schudde. ‘Dit gaat niet om mij.’ Herhaalde ze, haar stem zacht en gedempt, alsof het een geheim was dat ze tussen hen beiden wilde houden. ‘En hoewel ik het fijne er niet van weet.’ Siste vervolgens, terwijl ze hem aan de ketting iets dichterbij trok. ‘Weet ik één ding zeker. Dit gaat niet om mij en hoe hard je ook je best doet, jij bent net zo slecht in het verbergen van je emoties als iemand de spijker op zijn kop slaat.’ En met deze woorden liet ze hem en zijn ketting los. En ze luisterde naar hem, ze luisterde naar zijn woorden en opnieuw het feit dat ze uitgemaakt werd voor mislukking, voordat hij bij haar wegliep. ‘Je liegt, want hoe hard je ook je best doet. Je ogen spraken de waarheid, zelfs al was het maar een luttele seconde. Ik ben niet blind voor wat er om me heen gebeurd.’ Ze zakte op de grond, sloeg haar armen om haar benen en liet haar kin op haar knieën rusten. ‘En de enige reden dat je mislukking of falen tegen me gebruikt is, omdat je weet dat het waar is.’ Ze kon er niets aan doen, die ene traan die over wang rolde, terwijl ze zichzelf weer overeind drukte en naar hem toe liep. Ze kon er niets aan doen, dat zijn woorden haar wel degelijk raakten. ‘Je weet dat ik precies druk waar het pijn doet, want, hoe ongelofelijk dat ook mag zijn. Je hebt een hart.’ En met deze woorden, sloeg ze met haar gebalde vuist zachtjes tegen zijn borstkas aan. ‘En Sinister zal ik er zeker in houden, als dat is wat je wilt.’ En vervolgens deed ze iets wat ze niet kon verklaren. Iets dat zelfs zíj niet kon verklaren, want in een impuls drukte ze haar lippen op de zijne en ze kon het alleen afdoen aan het feit dat haar lichaam op dit moment veel te vol was van emoties. Veel te vol en ze zochten allemaal een uitweg, die ze alleen konden vinden op zijn lippen. Verdomme.

Hij had toegekeken, naar het hoofdschuddende gezichtje die vertelde dat het niet om haar ging. Hij keek haar even onbegrijpend aan, alsof alles opeens naar hem was geschoven. Het idee dat je vroeger had, als je werd gekoppeld met een lui persoon om een schoolproject te maken. Dat gevoel dat je alles alleen moest aanpakken. Zij was ook in deze conversatie en plotseling ging alles over hem? Wat zij deed was wel erg normaal? Ze verweerde alleen niet, ze beet terug en uiteindelijk was het zijn schuld. Het ergste van alles was nog het feit dat ze zijn ketting vast hield, zijn dierbaarste bezit in haar vingers gekruld had. Kwetsbaar. Hij wilde dat ze het los liet, hem terug liet vallen op zijn huid, waar het al jaren tegenaan had gehangen. De foto die erin verborgen zat, mocht ze niet zien, verdiende ze niet. De eeuwige glimlach van zijn zusje, de enige lach die echt was mocht ze niet bevuilen. Hij keek naar haar ogen, die meer leken te twinkelen dan anders. Hij had miljoenen woorden in zijn hoofd zitten om een zin te vormen, maar geen enkele leek te passen en als hij een zin had gevonden, weigerde zijn lippen om het uit te spuwen. Hij staarde alleen maar, keek naar het meisje dat langzaam op de grond zakte. En toen hij de starende blik verscherpte merkte hij iets over haar wang zien lopen. Iets wat hij wel degelijk kende, maar niet snel kon plaatsen in zijn gedachten. Een traan, een klein stukje van verdriet dat over haar wang liep, met een rede daarachter verborgen. Hij keek haar fronsend aan, van onbegrip. De woorden die alleen daarna kwamen liet hem even schrikken. Ze had gelijk, wist precies waarom hij de woorden tegen haar gebruikte. Hij kon zien dat het een zwakke plek bij haar was en daarom had hij ze kwetsend uitgespuwd. Het deerde hem niet, aangezien iemand anders verdriet en pijn hem weer voldoening kon geven. Hem weer kon laten geloven dat hij niet de enige ongelukkige persoon in de wereld was. ‘Je weet dat ik precies druk waar het pijn doet, want, hoe ongelofelijk dat ook mag zijn. Je hebt een hart.’ De woorden die ze gebruikte, hem lieten geloven dat hij een hart had, wilde hij gauw weer vergeten. Hij had geen hart, misschien een orgaan in zijn lichaam, maar zijn echte hart had hij verborgen, in een eikenhouten kistje met duizenden sloten eromheen gebonden. Op een plek, ver weg van iedereen zodat niemand hem kon pijn doen, hem weer zo ongelukkig kon maken zoals hij was toen zijn zusje stierf. Ja, er was maar één iemand die in zijn hart opgesloten was, het kleine meisje van wie de foto was. Het was haar hart en niemand zou dat eigendom kunnen innen van haar. ‘Mijn hart behoort al bij iemand, zij heeft het alleen meegenomen in haar graf -’ Hij wendde zijn blik af, alsof het hem niets kon schelen, maar in zijn blik was wel degelijk emotie te zien. Woede vooral, door de dood van zijn zusje. Plotseling voelde hij haar lippen, drukkend tegen de zijne. Onbegrijpend hield hij zijn ogen geopend, waarna hij ze langzaam sloot en de kus beantwoorde. Hij opende voorzichtig zijn mond, waarna hij haar tong streelde met de zijne. Hij drukte zijn hand in haar nek en bleef voor een moment zo staan, waarna hij zijn lippen van de hare verwijderde. Hij keek haar aan, kalm, met nog steeds de lugubere blik. ‘- Probeer het dus alsjeblieft niet te zoeken, want de enige die er pijn van zal hebben ben jij, Dearie.’ Hij zuchtte even ongeïnteresseerd, waarna hij de menende woorden had verteld. Het mocht natuurlijk niet lijken alsof hij echt serieus over iets was, want dat zou duidelijk zijn imago doen verpesten. ‘Je moet trouwens niet huilen, dat past niet bij je.’ Fluisterde hij zachtjes, alsof hij een geheim had onthuld en hij veegde langs haar oog.

Ze moest verdomme eindelijk eens leren dat de jongeman voor haar niets deed van wat ze bij hem verwachtte. Ze moest verdomme eens leren dat ze hem niet kende of nee, ze wist wel degelijk iets van hem, daarin had ze zich prima bewezen, maar zijn onvoorspelbaarheid was iets wat ze niet kon beheersen. Hij was als een ongeleid projectiel en hij deed wat hem het meest aantrok. Het was niet mogelijk te voorspellen waar het heen zou vliegen en hoewel ze haar best, zo hard haar best deed om zijn baan vast te stellen, ze faalde. Ze was de mislukking waar hij haar voor aanzag en hoe hard ze het ook probeerde, hij wist altijd hetgeen te doen wat haar het meest verraste. Hij wist altijd hetgeen te doen waar ze niet op voorbereid was en haar ogen vlogen open, het moment dat de zijne sloten en hij de kus die ze op zijn lippen had gedrukt, beantwoorde. Want ze had simpelweg gedacht dat hij haar zou haten. Dat hij na alles wat ze inmiddels al tegen hem had gezegd, niets meer met haar te maken wilde hebben. En misschien was dat inderdaad zo, want telkens weer werd ze aan zijn verraderlijke aard herinnerd en durfde ze niet te geloven in de echtheid van de gebeurtenissen. Misschien haatte hij haar inderdaad en was dit zijn manier van spelen met haar emoties. Haar emoties, die voelden alsof ze elk moment uit haar borst konden klappen met het bonzende ritme dat haar hart op het moment produceerde. En toch wilde iets in haar geloven dat het echt was. Deze luttele seconden - meer dan een minuut kon het niet - deden haar emoties meer met haar dan dat ze wilde en terwijl haar oogleden opnieuw naar beneden zakten, kon ze niet helpen dat een volgende zoute traan over haar wang naar beneden parelde. Haar vingers glipten zijn hals voorbij en kort voelde ze de zilveren ketting onder haar vingertoppen, voordat ze haar hand in zijn nek legde en hem op deze manier bij zich hield. En ze wist heus dat ze niet sterk genoeg was om hem dichtbij te houden. Ze kon niets anders dan accepteren als hij dit beëindigde, maar op dit moment kon het haar helemaal niet schelen wat er nog kon gebeuren. Op dit moment werd ze te veel afgeleid door zijn lippen die op de hare lagen, om op wat dan ook anders te kunnen letten. En ze wilde ook op niets anders letten, maar zijn woorden galmden tegen de wand van haar schedel en haar ogen waren te dicht samengeknepen om alleen maar met deze kus bezig te zijn. Ze knipperde een moment met haar ogen, toen hij zijn lippen van de hare haalde en in zijn ogen zag ze een blik die ze inmiddels bij hem was gaan herkennen. Sinister en luguber hadden zijn bloed vergiftigd en bezit van zijn lichaam genomen. Hij was en bleef dezelfde persoon als altijd en misschien, misschien zou ze dat wel nooit kunnen veranderen. Zelfs al was dat wat ze wilde, misschien en opnieuw knipperde ze met haar ogen. Probeerde ze haar gedachten te sorteren en haar gevoelens terug in de laatjes te stouwen waar ze vandaan kwamen. Ze probeerde herinneringen te vergeten, probeerde woorden van haar tong te laten verdwijnen en haar lippen krulden tot een voorzichtige glimlach, terwijl zijn vingertoppen de traan van haar wang streken en hij opmerkte dat ze niet moest huilen, want dat hoorde niet. Want dat paste niet bij haar en inderdaad, dat waren precies de woorden die ze nodig had om te glimlachen, terwijl ze wat over was van de traan van haar huid boende en hem aankeek. Woede was een vergif, maar bepaalde emoties kenden bepaalde tegengiffen en misschien, misschien was hij zowel het gif als het tegengif voor haar woede. Want haar ogen waren donkerbruin, gewoon donkerbruin zoals ze deze dag begonnen was. Het simpelste donkerbruin dat er bestond, hoewel zoiets nooit echt simpel kon zijn. Ogen waren niet simpel, noch gemakkelijk te ontcijferen. Ze waren er gewoon. ‘Maar ik weet al waar het is.’ Haar stem was zacht, een gefluister, want dit keer wist ze zeker dat het een geheim was. Haar vingers vouwden zich naar haar handpalmen en met een vuist sloeg ze op zijn borst. Ze was zwak en het kon haar, voor het eerst sinds tijden helemaal niets schelen. ‘Het enige wat ik moet vinden, zijn de sleutels om het te openen.’ Ze draaide zich om en haalde een hand door haar haren. ‘Je hebt geluk dat ik niet het type ben om graven te plunderen, want het feit is. Dat ik best een strijd wil leveren, voor de doelen die ik voor ogen stel. Pijn is maar een gevoel, Sinister en ik ben niet van plan daaraan toe te geven, anders was ik nu allang al dood.’