Undiscovered

De zon, hoog geklommen aan de strakblauwe hemel, wierp zijn stralen over het buitenterrein om het aanbreken van het kersverse seizoen in te luiden. Diverse bloemen, gewekt door het smelten van het ochtend dauw en de geleidelijk warmere temperatuur, staken felgeel en rood boven de jonge grassprieten omhoog. Vlinders en vroege bijen bezochten deze natuurlijke schoonheid, klimmend in het kroonblad of neerstrijkend op de stempel om vervolgens weer verder te trekken na een korte allure. Een vrij donker geklede man vond zich tussen de aspecten van de lente die hij zogenoemd walgelijk zou vinden een weg. Aan ieder detail van zijn houding, iedere expressie die in een fractie van een seconde zijn gelaat sierde en achter de stijve norse maskertjes was voor ieder die ook maar een beetje verder kon kijken te zien dat deze man bekrast was met littekens in zijn ziel, gebukt ging onder zijn leegte en met nietsziende ogen zichzelf gebroken had door teveel te hebben gezien van de slechte kanten van het leven. Hij droeg het met zich mee, overal waar hij ging. En hij zou het zonder twijfel ook zijn graf in meenemen. Het koude serieuze gestaar vooruit moest zo nu en dan noodzakelijk vervangen worden met een pril glimlachje die altijd om de lippen van deze lugubere man lag. Zijn pas was zelfverzekerd, zijn borst uit trots vooruit gestoken, zijn kin opgeheven, de blik in zijn ogen fel en meedogenloos - want niemand die hem in de weg kon lopen en niemand die hem in de weg zou lopen. Het was een simpele wandeling, die hij van plan was te nemen. Een ontdekkingstocht naar iets wat hij niet kende, een ontmoeting tussen hem en de natuur en deze ochtend was precies de perfecte ochtend daarvoor. Het zal niet vaak voorkomen, dat de jongeman een wandeling zal nemen, buiten in de fel schijnende ochtendzon. Hij is simpelweg niet het type persoon daarvoor, maar aangezien hij meer te weten wilde komen over het eiland, stapte hij in zijn stoute schoenen en ging op pad. Misschien was het een manier om te vluchten, weg te rennen van Het Plot en de dingen daaromheen. Niet het feit dat hij ver weg kon sprinten, maar het idee om zich af te zonderen van het goed geregelde zooitje waar hij in was getrokken. Dean was wel een bemoeizuchtige jongen, wilde altijd wel weten wat er speelde, maar hij zou nooit zover betrokken raken dat hij niet meer kon vluchten. Iets wat hij nu wel meemaakte, want de jongeman kon niet vertrekken uit deze gebeurtenis, hij had immers de kans er niet voor gekregen om weg te rennen.

Haar oogleden kleurden naar de kleuren van een opgegane zon, sijpelden schijnsel van flikkerend vuur de duisternis binnen en geluidloos bestudeerde ze de kleuren die door haar oogleden erkenning van bestaan kregen, door de simpele registratie van de lens achter haar ogen. Toen ze nog jong was, een jaar of zeven, waren de enige momenten dat ze haar ogen durfde te sluiten de momenten dat ze buiten in de zon lag. Of wanneer er een lichtbron in haar buurt was: een zwak lichtpeertje, een raam dat in de ochtend uitkeek op het landschap buiten, een zaklamp. Het maakte niet uit, zolang er maar een schijnsel van licht in haar buurt was, dan pas durfde ze haar ogen te sluiten. Tot haar negende sliep ze met een nachtlicht, dat op een dag van haar muur was geschroefd en achter in een kast belandde. Alessa haar lippen krulden omhoog bij de herinnering aan het negenjarige meisje dat honderd tranen liet om het lichtje dat van haar kamer was gehaald en de duisternis die ze de eerstvolgende nacht overal dacht te zien, overal zag. Ze sliep die eerste nacht niet, zat slechts trillend met haar rug tegen het hoofd van haar bed gedrukt en verstopte haar gezicht tegen haar knieën, zelfs al was het daar even donker als in de rest van haar kamer. In de ochtend waren haar wangen rood en schraal, haar ogen dik en haar gezicht vlekkerig van de tranen die ze die hele nacht had gehuild. Huilend om de duisternis, ook al was ze al negen jaar oud. Huilend om het donker waar ze doodsbang voor was, sinds ze op haar zevende door twee klasgenootjes in een donkere kast was opgesloten. Diep van binnen wist ze dat ze te oud was om te huilen om het donker, maar op dat moment kon het haar niet schelen. Haar ouders besloten haar thuis te houden die dag en door haar hoofd galmde de mokkende stem van haar broer, die het niet kon uitstaan dat ze thuis mocht blijven. Hij noemde haar een baby, een klein kind en ze had weer gehuild. Ze had geschreeuwd dat het niet eerlijk was en was naar boven gerend, waar ze op haar bed was neergestort en in slaap was gevallen. Het duurde nog vijf dagen voor ze ook in de nacht sliep en pas na een week ging ze terug naar school. Niemand vroeg haar waarom ze er een week niet was geweest. I don’t think about you all the time. But when I do I wonder why.
Haar gedachten voerden haar over een rivier van herinneringen, haar voeten tilden haar over het geestespad dat ze voor zichzelf had aangelegd. Haar gezicht speelde emoties af alsof het een bandje was dat vast stond op repeat, pijn en verdriet. Pijn en verdriet. Pijn en verdriet met spoortjes van amuse, kleine tekenen dat haar herinneringen niet alleen maar bitterzoet smaakten. Hoewel plotseling de uitdrukking in haar gezicht vlak, emotieloos werd en onwillekeurig gleed ze af naar de herinnering waarvan ze niet wist wat hij voor haar betekende. Ze wist niet wat hij voor haar betekende en haar lippen durfden er geen uitspraak over te doen, zolang ze zichzelf bleef verwarren met de verschillende emoties die door haar heen golfden bij de herinnering. Herinneringen waren net een speelfilm, fragmenten aan elkaar geplakt materiaal, die bij elkaar leken te horen, maar op een bepaalde manier niet in één film thuishoorden. One day, baby.
Ze schrok op van het ruisende gras dat verried dat er iemand aankwam en haar bovenlichaam schoot omhoog, terwijl haar vingers haar t-shirt weer omlaag trokken. Haar ogen waren groot, donkerbruin en verward alsof ze niemand anders had verwacht en misschien, wellicht was dat ook zo. Ze had niet verwacht dat er iemand buiten zou zijn, dat er überhaupt iemand buiten zou komen, want van wat ze zover had gezien leek het buiten verlaten. Alsof er geen toegang was tot het landschap om het grijze, massieve gebouw waar ze uit was gekomen en misschien was die er ook niet. Misschien hoorde ze hier helemaal niet te zijn, maar om eerlijk te zijn, was dat wel het laatste waar ze aan had gedacht toen ze naar buiten was gestapt. Ze had slechts de wind gewild, om haar gedachten af te leiden en door de wind mee te laten voeren. Ze had slechts het gras gewild, dat tegen haar huid en langs haar blote voeten streek. Ze had gewoon naar buiten gewild, waar er zuurstof was die niet kunstmatig voelde. Die niet alleen maar spierwitte gangen had gezien en niet alleen was ingeademd door opgesloten aspiranten. Haar lichaam zonk echter terug het gras in, zodra ze de figuur als persoon wist te herkennen en ze kneep haar ogen dicht. Ze sloeg haar handen over haar gezicht en de dauw die op haar handpalmen lag, maakte haar gezicht vochtig, maar dat kon haar niet schelen. Ze wist niet of ze de persoon iets verderop op dit moment wel wilde zien. Ze betwijfelde of ze nog zo’n ontmoeting als eerder aankon en een schrikachtig geluidje kwam over haar lippen, terwijl ze haar benen naar haar borst trok. Opnieuw emoties, opnieuw die herinnering die zich aan haar opdrongen en haar ademhaling was beverig, terwijl ze zichzelf dwong weer omhoog te komen en hem onder ogen te komen. Ze duwde haar lichaam omhoog en veegde haar handen af aan de donkere jeans om haar benen. Grassprieten kleefden aan haar kleding, aan haar witte t-shirt dat licht omhoog was gekropen en daardoor een stuk van haar huid bloot liet en aan haar broek, maar het kon haar niet schelen. Haar benen voelde als dezelfde elastiekjes van toen ze onder invloed was van welke middelen er ook in haar bloed waren gepompt bij de “inwijding” en ze haalde opnieuw adem. Waarom maakte ze hier eigenlijk zo’n probleem van? En eindelijk vond ze haar zelfbeheersing terug, terwijl ze achter een boom vandaan kwam en pal voor hem ging staan. ‘Sinister.’ Was alles wat haar lippen uitspraken en haar lippen krulden tot een licht geamuseerde glimlach. One day baby, we’ll be old.

It's time to begin, isn't it?
I get a little bit bigger, but then I'll admit
I'm just the same as I was
Now don't you understand
That I'm never changing who I am

Het verleden, de tijd dat hem zo geschaad had beleefde hij keer op keer. Steeds voelde hij hoe zijn littekens in zijn ziel brandde en telkens voelde hij het plakkerige gevoel aan zijn handen, waar het bloed ooit aan kleefde. Hij wist nog dat hij zich zo eenzaam voelde, terwijl hij het kleine tere lichaampje van zijn dierbaarste bezit omhelsde, smekend dat ze terug bij hem moest komen en haar mooie blauwe oogjes moest openen. Tranen hadden zich gemengd met het bloed, dat uit haar sierlijke blonde krullen kwam, die hij kamde met zijn vingers. De angst en pijn in zijn ogen was ondraaglijk, zielscheurend, godsgruwelijk. Misschien, dacht je, dat als Dean boos werd je de meest kille en afschuwelijke blik had gezien – de blik die hij toen had, was duizenden malen erger. Schuld en woede had meester van hem gemaakt, een dag nadat hij het levenloze lichaampje vast had gehouden en de tranen langs zijn dikke rode ogen had doen stromen. De hartverscheurende pijn die hij voelde onderdrukte hij, zonder ze ooit nog te uiten. De zoute tranen had hij nooit meer geproefd, nooit meer gezien en nooit meer gevoeld. Hij had het opgesloten, het hoofdstuk dat zo graag uitgelezen had willen worden, dichtgeslagen. Dean miste de vrouw, de andere vrouw waar hij ook van hield. Zijn lieve lerares was de jongedame, waarvan hij misschien wel meer van hield dan van zijn moeder. Zij wilde hem, voor hem en zijn zusje zorgen alsof het haar eigen kinderen waren, want die vrouw was de enige die wist van de vechtpartijen, van de zichtbare littekens, om nog maar niet te spreken van die plekken die je niet van buitenaf kon zien. De plekken in hem die langzaam beurs werden. Misschien had ze hem kunnen helpen, hem verborgen voor de zielloze mannen die hem zouden opsluiten wegens de dood van zijn vader, want de vingerafdrukken kon hij niet meer wegvagen. En hij had spijt, spijt dat hij niet aan de grote eikenhouten deur had geklopt, waarna een liefdevolle glimlach hem tegemoet kwam. De glimlach bleef uit, want hij was laf, te laf en te bang om te zoeken naar hulp. Hij vluchtte, want vluchten was iets wat voor Dean een alledaagse gewoonte begon te worden. Vluchten voor de emoties die hij niet wilde voelen en vandaag zou hij weer zo’n persoon tegen komen, waarvan hij niet wilde dat ze zijn emoties zag.

Gevoelens, een woord die niet behoorde in het woordenboek van de liefdevolle jongeman, de betekenis daarvan onderdrukte hij en probeerde het met toneelspel te redden. Hij had de jongedame gezien, het menselijke wezen, zittend met haar blonde lokken dansend in het lichte briesje. Hij bekeek haar, zocht de donkere ogen die hij eerder had ontmoet, maar de afstand was te groot om de emotie te zien die hij erin wilde lezen. Een klein zuchtje verliet zijn lippen, om zijn pas verder te zetten richting het meisje. De jongedame die bij hem een glimlach om zijn lippen liet toveren, want toen hij dichterbij kwam en de blik in haar ogen zag, voelde hij hoe een slot zich opende bij zijn hart, ver verborgen tegen mensen die het wilde beschadigen. Zij, Alessa was het meisje die iets dichterbij kwam, langzaam en voorzichtig. En hij merkte het, de altijd zo emotieloze Dean die zocht naar de spanning van de woede bij anderen, merkte aan zichzelf dat er iets veranderde. Een flinterdun iets van emotie kon je in zijn gezicht lezen. The path to heaven runs through miles of clouded hell. Zij zou het ervaren, de hel waar hij in zat als ze dichterbij hem kwam. Ze had ongeveer beloofd om hem te helpen, zijn hart te vinden - misschien om hem vervolgens weer te vermorzelen, maar veel kon het hem niet deren, want het zou haar nooit lukken. Ze zou de pijn die hij haar aan zou doen nooit aankunnen, want Dean wilde wel om haar geven, al was het dat vertoon van vriendschap, het zou hem enkel niet lukken. Ook al vertoonde ze misschien een echte glimlach, er zal vast wel meer zijn in haar dat schijn was, hem voor de gek hield en hem zou breken. ‘Hello, Dearie..’ fluisterde hij, met zijn amusante, misschien iets mindere kille stem. And think of all the stories that we could have told

Haar ogen waren gesmolten ijzer; haar irissen waren zwartgeblakerd boomschors en emoties kronkelden door de lagen die in haar irissen waren te onderscheiden, die van heel dicht bij te zien waren en elke beverige laag boomschors klauwde zich in één van haar emoties en verdronk die in alles wat er nog van het verbrandde hout over was. Verdronk die in het vocht dat de vlammen uit haar ogen moest blussen en vernietigde de losse stukjes gevoelens die als een ketting om haar nek waren geregen. Ten minste, zo voelde het zodra ze voor de jongeman ging staan. Het voelde alsof haar gevoelens als losse kralen om haar nek waren gehangen en open en bloot voor zijn ogen hingen. Het voelde alsof hij de macht had de ketting om haar hals aan te trekken en haar de adem te benemen. Het voelde alsof hij haar doormiddel van haar eigen gevoelens tot stikken zou brengen en ze was zich er meer van bewust dan ze eigenlijk wilde. Gevaar klopte in haar borstkas en ze sloot haar ogen, terwijl ze haar handen naar haar borst bracht en haar vingers in de flarden stof om haar borstkas grepen. Het witte t-shirt kreukelde tussen haar sterke, krampachtig gevouwen vingers en het kon haar niet schelen dat de stof hierdoor omhoog kroop en de huid van haar onderbuik bloot liet. Het kon haar niet schelen dat de krasserige streep dat een pad over haar egale huid trok en van haar navel richting haar heup vertrok, zichtbaar voor zijn ogen was en ze kon zich alleen focussen op haar hartslag die dreigde uit haar borst te breken en het kille geluid van zijn stem. Het kille geluid van zijn stem, dat misschien niet zo koel was als ze had verwacht, maar nog altijd als een ijzige ademtocht langs haar huid streek en de haren in haar nek overeind trok. Once it starts, it never stops. Discipline, it's all I'm not.
Ze wist niet wat ze verwacht had. Ze wist niet wat ze van hem had verwacht, na hun ontmoeting in de trainingszaal, maar ze wist dat dit once again niet was wat ze had verwacht. En misschien wilde ze gewoon niet begrijpen dat hij alles dat haar “haar” maakte wist te omzeilen. Misschien wilde ze gewoon niet toegeven dat hij door alleen maar deze dingen te doen, meer met haar deed dan ooit enig persoon had gedaan, want in minder dan één seconde was hij dichterbij dan iemand ooit was gekomen. In minder dan één seconde manoeuvreerde hij langs alle barricades die ze had opgezet en stond hij dichtbij genoeg om zijn ademhaling tegen haar huid te voelen: letterlijk en figuurlijk. Hij vernietigde alles waar ze zich aan vastklampte en ze merkte hoe haar vingers een poging deden de levenloze stof tussen haar vingers te wurgen. Haar nagels groeven in haar getinte huid en creëerden de maan op de plek waar haar sleutelbeen zat. Vier halve manen die over haar sleutelbeen dansten en rood afgaven van minieme druppels bloed die zich aan het oppervlak opdrongen. Vier halve manen die ongeacht geen betekenis leken te hebben en toch schreeuwde ze niet dat het inderdaad betekenisloos was. Toch overspoelden haar lippen niet van woorden die ze waarschijnlijk toch niet zou vinden, simpelweg omdat hersenen logisch ingericht als de hare, geen voordeel zagen in het vertellen van leugens. Omdat haar hersenen niet inzagen wat het haar moest opbrengen om te vertellen dat het er per toeval vier waren, in plaats van vijf of drie. Het bracht niets op om het hier überhaupt over te hebben en ze ving haar onderlip tussen haar tanden, terwijl ze zich probeerde te concentreren op het ontspannen van haar vingers, terwijl haar donkere ogen terugkeken in het ijzig blauw van de zijne. Can't help myself, you listening? Why can't I say just what I want?
Haar vingers tintelden van de spanning en ze bewoog haar wijsvinger in een poging zichzelf te bewijzen dat ze controle had over haar lichaam, over haar eigen daden. Waarom sloeg haar lichaam af als ze in zijn buurt kwam? Waarom deed ze niets, helemaal niets meer en waarom interesseerde dat haar eigenlijk? Waarom deed ze eigenlijk een poging, want als ze opkeek naar zijn ijsblauwe ogen wist ze niet eens waarvoor ze dacht te vechten. Het hart dat ergens bevroren en versleuteld in zijn borst lag vast geankerd en weigerde zelfs de vonken van het vuur om hem op te warmen. Het hart dat verborgen ging achter inktzwarte herinneringen en asgrauwe emotie. Verraderlijke pijn, ontrouwe woede. Haar vingers strekten zich uit over haar borstkas en klommen langs haar sleutelbeen, de groeven in haar huid naar haar nek, waar ze haar hand liet liggen. Ze kon amper de kracht vinden zichzelf te beheersen, laat staan dat ze in staat was door jarenlange duisternis te breken. Haar herinneringen voelden klein, haar ervaring belangeloos als ze tegenover hem stond. ‘Long time no see.’ En haar stem was onbedoeld sarcastisch, haar woorden misplaatst in het moment, maar het was te laat ze terug te nemen nu ze over de rand van haar lippen waren gesprongen en tegen de aarde stuk zouden vallen. Long time no see en misschien had ze wel gehoopt hem nooit meer te hoeven zien, want ergens viel haar hoop in scherven als ze het ijs van zijn ogen ontmoette en niet verder kwam dan een schaatsbaan vol ontoelaatbare emoties. Steady damage, cross the line. What's become clearly defined.