Go to Hell, for Heaven's sake

De complete isolatie, de complete afsluiting van haar vroegere leven maakte haar langzaam kapot. Het constante gevoel dat ze alles miste, dat de wereld die ze kende volledig verwoest werd terwijl zij hier op een eiland zat weg te kwijnen, at haar van binnenuit op. Ze kon er weinig aan doen. Ze kon niet weg, dit eiland zou voortaan haar leven zijn. En wanneer ze eindelijk van het eiland weg zou mogen, zou haar oude wereld alsnog verdwenen zijn. Ze mocht geen contact meer zoeken met de mensen die ze had gekend. God, voor zover zij wist zouden ze haar naar een compleet ander deel van de aarde sturen zodat ze niemand tegen zou komen die haar zou kunnen herkennen. Wist zij veel. Sareth was de wanhoop nabij. Niet alleen vandaag, maar al een aardig lange tijd. Het was eindelijk goed gegaan tussen haar en Dane, haar relatie was eindelijk oké. Eindelijk was er geen constante ruzie meer en toen moest ze zo nodig gedrogeerd en ontvoerd worden. Natuurlijk gebeurde haar dat. Het idee dat hij niet wist waar zij was, was nog erger dan het feit dat zij niet wist hoe het met hem ging. Ze kon zich amper indenken hoe het moest zijn om je vriendin zomaar te verliezen, zonder ooit nog iets van haar te horen.
Maar er waren momenten waarop het Sareth lukte om dit alles te vergeten, waarop het haar lukte om aan iets anders te denken. Die momenten waren erg zeldzaam maar Sareth had eindelijk een manier gevonden om ze zelf te creëren. Ze moest gewoon wat gaan doen. Ze moest haar vrije tijd benutten, ze moest zichzelf zo weinig mogelijk tijd geven om te piekeren. Ze moest er voor zorgen dat ze 's avonds zo doodmoe was dat er geen tijd meer was om wakker te liggen in haar bed. Ze moest ervoor zorgen dat ze direct in slaap kon vallen, dat ze een droomloze slaap zou hebben en de volgende dag weer bezig zou zijn.
Vandaag, nu, trainde ze. Mensen hadden het altijd over hoe sporten je gelukkig maakte, over hoe sporten je hoofd leeg kon maken. Persoonlijk had Sareth het nooit geloofd. Ze haatte sporten. De enige sport die ze actief beoefende was het hebben van seks. En ja, dat maakte haar gelukkig, maar dat was toch heel wat anders. Maar nu ze niks anders te doen had, had ze toch maar besloten om het eens te proberen. Daarbij was de sport hier moeilijk te vergelijken met de zwakke sporten die ze had gekend. Hier waren de sporten hard, ruig. Hier leerde je vechten, echt vechten met de intentie te moorden.
In de kleren die iedereen hier droeg om in te sporten, stapte ze de trainingszaal in. Het was er aardig leeg, er waren misschien drie, vier mensen aanwezig. Het vest dat bij het trainingspak hoorde, had ze tot net onder haar boezem open geritst. Hieronder een wit, skin-tight topje en aan haar benen een trainingsbroek die net zo grijs en saai was als bijna alles dat ze hier behoorden te dragen. Sareth wandelde naar het gebied waar een aantal matten op de grond lagen voor mensen om te sparren, of wat ze daar dan ook wilden doen, in de hoop dat er iemand was die zich als vrijwilliger zou opgeven. Eenmaal bij de matten aangekomen, trok ze het elastiek van haar pols om haar haren hiermee samen te binden.

Zijn door handschoenen bedekte vuisten sloegen tegen een zak die met kettingen aan het plafond gevestigd was. Bij elke klap bracht hij de zak weer in beweging, rinkelden de kettingen onder het bewegende gewicht. Enkele zweetdruppels sijpelden langs zijn slaap omlaag, lieten een spoor achter op zijn huid. Ze dropen over zijn wangen, vonden hun weg naar zijn kaak en enkelen stortten ter aarde, terwijl anderen werden weggeveegd met een onderarm en nooit meer konden vallen. Hij was al een tijdje in de sportzaal, had vrijwel elk onderdeel al gehad. Hij was bijna overal langs geweest. Eerst had hij een warming-up op de hardloopband gedaan, vervolgens was hij begonnen met gewichtheffen, om daarna de andere onderdelen af te gaan en uiteindelijk bij boksen te belanden. Een aantal onderdelen had hij overgeslagen, simpelweg omdat die of met anderen gedaan moesten worden, of hij had er geen baat bij. Hij had niet bepaald zin om kunstjes uit te oefenen op een yogamat. Hij had het geduld niet voor yoga en hij was ook niet zo lenig dat hij zijn been in zijn nek kon leggen. Hij sloeg weer een aantal keer tegen de langwerpige, in plastic gehulde zak. Bij een laatste ferme klap vloog het ding door de lucht, om vervolgens weer zijn weg terug te vinden naar Darren. Hij bracht de zak tot stilstand met een simpele slag en liep toen bij het ding weg. Ondertussen trok hij de handschoenen uit, die net als zijn broek pikzwart waren. Zijn shirt en schoenen vormden daarmee een groot contrast met hun witte kleuren.
Toen hij de handschoenen in het rek had gegooid, waar een weer uit viel, liep hij weer terug naar de gewichten. Hij moest zijn gedachten van het gebrek aan bepaalde dingen afhouden. Hij moest maar zien te accepteren dat die er niet waren en ermee leven dat hij die in de toekomst ook niet meer zou krijgen. Om te voorkomen dat hij helemaal gek werd was hij dus gaan sporten. Iets waar hij hard aan toe was, want zijn conditie was niet de beste meer. Hij had altijd aan sport gedaan, maar toen hij uiteindelijk op straat belandde waren de paar weinige sportieve activiteiten waar hij aan meedeed rennen voor de politie en vechten in kroegen. Wat hij nu in de sportzaal deed was behoorlijk wat intensiever dan wat hij toen deed.
De gewichten die hij er eerder nog had opgedaan waren nog niet weggehaald en dus besloot hij maar meteen op de bank te gaan liggen, de metalen staaf vast te grijpen en die samen met de zoveel kilo die eraan hing op te tillen. Hij wist niet hoeveel eraan hing, had gewoon aan elke kant dezelfde gewichten gehangen, niet wetend wat welk gewicht had. Langzaam boog hij zijn armen, voorkomend dat het gewicht op zijn lichaam stortte en waarschijnlijk al het lucht uit zijn longen perste. Toen het enkele centimeters boven zijn borst hing tilde hij het weer omhoog, een beweging die enkele keren werd herhaald. Net toen hij het gewicht weer bovenop de standaard zette, ging de deur open en kwam er iemand binnen.

De zaal was, ondanks dat er maar weinig mensen waren, redelijk broeierig. Het rook er naar mensen die sportten, mensen die zweetten en hijgden. Sareth had een natuurlijke hekel aan deze geur, het deed haar te veel denken aan de gym die ze vroeger op school gedwongen had moeten volgen. Ze had nooit het nut ingezien van gym. Het was een vreselijke verplichting en een enorme verspilling van tijd. Ze had dan ook de neiging de zaal weer uit te lopen zodra ze binnen was, maar wist deze neiging te onderdrukken. Nu ze aan de rand van de matten stond en niemand op haar af stapte, moest ze toegeven dat ze tamelijk gedesoriënteerd was. Het gebeurde niet vaak dat Sareth alleen kwam te staan. Nu had ze nog de optie om het af te schuiven op het feit dat ze hier ook helemaal niet op haar plek was, maar dat maakte niet uit. Dat veranderde niet dat ze er alleen voor stond. Sareth stapte naar een emmer die naast een van de matten stond. De emmer was gevuld met dunne, witte doeken. Het soort verband-achtig spul dat mensen rond hun vuisten bonden wanneer ze gingen vechten. Sareth nam aan dat het de bedoeling was dat ze deze zou gebruiken, dus bukte ze zich om er een paar uit te halen.
Terwijl Sareth het eerste witte geval rond haar linkerhand bond, liet ze haar blik de kamer rond glijden. Het enige probleem was dat ze nog geen persoon had om mee te sparren. En God, die zou ze toch moeten hebben, anders zou ze er ongelofelijk zielig uit zien. Het enige wat ze nog moest doen, was het vinden van een slachtoffer. Nu waren de vrouwen in deze ruimte sowieso uitgesloten. Elk persoon dat Sareth kende, had dit kunnen verwachten. De vrouwen uitgesloten bleven er nog twee personen over met wie Sareth zou kunnen sparren. Het ene persoon was bezig, het andere had net de gewichten teruggelegd. De keuze was dus gemaakt, en Sareth kon niet zeggen dat ze de uitkomst jammer vond, nee. Terwijl ze begon aan haar volgende hand stapte ze op de jongen af. De jongen lag nog op zijn rug, met het gewicht boven zich op de standaard. Met een brede glimlach op haar lippen stelde Sareth zich naast het gewichthef-gevaarte op.
'Hey,' begroette ze de jongen met die glimlach. Die ietswat verleidelijke, ietswat arrogante glimlach. 'Ik heb iemand nodig om mee te sparren.' Oh, subtiel.

Hij pakte een van de handdoeken die keurig opgestapeld waren naast de werkbanken en veegde hiermee het zweet van zijn voorhoofd en armen. Eigenlijk was hij van plan geweest om na het gewichtheffen nog een paar minuten hard te lopen, en vervolgens na een cool-down weer weg te gaan. Maar degene die was binnengekomen kwam naar hem toe en begroette hem met een glimlach die naar zijn mening iets té was. 'Hoi,' zei hij terwijl hij rechtop ging zitten en zijn voeten op de grond wierp. Terwijl hij rechtop ging zitten ging zijn blik heel even langs haar lichaam. Ze was bleek, behoorlijk bleek eigenlijk. Ook was ze erg klein en tenger gebouwd, al waren er bepaalde punten waar hij niks op aan te merken had. Toen hij zijn blik weer op haar gezicht geworpen had nodigde ze hem uit om te gaan sparren. Om eerlijk te zijn had hij geen problemen om te sparren, maar het was nou niet bepaald goed verdeeld. Waarschijnlijk zou een klap van haar net zo hard aankomen als iemand die een kussen in zijn gezicht sloeg. Ze leek hem namelijk niet het type om het tegen hem op te nemen. Natuurlijk had hij geen al te hoge verwachtingen van zichzelf, maar waarschijnlijk had hij heel wat meer ervaring met vechten dan zij. Hij zou bijna medelijden met haar krijgen, waarschijnlijk was haar enige voordeel dat ze misschien wat leniger en sneller was dan hij, maar verder kon hij ook geen voordelen voor haar bedenken. 'Is dat niet een beetje oneerlijk?' het klonk misschien wel erg slecht om te zeggen, maar het was wel de waarheid. Er zat nogal een groot verschil tussen hen twee.

Sareth onderging ze blik die over haar lichaam gleed, keek hem aan toen hij daarmee klaar was en grijnsde naar hem. De woorden die hij sprak hoorde ze met een geamuseerde glimlach aan. Aan het eind van zijn zin knikte ze voorzichtig. 'Misschien,' glimlachte ze. 'Maar ik wil het toch proberen.' Ze verbaasde zichzelf over de onschuld die doorklonk in haar stem. Heel even klonk ze echt als klein, zachtaardig meisje maar. Sareth bevestigde het uiteinde van de witte lap en bracht haar handen naar haar haar om de staart iets strakker te zetten. Verschillende plukken vielen in haar gezicht en deze veegde ze opzij. 'Gewoon, voor de lol?' Haar stem klonk nog altijd alsof ze niemand een vlieg kwaad zou doen en alsof ze inderdaad vreselijk zwak was. Ze boog zich voorover en pakte de jongen bij zijn onderarm om hem vervolgens mee te trekken naar de matten. Sareth vocht niet vaak, natuurlijk niet, maar dat betekende niet dat ze niks kon. In feite kon ze aardig wat. Ze had eens iemand zijn hand gebroken, al was het indirect geweest. Het was haar wel gelukt en ze was er aardig zeker van dat ze nu nogsteeds het een en ander in huis had. Zeker na het aantal trainingen dat ze nu had gehad. Ze nam tegenover de jongen plaats, zette haar voeten wat uit elkaar en hield haar armen voor zich, in gevechtspositie. 'Succes,' zei ze, waarna ze een zachte giechel, of iets in die richting liet horen. God, wat was dit tegen al haar wetten in. Giechelen was niks voor haar, tenzij ze dronken was. Of tenzij ze een onschuldig, zwak personage speelde.
De jongen sloeg. Natuurlijk sloeg hij, dat was de bedoeling. En Sareth liet zichzelf vallen, sloot haar ogen en speelde voor dood. Ook dat was de bedoeling.