Het Plot
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.

Het Plot

Join us, and we'll create a whole new you...
 
IndexIndex  Laatste afbeeldingenLaatste afbeeldingen  ZoekenZoeken  RegistrerenRegistreren  InloggenInloggen  

 

 Beginning of the End - Group 1

Ga naar beneden 
+4
Nick
Darren
Alessa
C-Admin
8 plaatsers
AuteurBericht
C-Admin
Admin
C-Admin


Aantal berichten : 21
Punten : 5
Registratiedatum : 08-05-13

Beginning of the End - Group 1 Empty
BerichtOnderwerp: Beginning of the End - Group 1   Beginning of the End - Group 1 Emptyzo mei 19, 2013 11:01 pm

Begeleider: Jeremy Wood
In deze groep zitten:
  • Alessandra Cavallo/Alessa
  • Sareth Levíson
  • Nick Stones
  • Darren McMahon
  • Eloise Sherman/Winter
  • Lucas Smith-Margaux
  • Flynn Whitley
Bij het hoofdkwartier staat een norse jongeman te wachten tot de eerste groep is aangemeerd en bij hem is. Het gebouw achter hem is groot en imposant, waardoor je je afvraagt hoe je het in de eerste instantie hebt kunnen missen, want van dichtbij lijkt het hoofdkwartier het hele eiland volledig te bezetten. Zijn armen zijn over elkaar gevouwen en hij spreekt alleen wanneer hij dit nodig acht. Hij stelt zich kort voor als Jeremy Wood, maar veel meer vertelt hij niet over zichzelf. Vervolgens gebied hij de eerste groep hem te volgen en stapt hij het gebouw in, waar hij hen door een netwerk van lege en spierwitte gangen naar een soort vergaderruimte brengt. Er staan precies genoeg stoelen om alle aanwezigen een plek te geven, exclusief hem. De ruimte is net zo wit als de gangen waar iedereen door heeft moeten lopen en het licht in de ruimte lijkt en voelt kunstmatig. In verschillende hoeken zijn camera-ogen zichtbaar, hoewel dat waarschijnlijk wel het laatste is wat je opvalt. De jongen voorin de ruimte noemt dit de ontnuchteringsruimte, maar het is nog vraag of deze wijsheid je lang bijblijft in deze staat. Inmiddels heeft hij zijn armen achter zijn rug gevouwen en kijkt hij de ruimte in. Zijn blik blijft bij elke persoon even hangen, voordat hij wegloopt en de ruimte verlaat. Het duurt precies een halfuur voordat hij terugkomt en tegen die tijd is iedereen weer zijn nuchtere zelf. De laatste effecten van wat ze je dan ook hebben toegediend, vervagen als hij weer voor de groep gaat staan en terwijl hij opnieuw iedereen even bekijkt, slaat hij zijn armen opnieuw over elkaar. Hij lijkt niet onder de indruk van welke reactie er dan ook mag komen. Verontwaardiging, angst, boosheid: het lijkt hem helemaal niets te kunnen schelen en hij maakt al snel een einde aan het rumoer. Zijn stem is scherp en dreigend, aan alles is te zien dat hij er niet voor terugdeinst je met een kogel door de kop het zwijgen op te leggen. Hij is kort en bondig in zijn uitleg en negeert vragen, mochten die er zijn Het enige wat hij doet is protocol volgen en hij licht de groep in over wat er is gebeurd en wat hun opties zijn. Zodra je toestemt worden standaard procedures in gang gezet en wordt jij, nu al aspirant direct in het trainingstraject gedonderd. Geen gemaar, geen wat dan ook. Welkom bij Het Plot.

Voor de duidelijkheid: Doordat Jeremy maar weinig vertelt en het eigenlijk zo snel mogelijk gehad wilt hebben, heeft de eerste groep een kleine achterstand qua informatie. Deze informatie kunnen ze echter inhalen door met mensen uit de tweede groep te praten, die wat al inside information hebben gekregen over Het Plot. Hoewel, niet alle leden van groep twee zullen deze informatie los willen laten.
Als je instemt mee te werken met Het Plot, zal je dood in scène worden gezet en begint je leven bij Het Plot. Je wordt vrijwel direct naar het trainingstraject gestuurd, waar je voor het eerst in aanraking komt met de overige aspiranten - die uit de andere groep. Vanaf dit moment leer je zowel als team te werken, als individueel te handelen. Victoria Walker bereidt de studenten voor op missies, zorgt ervoor dat ze alles hebben wat ze nodig zullen hebben en weten wat ze moeten weten. Jake Adams geeft de studenten les in verschillende vecht- en verdedigingssporten en Martin Scott leert de studenten zijn kunsten in het computerlokaal, aangezien ook zij basiskennis moeten kennen.
Dit onderdeel van het RPG, het begin zoals we het noemen is om iedereen voor het eerst kennis te laten maken met het RPG. We verplichten iedereen minimaal één keer op zijn eigen groepstopic te reageren, voordat jullie met het RPG verder kunnen gaan. Bovenstaande informatie kun je allemaal gebruiken voor je post in dit topic. Let er op, alle personages zijn gedrogeerd nog voor ze op de boot stapten. Pas na het eerste halfuur in de ontnuchteringsruimte kunnen ze weer volledig beseffen wat er gebeurd en hier duidelijk op reageren. Veel heeft je personage hier nog niet te doen, behalve luisteren en instemmen met de regels. Daarna is je personage vrij de ontnuchteringsruimte weer te verlaten.


Laatst aangepast door C-Admin op di mei 21, 2013 7:07 am; in totaal 1 keer bewerkt
Terug naar boven Ga naar beneden
Alessa

Alessa


Aantal berichten : 27
Punten : 3
Registratiedatum : 08-05-13

Beginning of the End - Group 1 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Beginning of the End - Group 1   Beginning of the End - Group 1 Emptyzo mei 19, 2013 11:02 pm

Het voelde alsof er lood aan haar wimpers was gehangen en zwaartekracht haar oogleden omlaag dwong, om de gevoelens die door haar lichaam spoelde te verjagen. Of het gevoel. Het was niet per se zo dat haar emoties een spel met haar speelde, sinds het eerder voelde alsof al haar emoties waren uitgeschakeld en haar lichaam als een levenloze lappenpop over de reling van de boot was gedrapeerd. Het voelde alsof ze een betonblok had ingeslikt en haar lichaam was zwaar, ondanks het feit dat haar benen als elastiek voelden en ze betwijfelde of haar benen de zwaarte van haar betonbloklichaam wel konden dragen, als ze opstond en bij de reling wegliep. De reling was haar enige redding om op beide benen te blijven staan en haar vingers hadden zich bijna krampachtig om het koele ijzer gevouwen. En de koelte van de stang spoelde door haar lichaam als vloeibaar metaal en voegde nog een paar extra kilo’s aan haar lichaam toe, waardoor ze door haar enkels zakte en met haar handen nog aan de reling op de grond ging zitten. De reling was haar enige redding, om niet opzij te vallen nu ze op de grond zat en het voelde alsof iemand had huisgehouden binnenin haar hoofd en haar hersenen had ingeruild voor niets meer dan lucht. Een bries die tegen de wanden van haar schedel ketste en vrij spel had in haar lege hoofd. Ze had niet het idee dat ze nog helder kon denken en na enkele minuten durfde ze te concluderen dat ze inderdaad niet helden kon denken. Blauwe lucht, blauw bo- Geen blauwe bomen. Bomen waren niet blauw, maar het leek alsof de verf van het landschap in elkaar was overgelopen en ze kon geen duidelijke figuren en kleuren meer onderscheiden. De golven beukten tegen de zijkant van de boot en met één hand greep ze naar haar maag, die onrustig gromde en dreigde de inhoud van wat ze ook gegeten had voor ze hierheen was gebracht, over het dek te spoelen. Ze drukte haar nagels door de stof van haar jurk tegen haar buik, waarna ze haar hand omhoog bracht en over haar lippen legde. Ademhalen. Adem blijven halen, in door haar mond en uit door haar neus. Ademhalen, blijven ademhalen sprak ze zichzelf in, terwijl de boot tegen de kade tot stilstand kwam. Blijkbaar legden ze aan, of nee, ze waren aangelegd. Want terwijl ze niet oplette was de kapitein uit de boot gestapt en had hij de boot aan de stijger vastgemaakt. Touwen klommen van de rand van de boot naar beneden en waren strak om verschillende palen vastgeknoopt. Een stem blafte dat ze van de boot moesten komen en gedachteloos haalde ze zichzelf weer op aan de reling boven haar en liep met elastieken benen naar de rand van de boot. Ze vond de hand van een vreemdeling en liet zich op de kant trekken, waarna ze op een sukkeltempo de achtervolging op een man vooraan de groep inzette. De man liet hen achter bij een massief en grijs gebouw, bij een jongen die niet veel ouder leek dan oudsten uit de groep. Zijn gezicht stond nors, terwijl hij zijn armen over elkaar geslagen hield. Ook zijn stem blafte, dat ze hem moesten volgen en ze werd automatisch door de groep mee het gebouw in genomen. Van binnen was het wit. Kraakhelder en spierwit, met een kunstmatig licht dat pijn deed aan haar ogen. Het was een netwerk van gangen voor ze bij een ruimte kwamen. Het was een doolhof van wit en Alessa betwijfelde of ze hier ooit de weg zou kunnen vinden, hoe ze hier ooit uit moest komen, terwijl ze op een stoel in de kamer neerplofte. Er waren precies zes stoelen, uitklapstoeltjes van lichtgewicht ijzer en kunststof. Ze wist niet of de stoel haar in deze staat wel overeind zou houden, want ze was zwaarder, maar echt veel zwaarder dan die stoel. Maar ze bleef zitten, terwijl ze de ruimte doorkeek en haar blik liet hangen bij de man die hen hier had gebracht. Jeremy Wood had hij gezegd, als ze dat goed verstaan had tenminste. Hij bestudeerde de groep in stilte, dreigende stilte bijna, voordat hij omdraaide en de ruimte uitliep. De deur viel achter hem in het slot en ze werden alleen gelaten. Voor hoelang?
Terug naar boven Ga naar beneden
Darren

Darren


Aantal berichten : 8
Punten : 3
Registratiedatum : 10-05-13

Beginning of the End - Group 1 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Beginning of the End - Group 1   Beginning of the End - Group 1 Emptyzo mei 19, 2013 11:54 pm

Zijn lichaam voelde als een anker zinkend in een zee van lucht, zichzelf en de wereld met zich mee trekkend de duisternis in. Hij voelde zich alsof hij de hemel op zijn schouders droeg, alsof hij het enige was dat ervoor zorgde dat de hemel niet op de aarde stortte en alles vernietigde. Hij voelde beweging, voelde hoe hij heen en weer bewoog zonder ook maar iets te doen. Het waren niet zijn benen die langzamerhand zijn gewicht niet meer konden dragen, het was de grond waar hij op stond, alsof hij op een luchtbed stond, drijvend in zee. Het was pas nu dat hij besefte dat hij niet op vaste grond stond, maar op een boot. Hij had er eerder nog niet aan gedacht, niet dat hij helder kon denken. Alles was een waas en het kostte hem alleen al moeite om hemzelf eraan te herinneren dat hij Darren heette. Darren, wat was zijn achternaam ook alweer? Hij kon het zich niet eens meer herinneren. Hij kon zich nauwelijks wat herinneren, alsof alle toegang naar wat hij wist en wat hij kon was afgesloten. Alsof alles achter slot en grendel stond. Hij vroeg zich af wat hij had genomen, wat voor vreemde pil hij nu weer had ingeslikt maar hij kon zich niet eens meer herinneren dat hij iets had ingenomen. Niets van een pil, niets van een poeder, zelfs geen drinken met een raar smaakje. Alles was een waas, een raadselachtig web van flarden van gedachten en herinneringen. Hij zag dingen, maar wist niet wat hij zag. Hij zag de lucht als hij naar boven keek, dat wist hij wel. Hij voelde de bries langs zijn lichaam waaien, maar toen hij naar het landschap naast de boot keek, zag hij niks. Alsof de zee in de lucht was overgegaan, alsof hij dreef op lucht. Halverwege de vaart had hij zich langs de reling laten zakken, had hij besloten te gaan zitten op het dek. De enige logische gedachte die langskwam vertelde hem om dat te gaan doen om schade te beperken. Leunend tegen de reling had hij zijn ogen gesloten, ging hij waar de boot hem bracht, tot deze tot stilstand kwam en hij gepraat hoorde. Hij hoorde de woorden die werden uitgeroepen, maar wist nauwelijks wat ze betekenden.Het enige wat hij wist was dat hij moest opstaan, wat hij met moeite deed. Hij voelde zich alsof de reling die hij vasthield onder zijn gewicht inzakte, steeds verder doorbuigde bij iedere aanraking. Hij voelde zich alsof iedere stap kraters sloeg in het dek terwijl zijn lichaam zich voort struikelde. Kijkend naar het gebouw voor hem strompelde hij voort, slenterde hij achter de man aan die naar iedereen had geblaft alsof ze een stel kleine kinderen waren die op hun donder kregen. Niet dat hij daar veel van wist. De deuren openden, toonden een spierwitte gang, verlicht door spierwit kunstmatig licht. Het was alsof hij recht in de zon keek, hij zag niks, alles was wit met voor hem enkele duistere gedaanten. Hij slenterde achter hen aan, maar raakte soms zijn weg kwijt. Het was een doolhof van witte gangen, de een leek nog lichter dan de andere gang. Het verblindde hem terwijl hij zijn weg zocht achter de mensen voor hem aan. Om de zoveel tijd was zijn lichaam te laat met keren, stootte het zich bijna tegen een muur terwijl hij een poging deed om verder te wankelen. Hij wist niet wat hij had genomen, maar het was erger dan wat hij normaal gesproken innam. Drugs hoorde hem in een goede stemming te krijgen, hem te laten vergeten wat vergeten moest worden. Dit maakte hem alleen wazig en ellendig. Het leek uren te duren voor ze eindelijk in een kamer kwamen, een kamer waar ze tot stilstand kwamen. Er stonden dingen die hij herkende als stoelen, gelukkig wist hij dat nog wel. Na een kleine preek werden ze alleen gelaten en hij besloot zijn lichaam op een van de stoelen te laten storten, hopend dat het niet zou breken onder zijn gewicht.
Terug naar boven Ga naar beneden
Nick

Nick


Aantal berichten : 10
Punten : 1
Registratiedatum : 09-05-13

Beginning of the End - Group 1 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Beginning of the End - Group 1   Beginning of the End - Group 1 Emptyma mei 20, 2013 12:36 am

Nick liep doelloos doorheen de verlaten straten van de stad maar het was hem niet, het was een herinnering van zichzelf maar het leek zo echt, bijna tastbaar. Normaal zou hij de korte weg naar huis hebben genomen maar op dat moment kon hij het even niet aan, hij had tijd nodig om na te denken en dat deed hij liever niet wanneer er teveel mensen naar hem keken. Het nadeel aan zo’n kleine stad die zich ver van de buitenwereld bevond was dat het nieuws en de roddels als een lopend vuurtje gingen. Iedereen kende elkaar en iedereen wist over wie je aan het roddelen was. Het zou waarschijnlijk niet lang duren voordat de hele st ad wist dat hij homo was en dan zouden ze niet meer te stoppen zijn. Het beste in een situatie zoals deze was natuurlijk om weg te gaan, naar een stad waar er mensen waren die zijn levensstijl zouden accepteren. Die actie werd ook verwacht van de mensen hier. Er werd verwacht dat hij weg zou gaan uit de stad en als hij het niet deed zou het hier waarschijnlijk een hel worden tot hij daadwerkelijk wegging.
Met een diepe zucht sloeg hij een steegje in, wanhopig proberend om zijn tranen in bedwang te houden. Hoe had alles zo snel kunnen fout lopen? Hoe had hij kunnen gaan van een populaire jongen met vrienden naar een outcast die waarschijnlijk de stad zou moeten verlaten of anders hier leven zonder vrienden terwijl hij uitgelachen of genegeerd werd door de mensen hier. Het was niet echt een optie natuurlijk maar hij had zo graag gewild dat het anders was verlopen, dat hij gewoon normaal had kunnen leven hier tot hij oud genoeg was of genoeg geld had om deze plek te verlaten en een job te gaan vinden in de grote steden, weg van deze plek.
Plots merkte hij dat hij helemaal weg was van de grote straten, hij was alleen in een donker steegje waar de ramen gesloten waren en er niemand was. Dit was het soort deel van de stad waar niemand zou omkijken als ze een geweer hoorde afgaan, dit was het soort deel van de stad waar hij zich liever niet bevond voor meerdere redenen.

De herinnering eindigde in een soort zwarte wolk voor de volgende opnieuw begon.

**

Herinneringen kwamen op in zijn gedachten en gingen weer weg. Het was alsof zijn brein de meest random momenten uit zijn leven koos om aan hem te laten zien zodat hij nog minder wist waar hij nu daadwerkelijk was. Zijn hoofd zelf deed barstend veel pijn en hoe meer hij probeerde te vechten tegen de herinneringen hoe pijnlijker het werd voor hem. Ergens in zijn achterhoofd zei een stem hem dat hij zichzelf eruit moest trekken, dat hij moest opstaan en vechten tegen de pijn in zijn hoofd. Helaas was dit niet zo makkelijk als het stemmetje hem vertelde aangezien zijn hoofd zich hevig verzette tegen elke poging die hij waagde om erachter te komen waar hij was, wie hij was.
De herinneringen die nu in zijn hoofd verschenen toonden wel dingen aan die hij had gedaan maar het was de enige houvast die hij had op zijn oude leven doordat iets hem ervan weerhield alle informatie te krijgen, alsof er zich een grote stenen muur bevond tussen hem en de vrijheid van zijn hoofd.
Dit was iets wat hij haatte en ooit zou hij de persoon straffen die hem dit heeft aangedaan maar zelfs die haat kwam van ergens ver weg en zodra hij ze echt voelde zweefde die haat weer ergens tussen zijn vele verwarde gevoelens.
De schommelingen en het geluid kon hij nu uitmaken en ook de geur gaf iets bekends, nog een herinnering. Een boot, hij bevond zich op een boot. Waarom wist hij niet en ook niet waar hij heenging maar dat maakte hem op dat moment niet veel uit, hij was veel te blij met de wetenschap dat hij al meer wist over waar hij zich bevond.
Plots voelde hij iets, ze waren gestopt met varen. Betekende dit dat ze op hun bestemming waren? Maar, wat was die bestemming? Hij had geen idee maar vaag merkte hij dat andere mensen recht stonden en zich wankelend van de boot bevonden. Moest hij dat ook maar doen? Misschien was dat wel het beste..
Traag en met veel moeite begon hij eerst op zijn knieën en dan wankelend op zijn voeten van de boot te stappen. Hij had niet echt veel richtingsgevoel maar hij ging af op de andere bewegende vormen. Hij moest hun gewoon volgen en dan kwam alles goed.
Toen hij van de boot gekomen was kon hij vaag een man met een norse uitdrukking zien die iets zei. Wat hij zei wist hij niet maar het zou vast niet zo belangrijk zijn geweest, anders had de man het maar niet moeten zeggen terwijl hij in die staat was. De man deed een teken en de groep begon wankelend naar een groot gebouw te lopen. Verward volgde hij de groep met mensen, niet wetende wat dat gebouw was of waarom hij erheen moest gaan. Misschien was dit wel een soort gevangenis en zou hij er nooit meer uitkomen maar op zich kon hij zichzelf niet helpen en bleef hij meestappen met de kudde. Als dit een gevangenis was zou hij wel ontsnappen zodra hij weer helder kon denken, hoe moeilijk kon het zijn?
78 stappen, 79,.. Traag liep hij vooruit doorheen het doolhof van gangen terwijl hij zijn stappen telde. Misschien hoopte hij zo zijn weg ooit nog terug te vinden maar om de één of andere reden betwijfelde hij het aangezien hij niet meer wist welke gangen hij nu was ingeslagen.
Herinneringen dreigde nog steeds aan de rand van zijn geheugen om op te komen en om hem aan te vallen, alsof ze daar het recht toe hadden. Hij was al zo verward, waarom wou zijn eigen brein daar dan een schepje bovenop doen? Het viel niet te begrijpen.
Plots stopte de groep. Ze bevonden zich in een kamer waar er stoelen stonden. Even keek hij verward om zich heen tot hij de man met de norse uitdrukking zag, hij leek de enige te zijn die het effect niet voelde van wat ze ook gekregen hadden om zich zo te voelen. De man keek hun een tijdje aan, bijna dreigend, voordat hij zich omdraaide en de kamer uitliep.
Opnieuw keek hij om zich heen, in de kamer bevonden zich zes mensen en ze zagen er allemaal net zo belabberd uit als hijzelf. Twee zaten al op een stoel en de anderen stonden nog recht net als hem. Even overwoog hij zijn opties maar toen hij dat deed begon de pijn in zijn hoofd opnieuw, willend om hem niet te doen nadenken.
Vaag haalde hij uiteindelijk zijn schouders op al leek het erg vreemd met zijn spieren die amper mee wouden werken. Hij zou zich wel op een stoel neerzetten en wachten, misschien zou die vreselijke hoofdpijn wel weggaan als hij even neerzat en nergens aan zou denken.
Hij liep op één van de lege stoelen af en zette zich neer waarna hij onmiddellijk zijn hoofd tussen zijn benen liet vallen. Hij wist dat dit de beste manier was tegen misselijkheid dus wie weet zou het hem hier ook een beetje bij helpen?
Terug naar boven Ga naar beneden
Lucas

Lucas


Aantal berichten : 19
Punten : 6
Registratiedatum : 09-05-13

Beginning of the End - Group 1 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Beginning of the End - Group 1   Beginning of the End - Group 1 Emptyma mei 20, 2013 3:34 am

Lucas begreep er de ballen van. Oké, mooi, hebben we dat ook alweer gehad. Hallelujah, wat was dit? Was het het punt dat hij het snapte? Hij hoopte van niet, want dan kon hij niet meteen aan de verwachtingen voldoen. Hal-lo, wat was dit? Het voelde alsof hij waggelde zonder ook maar iets te doen. Hoogstwaarschijnlijk de droom van menig luiaard, dingen doen zonder ze te doen. Maar nu was Lucas geen luiaard. Of hij voelde zich alvast niet te goed om dingen zelf te doen. Maar nu was dat het probleem. Hij wist niet zo heel zeker of hij die dingen nu wel zelf kon. Hij voelde zich slap, had weinig zin om twintig metaforen en vergelijkingen hiervoor te zoeken. Hal-lo, dat was het gewoon. Slap. En hij had zin om te slapen. Was dat gek? Wist hij veel, voor zover hij wist, was je moe na een inspanning. Had hij die gedaan? Blijkbaar. Maar oké.
Gedesoriënteerd keek hij rond. Huh was zijn eerste reactie. Kende hij dit hier? Nee. Absoluut niet. Van geen kanten. Oké, simpele dingen eerst. Hij zat op een boot. Een boot die geen vissersboot scheen te zijn. Jammer. Vorig jaar was hij samen met zijn familie en diens vrienden gaan vissen. Best leuk eigenlijk. Eén vis gevangen indertijd. Maar hij betwijfelde of hij zijn persoonlijk record zou verbreken op deze boot. Hij zag namelijk geen hengels en al die zooi. Hoe dan ook. En ze schenen bijna aan land te zijn. Hallo daar! Misschien dat hij daar enigszins uitleg zou krijgen. Hij hoopte het. Hoewel hij het niet waardig achtte om een hele scène om te trappen, zou hij het tof vinden om te weten wat er in hemelsnaam gebeurde. Wacht, dat was best duidelijk toch? Hij voer op een boot die op dit moment aanmeerde. Geen kunst aan. Problem solved.
Oké, schijnbaar moesten ze volgen. Als meneer dat zei. Lucas vond dat die vent als één van leerkrachten klonk. Leerkracht van vorig jaar. Meneer dinges. Wat vergat hij toch snel! Hoe dan ook, dezelfde misthoornstem. Hij had eveneens dezelfde neiging om snel weg te rennen. Wat niet bepaald ging gebeuren, want hij kon moeilijk snel wegzwemmen – hij betwijfelde of zijn gemiddelde snelheid daarvoor snel genoeg was – en op een boot gaan rondwaggelen…Nah. Hij bleef wel. Wacht, hij mocht niet blijven. Hij moest komen. Oké, doen we. Dus waggelde hij van de boot na een stel mensen van wie hij afvroeg of het het punt was dat hij ze kende. Want voor zover zijn hersenen de informatie verwerkte – wat ze niet bepaald snel deden – kende hij ze niet. Oeps. Ach, hij zou ze wel leren kennen.
Er werd wat gezegd. Wat die wat was, noemde hij een goede vraag. Hij kon het niet echt volgen om eerlijk te zijn. Hij was nog suf, oké?! En hij had een loopneus. Timing. Hoe dan ook, hij hoestte, volgde de groep en vroeg zich eveneens af wat er daarnet nu eigenlijk was gezegd. Het was echt niet zo dat die man zo onduidelijk had gepraat, maar…nja, hij had niet kunnen volgen. Hij wist wel wat er gezegd was – oké, hij had de eerste zinnen gemist, maar toch – maar kon het simpelweg niet in een context zetten. Oeps. Hoe dan ook, hij had zijn groepsgenoten, wie ze ook waren, gewoon gevolgd. En hij was in één of andere ruimte. Oké dan. Iemand? Verduidelijking? Oké, niet dan. ‘Heh?’ mompelde Lucas verbaasd. Verbazing. Dat was wel het minste. Hij had wel constant zitten volgen, maar begreep er de ballen van. Hallelujah, het lag niet in zijn aard om alles in vraag te stellen en dat was hoogstwaarschijnlijk de voornaamste reden dat hij netjes plaatsnam op een stoel. Maar…’heeft er iemand een zakdoek?’ vroeg hij. Hoogste nood eerst.
Terug naar boven Ga naar beneden
Sareth

Sareth


Aantal berichten : 25
Punten : 16
Registratiedatum : 10-05-13

Beginning of the End - Group 1 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Beginning of the End - Group 1   Beginning of the End - Group 1 Emptyma mei 20, 2013 4:41 am

Momenten, herinneringen, tijden en gebeurtenissen waarvan ze niet zeker was of ze ooit gebeurd waren, stroomden door haar hoofd. Beelden van voorwerpen en mensen zwommen naar het oppervlak van haar gedachten om daar even rond te drijven voordat ze naar beneden getrokken werden door een ander beeld. Zo ging het al een lange tijd. Een tijd die al was begonnen voor de bootreis, nog voordat ze was ontvoerd. Niet dat ze zich daar op dit moment veel van kon herinneren. In feite kon ze zich alleen dingen herinneren die een lange tijd geleden waren gebeurd, of die niet van belang waren. De dingen die ze zich wilde herinneren, zoals waar ze was en wat er was gebeurd, werden door de beelden in haar hoofd ver naar beneden gedrukt. Ze werden verdronken in de zee van beelden die ze niet wilde zien, verzwolgen door de golven van herinneringen en vlagen van woorden die iemand ooit gesproken had.
Sareth kende dit gevoel. Ze kende dit gevoel als geen ander. Een junkie was niet direct hoe je Sareth zou omschrijven. Ze zag er verzorgd uit, droeg mooie kleren. Of geen kleren, dat kon ook nog wel eens. Maar ze zorgde voor zichzelf. Het enige probleem was dat ze af en toe ergens drugs vandaan toverde, drugs die haar dit gevoel gaven. Die haar dwongen niet te denken aan problemen, maar aan andere dingen. Die haar dwongen te ontsnappen uit het heden en die haar het verleden deden herleven. En als ze maar genoeg nam, dan deden ze haar helemaal niks herleven. Als ze maar genoeg verdovende middelen tot zich nam, was ze gegarandeerd van op zijn minst een zorgeloze dag. Of nacht. Zelden had Sareth zulke goede drugs gehad. Ze kon zich niet herinneren dat drugs ooit dit effect op haar hadden gehad, dat ze ooit zo sterk waren geweest. Ze vroeg zich af wie haar deze drugs had bezorgd, bij welke dealer ze de volgende keer moest wezen.
Maar daar zou ze nooit achter komen, had ze het idee. Zeker toen ze haar ogen opende en ze zichzelf aantrof op een boot. Een boot? Sareth, die blijkbaar lág, hief haar hoofd langzaam op. Alles rondom haar draaide, alle kleuren waren feller en mooier dan dat ze ooit waren geweest. Veel te snel stond ze op om naar de reling te rennen en rond te kunnen kijken. Alles voor haar ogen werd zwart en even was ze bang dat ze over de reling in het water zou vallen. Maar dat gebeurde niet. Toen ze haar ogen weer opende, stond ze op dezelfde plek waar ze een seconde eerder ook had gestaan.
Het zicht over de reling bood haar in de eerste instantie niet veel. Water, ongelofelijk veel water. Ongelofelijk veel golven, overal. Maar het duurde niet lang voor ze wel iets te zien kreeg, iets anders dan water. Het was een eiland. Een redelijk groot eiland, met bomen, zand. Een echt, onvervalst eiland. Of tenminste, dat dacht ze. Ze wist niet zeker of ze dat eiland alleen zag omdat ze schijnbaar onder de drugs zat of omdat hij daar echt was.
Maar daar zou ze snel achter komen. Op een gegeven moment drong het tot Sareth door dat er meer mensen waren op de boot. Dat moment was toen al deze mensen zich bij de loopplank van het schip opstelden om het schip te verlaten. Sareth wist niet precies wat het idee was, maar dacht dat het slim zou zijn om hen te volgen. Terwijl ze zich bij de andere mensen voegde, keek ze met grote ogen om zich heen. Ze volgde de groep naar een groot, immens gebouw. Ze luisterde half naar wat de man te vertellen had, ze volgde hem en de groep naar binnen. Tot ze bij een witte kamer kwamen. Het was duidelijk dat de man die hen iets had verteld, van hen verwachtte dat ze de kamer zouden betreden. Dit was zo ongeveer het moment waarop het voor Sareth duidelijk was dat dit niet allemaal een trip was. Dit was het moment waarop ze begon te twijfelen aan wat ze moest doen, of ze de man wel moest volgen. Ze wierp een twijfelende blik op de man en vroeg zich af of ze zou kunnen weigeren. Het antwoord was haar eigenlijk al wel duidelijk en ze had weinig zin om erachter te komen wat er zou gebeuren als ze zou weigeren. Met enige tegenzin stapte ze daarom maar de ruimte in. In stilte, ja, zelfs Sareth kon af en toe stil zijn, wandelde ze naar een van de stoelen om met een frons op haar voorhoofd plaats te nemen.
Uiteindelijk verdween de man, ze had hem niet zien verdwijnen maar op een zeker punt was hij weg. Toen durfde ze pas te praten, iets te zeggen. 'Eh..' begon ze. Ja, misschien moest ze het maar laten bij 'eh' want wat ze verder nog moest zeggen, wist ze niet precies.
Terug naar boven Ga naar beneden
Winter

Winter


Aantal berichten : 13
Punten : 3
Registratiedatum : 09-05-13

Beginning of the End - Group 1 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Beginning of the End - Group 1   Beginning of the End - Group 1 Emptydi mei 21, 2013 4:01 am

Leegte. Geruis, flakkeringen van licht en een schommelend gevoel. Wit, oogverblindend wit, met af en toe een streep blauw of grijs of een glimp van een zonnestraal die door haar oogleden brak. Doffe geluiden, suizend, als een tornado die af en toe plaats maakte voor een lichte bries en vervolgens ontstak in donderend geblaas en gekletter van iets dat ze niet thuis kon brengen. Het gevoel alsof haar maag niet wist wat het met zijn inhoud aan moest en haar longen ineen klapten en de lucht buitensloten, alsof ze in een hangmat op een stralend wit strandje lag en heen en weeg geschommeld werd door twee onbekende personen. Verder was er niets. Geen herinneringen, geen gedachten, geen duidelijkheid. Leegte. Alleen maar leegte en het gesuis, geflakker en geschud. Ze wist niet eens hoe ze het in haar gedachten moest omschrijven. Woorden leken ergens bij al die andere herinneringen te zijn blijven steken – onbekend, weg, leeg. Water, kwam er in haar op. Wat het precies betekende, kon ze zich niet herinneren, maar ze associeerde het onmiddellijk met andere woorden. Golven, wind, zee. Ze zag geen zee voor zich. Alles was nog steeds wit, lichtgevend wit, en ze wist niet of ze haar ogen open of gesloten had. Wit, als maanlicht, als verse sneeuw. Sneeuw. Winter. Hetzelfde moment schoot er een nieuwe energie door haar aderen, een blijk van herkenning, een herinnering. Winter. Winter. Winter..
De desoriënterende leegte, bestaande uit ruis, licht en misselijkheid maakte plaats voor een kolkende stroom van herinneringen. Winter, was haar naam. Nee, niet mijn echte naam. Eloise was mijn echte naam, herinnerde ze zich, maar op hetzelfde moment schoot er een pijnscheut door haar borstkas. De naam Eloise was geen goede herinnering. Ze probeerde de link te leggen met de andere gedachten in haar hoofd, maar het was alsof ze als klein kind zonder bandjes probeerde te zwemmen in de monding van een rivier. Het lukte haar niet. Ze was te zwak. Zwak. Een tweede pijnscheut. Dit woord bracht nog slechtere herinneringen mee dan haar echte naam, al leek het gevoel dat ze erbij had haast woede. Zwakte. Het was alsof een stemmetje haar het toefluisterde, een levendige, duidelijke stem, een bekende stem waar ze geen gezicht bij kon plaatsen. “Zwak, Winter, je bent zwak.”
Was dat wie ze was? Een zwak, energieloos persoon die nu zonder enig idee van plaats en tijd ergens naar toe gebracht werd? De omgeving werd stukje bij beetje duidelijker, de vage groene en blauwe kleuren kregen vorm. Haar benen , die te zwak leken om het gewicht van haar lichaam te tillen, brachten haar automatisch overeind en liepen voor haar mee naar waar ze ook moest zijn, en juist op het moment dat ze dacht dat alles weer normaal werd, was het heldere, lichtgevende wit weer terug.
Ze knipperde met haar ogen en kwam tot de conclusie dat ze binnen moest zijn. Het schommelende gevoel was verdwenen, al had ze het gevoel dat haar oren nog suisden en haar maag was nog niet hersteld. Uiteindelijk, ze had geen idee hoe ze er terecht gekomen was, zat ze op een stoel. Voor het eerst voelde ze zich klein, weerloos, zwak, en ze wist dat die gevoelens haar absoluut niet eigen waren.
Terug naar boven Ga naar beneden
Flynn

Flynn


Aantal berichten : 7
Punten : 6
Registratiedatum : 10-05-13

Beginning of the End - Group 1 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Beginning of the End - Group 1   Beginning of the End - Group 1 Emptydi mei 21, 2013 8:36 am

Het laatste dat Flynn zich kon herinneren was Merilyns stem die door de telefoon snerpte en de deurbel die ging. Nu was hij op een totaal andere locatie, een onbekende plek die hij niet eens van een plaatje of een gedachte herkende. Golven, water, een boot, het geluid van ruisende zee en wind. Felle kleuren, te helder. Flynn had geen idee waar hij was, maar hij maakte zich er op dit moment weinig zorgen over. Wel maakte hij zich zorgen over de stem van Merilyn, die nog steeds in zijn hoofd boven het geluid van de golven uit leek te echoën en de zachtere, veel aangenamere stem die daar bovenuit kwam – een stem dat helemaal niets met Merilyn te maken had. Hij vroeg zich af hoe de stem van zijn verhuisde beste vriendin in zijn hoofd terecht gekomen was, maar hij deed geen poging om zijn hoofd leeg te maken. Niet alleen omdat deze stem Merilyn langzaam liet verdwijnen – dat misschien ook - maar hij wilde deze tweede stem vasthouden, blijven horen, vanwege het gevoel dat het hem gaf. Flynn voelde zich prima. Nee, niet prima, hij voelde zich geweldig, alsof er niets mis kon gaan. Hij staarde naar de veel te helderblauwe lucht en vroeg zich af of hij niet gewoon vleugels kon laten groeien en kon vliegen. Het leven van een vogel leek hem op dit moment geweldig. Kon dat, mensen met vleugels? Vast wel, als vogels konden vliegen, konden mensen dat ook, toch? Waarom zou hij het niet proberen? De wereld was vast een stuk interessanter van bovenaf. Hij lachte kort. Lachte hij hardop, of verbeelde hij zich dat?
Een stem onderbrak zijn gedachten – niet haar stem, maar een andere, duidelijkere stem waarvan hij niet wist of hij hem zich inbeeldde of dat iemand werkelijk gebood om van boord te gaan. In ieder geval stond hij op, gefrustreerd door het feit dat hij de stem kwijt was. Hij kreeg zichzelf verrassend snel overeind en liep zonder moeite achter de anderen aan, terwijl hij om zich heen keek en zich afvroeg waarom alles hier zo’n heldere kleur had en waarom de stenen van het gebouw voor hem paars waren. Misschien vonden ze paars hier een mooie kleur. Flynn kon daar niet mee instemmen – hij prefereerde blauw. Waarom hadden ze dat gebouw niet blauw geschilderd? De wereld zou veel mooier zijn in het blauw.
Een man stelde zich voor. Wacht, wát zei hij ook al weer? Jeremy? Flynn wist zeker dat hij die naam kende. Had vroeger een buurjongen niet ook zo geheten? Oh ja. Die buurjongen die bij hem geprobeerd had om een date met haar te krijgen. Was dit dezelfde Jeremy? Flynn kreeg de neiging om het te vragen, maar op dat moment werden ze alleen gelaten. Hij zat hier met zes anderen, die hij stuk voor stuk niet kende. Hij had geen tijd om hun gezichten te bekijken, nee, op dit moment ergerde hij zich aan het heldere witte licht. Konden die lampen niet uit? Volgens hem was dit absoluut niet goed voor zijn ogen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud





Beginning of the End - Group 1 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Beginning of the End - Group 1   Beginning of the End - Group 1 Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 
Beginning of the End - Group 1
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» Beginning of the End - Group 2

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Het Plot :: Het RPG :: Hoofdkwartier-
Ga naar: